Sander de Hosson is longarts en zet zich tevens in voor ‘de best mogelijke palliatieve zorg’. Op LINDA.nl deelt hij zijn ontroerendste en heftigste verhalen.
“Kijk, die ene druppel heeft de andere gered, anders was hij zelf nooit beneden gekomen.”
'Ik proost op het leven, elke dag zie ik hoe kwetsbaar het is en hoe snel het kan verdwijnen'
Het viel stil
Het was de jongste kleinzoon die dit zei. Acht jaar oud, zittend aan het voeteneinde van het bed terwijl zijn grootvader langzaam stierf na een verdrietige ziekte. De kamer viel stil. Buiten schoof de regen in lange banen langs het raam. Niemand reageerde: niet zijn grootmoeder, niet zijn moeder, niet de verpleegkundige. Ik voelde de collectieve overrompeling. Eén kinderstem had in een paar woorden samengevat wat wij volwassenen voelden, maar niet konden zeggen.
‘Ze wordt elke ochtend wakker met de gedachte: shit, vannacht ben ik weer niet doodgegaan'
Ook als genezen niet meer kan
Die zin kwam deze week terug. Ik werd 48. Misschien hoort het bij een soort midlife, maar ik merk dat ik vaker stilsta bij de tijd. Hoe ze doordendert, hoe ze verrast en tegelijk dankbaar maakt – voor wat er is geweest en voor wat nog komt.
Al jaren werk ik op een afdeling waar mensen herstellen, maar ook vaak sterven. Bijna dagelijks zie ik de dood voorbijtrekken. En juist in die nabijheid ervaar ik de waarde van palliatieve zorg: niet het rekken van tijd, maar het verdiepen ervan. Aanwezig zijn, ook als genezen niet meer kan. Het voelt als een voorrecht om dat werk te mogen doen, om erbij te zijn in die kwetsbare uren, en om de lessen die ik daar leer met anderen te delen.
Precies een jaar geleden gooide ik mijn eigen leven om. Geen halfslachtige voornemens, maar een radicale keuze. Ik wilde gezonder eten. Bewegen. Boven alles volhouden. Inmiddels loop ik gemiddeld 80 kilometer per week, train ik voor een marathon en ben ik meer dan 50 kilo kwijt. Voor het eerst in mijn leven heb ik een lijf dat sterk en sportief is – en belangrijker: een binnenkant die meebeweegt. Ik voel wat die verandering mentaal met me doet, en ik gun iedereen dat.
Proost op het leven
“Gestoord dat vele rennen”, zeggen mensen soms. Misschien. Maar niet voor mij. Het past bij de rode draad in mijn leven: altijd nét over een grens heen, maar nooit over de mijne. Fanatiek? Ja. Of het nu gaat om palliatieve zorg bekender maken, boeken schrijven, vader zijn of sporten. Het is een beetje wie mijn moeder was – en het is wie ik nu ben.
Toch leer ik gaandeweg dat ouder worden niet draait om records of marathons. Het gaat om de kleine momenten. Een kind dat naast een sterfbed een waarheid uitspreekt die alles samenvat. Een glimlach van iemand die weet dat de tijd kort is. De stilte van een onmenselijk vroege zaterdagochtend, wanneer ik mijn schoenen strik en de mist me tegemoetkomt.
Dus daarom proost ik. Op het leven. Elke dag zie ik hoe kwetsbaar het is – en hoe snel het kan verdwijnen. Dat besef relativeert alles. Misschien is dat de les die overblijft: de grote dingen geven richting, maar de kleine dingen geven betekenis. Zoals die ene druppel die de ander meenam naar beneden.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Alle controles waren goed, toch heeft ze een slecht onderbuikgevoel. Ze blijkt gelijk te hebben'
Sander de Hosson
Sander de Hosson (48) is longarts en oprichter van het platform Carend, dat zich inzet voor en voorlichting geeft over de best mogelijke palliatieve zorg.
Onlangs verscheen zijn boek Leven toevoegen aan de dagen, dat hij schreef met journalist Els Quaegebeur.
Lees hier alle columns van Sander de Hosson.
