Tijdens het opvoeden van mijn kinderen loop ik regelmatig tegen obstakels aan. Ik label deze obstakels, zodat mijn vrouw en ik van elkaar precies weten waar we het over hebben als het weer eens zover is.
Een aantal obstakels spreken voor zich, zoals ‘wil niks’ of ‘weigert te luisteren’. Of ‘doet waar die zelf zin in heeft’ of ‘die zit er even niet lekker in’. Maar er zijn obstakels die wat meer uitleg vereisen.
Zo spreken wij van het obstakel: ‘de 180 graden omdraaiing’. Niks is namelijk veranderlijker dan de wil van een kind. Bijvoorbeeld dat je een hele stapel pannenkoeken hebt gebakken, aan tafel gaat en ineens blijken ze geen pannenkoeken te lusten. En dat wordt onderstreept door een snedige: “Ik heb het eigenlijk nooit lekker gevonden.” En dan twee dagen later bij tante Mien wel weer een hele stapel wegstouwen. Of dat je in overleg je hebt voorbereid op een leuk middagje zwemmen na school en dat dan je oudste smeekt of ‘ie toch alsjeblieft bij Youri mag spelen.
Of dat het kind schreeuwend en smekend naast je in de speelgoedwinkel staat en per se die GI Joe moet hebben. Vervolgens strijk je over je hart en koop je het, waarna je het vervolgens een halve dag later in een hoek ziet liggen en het kind er nooit meer naar omkijkt. Als je dan vraagt of hij “niet eens met zijn nieuwe speelgoed moet spelen” volgt een “ik had eigenlijk wat anders willen hebben”.
Maar het obstakel waar je gedurende je opvoedende leven het meest tegenaan loopt, is waarschijnlijk wel de pedagogische penoze. Of, het label dat wij het geven in Huize Lantinga: ‘ouders die zichzelf te serieus nemen’. Dat zijn ouders die met één blik al kenbaar maken dat je zo’n beetje alles fout doet in de buurt van je kinderen.
Zo’n blik die je laat twijfelen of je de veters van je dochter wel goed hebt gestrikt of het gedrag van je kind wel normaal is. En als dan zo’n blik niet voldoende is, dan zetten ze die luister bij door het uitspreken van een zin. En dat is dan niet zozeer op de man af en ook zeker niet doorspekt van negativiteit. Nee, deze penoze ‘houdt het bij zichzelf’ en vertelt kort en bondig hoe ze het zelf doen. Daarmee impliceren ze dat al het overige fout is. Alsof Jezus Christus terug is op aarde en nog een cursus opvoedkunde heeft gestudeerd. Bijvoorbeeld ‘Bij ons thuis en leggen we altijd een dubbele knoop in de veters.’ Of ‘Bij ons thuis moeten de kinderen zelf hun gymtas uitpakken.’ Of ‘Bij ons thuis geven we alleen in het weekend een mueslireepje aan de kinderen.’
Nou, bij ons thuis hebben wij een graftakkenhekel aan dit soort mensen. En bij ons thuis vinden wij het belangrijk om zo ver mogelijk weg te blijven bij deze ouders. Sterker nog, bij ons thuis komen dit soort ouders er niet in! Dan maar het label ‘ongastvrij’.
Lees ook
‘Ik kan best communiceren, maar het wordt me soms onmogelijk gemaakt’
Meer columns van Sander Lantinga lees je hier.
