In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Ilona haar ouders.

Geschreven door Ilona Meester ter nagedachtenis aan haar ouders Geert Meester (3-11 1944 – 8-1 1996) en Renée Vaas (1-1 1946 – 3-6 2020).

Toen mijn vader op 51-jarige leeftijd in 1996 geheel onverwachts overleed, was ik 23. Mijn moeder was net 50 geworden.

Hij overleed aan een hartaanval. Van de ene op de andere dag was hij er niet meer. Een donderslag bij heldere hemel, niet te bevatten. Mijn vader heeft zijn hele leven keihard gewerkt. Hij had een melkveehouderij en werkte zeven dagen in de week. Toen hij besloot zijn bedrijf te verkopen en meer van het leven te gaan genieten, samen met mijn moeder, sloeg het noodlot toe. Het was hem blijkbaar niet gegund.

Dat het leven niet eerlijk is, hebben wij jammer genoeg meerdere malen ondervonden. Mijn moeder stond er opeens alleen voor – mijn broer en ik woonden beide niet meer thuis. Daarna kreeg ze drie maanden na het overlijden van mijn vader de diagnose reuma (RA). Naast de mentale pijn kreeg zij er ook nog eens lichamelijke pijn bij en werd hierdoor beperkt in haar hele doen en laten. Ondanks dit alles is ze blijven vechten en heeft ze wat van haar leven gemaakt.

Gelukkig kon ze na een aantal jaren weer beter bewegen en had ze minder pijn door nieuwe en betere medicatie die goed aansloeg. Ze ontmoette een nieuwe man en vond weer geluk.

Helaas werd het lange gebruik van de heftige medicatie haar dit jaar noodlottig. Begin van het jaar ontdekte ze bultjes op haar hoofd. Toen die niet weggingen, ging ze naar de dokter. Maar hij wist niet wat het was, net als andere artsen die ze raadpleegde.

Uiteindelijk zijn er biopten genomen. Na een lange, onzekere periode kwamen de artsen tot de conclusie dat zij een vorm van acute lymfatische leukemie had en dat de vooruitzichten niet goed waren. Waarschijnlijk was het een kwestie van maanden. Dit kreeg zij begin april te horen, ten tijde van de coronacrisis. Ik mocht haar niet eens bezoeken, maar dat deed ik toch. Ze slikte prednison (dit onderdrukt het immuunsysteem), dus de artsen drukten mij op het hart om afstand te houden, hoe onnatuurlijk ook. Je houdt hoop: ik wilde haar ook niet aan corona verliezen.

Ze stond nog middenin het leven, was ondernemend, actief en zag er nog ongelofelijk goed uit op haar 74ste. Toch overleed ze op 3 juni, nog geen twee maanden na de diagnose. De laatste dagen mochten we de afstand gelukkig vergeten.

Ik mis mijn ouders elke dag. Het verlies van mijn vader is nu 24 jaar geleden. De tijd heeft het een plekje gegeven, maar het gemis wordt er niet minder om. Juist ook omdat ik zelf heel dicht bij de leeftijd kom waarop hij overleed en nu pas echt besef hoe jong hij was.

Het gemis van mijn moeder is nog heel vers. Zo vaak denk ik: ik wou dat ik haar nog even kon bellen. Gewoon even kletsen over koetjes en kalfjes maar dat kan niet meer.

Ik voel haar kracht in mij. Zij geeft mij kracht om door te gaan, wat van mijn leven te maken, ondanks de tegenslagen en het lot wat hen overkwam. Ze zijn er lijfelijk niet meer, maar hun energie voel ik wel degelijk. Omdat er liefde is, is er geen voorbij.