Na vele jaren aan de kant te hebben gestaan, voer onze collega, hoofdredacteur van L’HOMO., Iebele van der Meulen, voor het eerst mee op een Canal Parade-boot. Samen met nog wat LHBT-prominenten was hij gast van NYC&Company en Amsterdam Citymarketing. ‘Ik ben gesloopt, maar doe het zó weer.’
We bellen met een ‘gebroken’ man
Gebroken maar gelukkig?
“Héél gelukkig, het was zó geweldig, je voelt je zó Beyoncé. We hebben vier uur lang gedanst, gezongen, gezwaaid en dat alles met een enorme brede lach. De duizenden mensen langs de kant zijn zo enthousiast – je wordt gewoonweg door hen gedragen. Niks kost je moeite. Je kunt wel eeuwig blijven dansen en je bijna voorstellen hoe het is om voor 60.000 mensen op te treden, of gehuldigd te worden na een gewonnen WK: het is letterlijk adembenemend. Pas later, thuis, voel je overal pijn. Mijn nek, knieën, schouders, tenen, alles doet pijn. ”
Wat brengt zo’n Canal Parade in een mens naar boven?
“Een euforisch gevoel. Je wordt er ont-zet-tend blij van. De mensen en de sfeer hebben een enorme goede invloed op je – en ja, je wordt er zéker losser van. Het voelt alsof je in een permanente staat van gelukzaligheid verkeert.”
Ik wil geen party-pooper zijn maar gisteren reageerde een jongen op onze site met: ‘Ik vind het allemaal heel hypocriet. Iedereen is nu aardig tegen homo’s, overal zijn we welkom maar als ik volgende week met mijn vriend hand-in-hand loop, word ik weer uitgescholden. Wat zeg jij tegen zo’n knul?
“Dat ik het heel vervelend vind dat hij deze negatieve ervaringen heeft, maar dat die niet weggaan áls Pride weggaat. Integendeel, durf ik te zeggen. Het gaat lang niet altijd goed – zeker niet in het buitenland – maar met de algehele acceptatie van LHBT’ers in Nederland, gaat het wél steeds iets beter. Dat komt mede door Pride. Ik geniet enorm van die diversiteit op straat, gedurende zo’n week. Mensen durven zichzelf te zijn. En natuurlijk: veel liever 52 weken per jaar, maar zo lang dat niet het geval is, ben ik blij met één week.”
“Het is een proces waarin we zitten, waarbij op een gegeven moment ‘normaal’ niet meer die norm is. Pride en een flamboyante botenparade blijven nodig zolang er nog mensen zijn die op deze manier kennis maken met anderen, en hoe zij zijn. Het is – en blijft voorlopig – een verhaal van bewustwording. Maar als ik dan al die mensen aan de kant zie staan, denk ik: we gaan de goede kant op.”
Nieuwsredacteur Eline (derde van links) denkt er het hare van ;-). Iebele, beste vriend Dirk en nieuwsredacteur Tim in een goede All That Jazz imitatie
Zo zien benen – en voorheen witte sneakers – eruit na een dag trots paraderen
De boot van NYC&Company en Amsterdam Citymarketing had New York City als thema. Ja, dat zijn dus skyscrapers
Collega’s Tim, Eline en Iebele aan ‘het werk’
En nu snel, uit je hoofd: waar staat LHBTAQI+ voor?
“Lesbisch, homo, bi-sexueel, transgender, queer, intersexueel en de + is voor, ja voor wat eigenlijk?”
Je vergeet de A.
“Ach ja, a-sexueel.”
De plus is voor die ene in de hoek, die zich buiten alle groepen voelt staan. Wat vind je ervan dat de lijst maar blijft groeien?
“Goed! Ik snap wel dat mensen denken: wat nu weer? Maar het is hoognodig dat iedereen zich benoemd voelt. Hoe klein, in getal, je oriëntatie ook is. Ik hoor natuurlijk ook wel: L’HOMO. is alleen voor homo’s. Maar aan de andere kant: wij zijn als groep zo groot, wij kunnen ook het voortouw nemen voor kleinere, onbekendere groepen. Zodat ook zij uit de schaduw kunnen komen. Dus als deze ‘letterlijst’ blijft groeien denk ik: kom maar op, samen staan we sterk.
LEES OOK
L’HOMO.-hoofdredacteur Iebele: lijkt wel of we er allemaal als een seksgod uit willen
