In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenkt Anouk haar opa Doeke, die na een kort ziekbed is overleden.

Geschreven door Anouk Nibbering ter nagedachtenis aan haar opa Doeke Bakker (28-01-1945 –19-02-2011).

Mijn opa en ik hadden een speciale band. We begrepen elkaar, hadden weinig woorden nodig. Hij was een echte gangmaker, deed altijd de deur dicht op feestjes. Het werd pas écht gezellig als hij er was.

Er was altijd wel een mooi verhaal of goede grap die hij vertelde. Zélfs als je die al honderd keer had gehoord, het verveelde nooit. Ook hadden opa en oma een boot. Samen met mijn zus mochten we vaak een paar dagen mee op vakantie. Altijd gezellig, zwemmen, spelletjes spelen, en kletsen. Op het uitkijkpunt van de boot kijken naar de zonsondergang, of samen met opa achter het roer. Veel meer deden we niet, maar we vonden het fantastisch. Het zijn mooie en bijzondere herinneringen van ons samen.

Mijn opa overleed vijftien dagen nadat hij erachter kwam dat hij ziek was. Dat was een heftige periode. Voor we goed en wel beseften dat hij ziek was en snel zou komen te overlijden, was hij er al niet meer.

Ondanks dat ik nog maar veertien was, heb ik het allemaal erg bewust meegemaakt. Ik zat uren aan zijn bed, hield zijn hand vast. Ik voelde me meer dan ooit verbonden met hem.

Het was heftig om hem te zien lijden, maar ik wilde niets liever dan bij hem zijn. In ons laatste gesprek fluisterde ik, met tranen in mijn ogen, dat ik van hem hield. Hij had zijn ogen dicht en ik dacht dat hij in slaap gevallen was, tot hij terug fluisterde: ‘Ik ook van jou’. Die woorden heb ik op mijn arm laten tatoeëren, zodat hij voor altijd dichtbij me is.

Vorig jaar haalde ik mijn diploma en kocht ik mijn eerste auto. Een paar van zijn kleinkinderen zitten inmiddels op de middelbare school en zijn oudste dochter is inmiddels vijftig. Allemaal dingen die hij niet heeft meegemaakt. Bijzondere momenten die we als familie met elkaar delen, maar zonder hem. Op die momenten denken we extra hard aan hem. Het is tien jaar geleden, maar het voelt nog steeds alsof hij zo weer binnen zou kunnen lopen.

‘Lieve opa,

Waar je ook bent, ik hoop dat het goed gaat

Dat je nog steeds goede grappen maakt

En de deur achter je dicht doet

Ik hou van je’