Te veel emotie om te eten

Hoewel ik mezelf als enorme emotie-eter zou omschrijven (en dan letterlijk bij elke emotie) waren deze emoties me te veel. Ik kon niet eens nadenken over eten (van het denken aan eten werd ik al misselijk). En als ik dan al wat probeerde naar binnen te duwen, voelde mijn keel als schuurpapier. Probeer dan maar eens een boterham naar binnen te krijgen. Niet te doen.

‘Eten was overgewaardeerd’

Niet eten bij verliefdheid of liefdesverdriet kende ik wel. De meesten kennen dit gevoel ook. Alsof je maag zich omdraait bij welke vorm van voer dan ook. Dit was van zo’n andere orde. Eten vond ik maar gewoontjes en niks was op dat moment gewoontjes. Dus waarom zou ik eten? Wat was het belang van eten? Eten was overgewaardeerd.

Lees ook
Weduwe Janke (35): ‘Ze vroegen: ‘Ben je eigenlijk wel verdrietig?”

‘Eten moet ik blijkbaar’

Na een paar dagen vond mijn moeder het wel welletjes en stuurde ze twee van mijn vriendinnen met een briefje naar de winkel. Eten moet blijkbaar, zelfs als je daar helemaal geen zin in hebt. In de winkel trokken zij het briefje uit de tas. Boterhammen, smeerworst, cola light én ‘iets lekkers wat door Janke’s keel glijdt’, stond er op de boodschappenlijst.

Van koffie en sigaretten naar yoghurt met een smaakje

Het werd bosvruchtenyoghurt en ik heb ervan gesmuld. Zo werd mijn koffie en sigaretten-dieet uitgebreid van met yoghurt met een smaakje. Danoontje deed het ook goed in die tijd. Drie happen en het is weg. Van je ‘schuurpapierkeel’ merk je niks, want het glijdt zo naar binnen. Overzichtelijk wel, en je krijgt toch een soort van voedingsmiddel binnen. En zo kabbelde die eerste week een beetje voort. Koffie, sigaretten en yoghurt.

Na de uitvaart

Na de uitvaart togen we met z’n allen naar een grandcafé. Het leek ons mooi om het leven van Stefan te vieren in plaats van na een uitvaart sip uit het raam te staren. Na het eerste biertje zei ik tegen mijn moeder: “Ik zou eigenlijk wel wat te eten lusten.” Er viel een doodse stilte, blikken werden uitgewisseld en binnen anderhalve seconde lagen er vier menukaarten voor mijn neus.

Lees ook
Weduwe Janke (37) over rouw: ‘Vlees verwerk je, verdriet integreer je’

Uitgehongerde beer

Afwachtend keek iedereen mijn kant uit. “Doe mij maar die carpacciosalade” Een zucht van verlichting ging door mijn vriendengroep heen. De salade kwam en als een uitgehongerde beer na zijn winterslaap, heb ik me erop gestort. Om mij heen hoorde ik geroezemoes: “Ze eet. Janke eet.” Blijkbaar was mijn achterban toch een beetje ongerust over mijn gebrek aan eetlust geweest. Maar nu ik weer ging eten, was alles toch weer een stapje dichter bij ‘normaal’ gekomen.

Lees hier ons interview met Janke over de moord op haar vriend en haar tweede column, die vorige week verscheen.

Weduweregel 3:

Gij zult eten: maar dan vooral dingen waar je echt trek in hebt en die zonder al teveel moeite zo door je keel glijden.

Janke Verhagen verloor haar man in 2014 bij een ‘vergismoord’. Haar online magazine ‘Het is om te Janke’ gaat, zoals ze zelf zegt, over doorleven na een klote-ervaring. Eerlijk, recht door zee en vaak met een knipoog.

Lees ook de andere ‘weduweregels’ in deze reeks:

1.Weduwe Janke: ‘Ze vroegen: ‘Ben je eigenlijk wel verdrietig?’

2. Weduwe Janke over rouw: ‘Vlees verwerk je, verdriet integreer je’