Ik moet weer even verdwijnen, want mijn tijdelijke huisgenoot J. krijgt bezoek van haar getrouwde lover.
Hij komt in de middag, dus ik ga uitgebreid boodschappen doen. ’s Avonds komt mijn vriendin Marion op bezoek, dus er ligt gezelligheid in het verschiet.
Wanneer ik thuiskom, wacht J. mij met een glas wijn al op. Het was weer enig en fantastisch en allemachtig prachtig. Al pratend stort ze zich op het koken, terwijl ik aan de keukenbar alle dirty details aanhoor.
“Kon hij niet blijven eten?”, vraag ik lichtelijk sarcastisch naar de bekende weg. J. geeft me de stink eye en neemt zonder antwoord te geven nog een slok van haar wijn.
Wanneer ik me even later ga opfrissen voor onze meidenavond, zie ik een gebruikte handdoek in de badkamer. Zoals gewoonlijk heeft de minnaar gedoucht voor hij wegging. Hij is zogenaamd wezen sporten, het alibi dat hij zo kakelvers gewassen thuiskomt.
Eigenlijk jammer, al die heimelijkheid. Waarom zou je geen open kaart kunnen spelen? Dat er een ander is die een stukje van je hart krijgt. We hebben het niet over een eenmalig slippertje, maar een langdurige affaire waarbij gevoelens onvermijdelijk een rol gaan spelen.
Waarom zou je niet kunnen zeggen: ‘Luister schat. We delen kinderen, een huis, een hypotheek, onze wederzijdse families en vriendenkring. Maar er is een deel dat wij níet meer delen en dát vind ik bij haar.’ Dan kun je dat hele gezin in stand houden, zonder het bedrog. Zonder het verraad. Zonder alimentatie en een geforceerde bezoekregeling en een hoop trammelant.
Het is toch niet zo heel gek dat je na pak ‘m beet vijftien jaar niet meer dezelfde bent als toen je elkaar eeuwige trouw beloofde? Je verandert, je groeit. Soms naar elkaar toe en soms van elkaar af. Soms ben je seksueel op elkaar uitgekeken, soms intellectueel.
Dat hoeft niet per se een reden te zijn om het hele circus op te breken. Echter, eerlijk zijn over je behoeftes buiten het huwelijk lijkt het laatste taboe. Terwijl het niet per se wil zeggen dat je niet meer van je vrouw houdt, wanneer je verliefd wordt op een ander. Overigens maak ik wel de kanttekening dat alles wat voor een man geldt, ook voor een vrouw geldt. Voor het gemak van de discussie houden we het echter even bij de man.
Dat vreemdgaan zo’n heikel punt is, heeft meer met conditionering en cultuur te maken dan met liefde. Ego speelt een rol; wat van mij is, is van mij. Wat de buitenwereld en de sociale omgeving ervan zal zeggen, zijn allemaal factoren die meetellen. En natuurlijk het gevoel dat je tekortschiet. ‘Dus ik ben niet (goed) genoeg.’ Het heeft echter niets te maken met tekortschieten.
Kijk nu eens naar vriendschappen. Er vallen vrienden af, er komen vrienden bij. Maar dat is niet omdat je bestie ergens tekort in schiet. Als ik met de ene vriendin een weekendje naar Barcelona ga, wil dat niets zeggen over de band met mijn andere vriendin.
Natuurlijk speelt bij vriendschappen sex geen rol, dat is de crux. Toch ben ik ervan overtuigd dat je van meerdere mensen tegelijk kunt houden, ook al ben je getrouwd. Daar eerlijk in zijn, kan zelfs het begin zijn van een open en waarachtige relatie.
“Mooie gedachte”, antwoordt J. op mijn overpeinzingen. “Maar zo werkt het meestal niet. Ik zou het ook vreselijk vinden als hij achter mijn rug ook nog met andere vrouwen afsprak. Of zelfs zou appen. Oeh… denk je dat ik het straks aan Marion kan vragen?”
Marion is een medium. Heel zuiver en geen sugarcoating als ze iets ziet of voelt. “Tuurlijk. Maar weet je het zeker? Kan zijn dat je er helemaal niet blij van wordt.”
Ondertussen gaat de bel en schuift Marion gezellig aan. Altijd benieuwd naar ons liefdesleven. Het gaat uitgebreid over de Gulle Minnaar. “Aan de ene kant vertrouw ik hem volkomen, aan de andere kant knaagt er iets”, zegt J.
“Altijd vertrouwen op je intuïtie”, antwoordt Marion. “Je moet alleen het onderscheid kunnen maken tussen angst en je werkelijke gevoel. Geef eens een foto van hem.” Gretig pakt J. haar telefoon.
Marion kijkt. Stilte. “Beetje een vrouwenverzamelaar”, concludeert ze langzaam en geeft de telefoon terug.
“Misschien dat hij bij jou vindt wat hij zoekt”, probeert ze de pijn de verzachten wanneer ze J.’s gezicht ziet. “Maar je bent de eerste niet en je zal zeker de laatste niet zijn.”
Ik schenk onze glazen maar even bij. Cheerio. Op toch alles te weten komen, ook al maakt het niet gelukkig.
Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 14 mei om 20.00 uur op LINDA.nl.
Lees ook
‘Ik wil dat jij je onderdanigheid ontdekt, ik ga je daarin leiden’
