Het nieuws dat er medicijnen worden getest op zwangere vrouwen herinnert moeder en columnist Maike Jeuken aan de onderzoeken tijdens haar eigen zwangerschap.
Ze schrijft er onderstaande column over.
Lees ook
Moeder Maike (46) over verdronken kleuters: ‘Een ongeluk zit soms in een klein hoekje’
Negentien baby’s overleden. Godsamme zeg. Negentien baby’s van moeders die meededen aan het inmiddels wereldwijd bekende ‘Strider-onderzoek’. Na de geboorte gestorven. Dit soort nieuws komt altijd heel traag bij mij binnen. Ik lees een paar regels en val dan weer stil. Starend, heb ik gemerkt. Daarna een volgende alinea. Het verhaal nestelt zich langzaam en verdrietig in mijn lijf. Natuurlijk staat het in geen verhouding tot de wanhoop van de rouwende ouders maar jezus, wat leef ik met ze mee. Niet dat ze daar wat aan hebben want hun kind is dood. Niet-te-doen.
Nu hadden deze vrouwen – en hun mannen – al geen relaxte zwangerschap achter de rug. Ze kregen niet voor niets het voorstel om aan dit onderzoek deel te nemen. Ongeboren kindjes met groeiachterstand zouden baat kunnen hebben bij ‘Sildenfil’. Dit medicijn – ook wel bekend als viagra – is een vaatverwijdend middel dat wellicht ook de functie van de moederkoek zou kunnen verbeteren. Daardoor zouden de kleintjes weer beter kunnen groeien en leefden ze nog lang en gelukkig. Dat was het idee. Natuurlijk was dát het idee. ‘Baat het niet dat schaadt het niet’ had de 29-jarige Suzanne dan ook gedacht. Zij was één van de deelnemers aan het onderzoek. In een interview met NOS vertelt ze dat ze alles over hadden voor hun ongeboren dochtertje.
En dat snap ik. In haar geval had ik hetzelfde gedaan. Sterker nog; ik dééd hetzelfde. Toen ik een kleine tien jaar geleden zwanger was van een tweeling werd ik voor een enigszins vergelijkbare keuze gesteld. Om de kans op vroeggeboorte (die bij een meerling altijd groter is) te verkleinen, werd mij aangeboden mee te doen aan een onderzoek. Daarvoor moest ik mezelf elke week injecteren. Met het medicijn of het placebo-goedje, dat zou niemand weten op dat moment.
Nu is het zo dat ik mijn volle keukentafel te danken heb aan de medische wetenschap. Mijn vier kinderen hebben zich via een ontelbaar aantal vruchtbaarheidsbehandelingen in mijn buik genesteld. Zonder de geavanceerde én eindeloos getestte mogelijkheden van IVF en IUI had ik in m’n eentje zitten koekeloeren aan die keukentafel. Raar om me dat nu, in mijn huidige leven, voor te stellen; geen eigen kinderen. Dan had ik ‘alleen maar’ kunnen houden van drie stiefkinderen. En hoewel mijn hart daar ook van over kan stromen, gaat er toch niets boven mijn zelfgemaakte bloedjes.
Toen deelname aan het onderzoek werd aangeboden, heb ik niet getwijfeld. Om te beginnen wilde ik mijn tweeling graag zo lang mogelijk ongeboren met me meezeulen. Maar ik wilde ook graag wat terugdoen voor de wetenschap. En dus voor andere vrouwen met een kinderwens. Mijn toenmalige partner, de vader van het kwartet, was niet zo enthousiast om mee te werken. Na zo’n 700 spuiten wilde hij liever geen polonaise meer aan mijn lijf. Dat was lief. Ik had mijn buik er ook letterlijk wel vol van, maar ik was nog steeds baas over die buik en dus stemde ik in.
Geen moment hield ik rekening met het feit dat ’t wel eens mis zou kunnen gaan door toedoen van het test-medicijn. Achteraf misschien naïef. Want ondanks teveel verdrietige miskramen, heb ik zelf nooit een compleet volgroeid kind verloren. Mijn tweeling kwam hartstikke voldragen ter wereld. Dankzij of ondanks het medicijn. Dat weet ik niet en het maakt me eerlijk gezegd ook niet uit. Ik prijs me zielsgelukkig met mijn gezonde duo. Over een paar dagen worden ze negen. Maar ik weet: er is werkelijk niets vanzelfsprekend aan het krijgen van gezonde kinderen.
Het dochtertje van Suzanne en haar man overleed acht dagen na de geboorte.
‘Alles voor de wetenschap’ riep ik altijd. De afgelopen dagen realiseerde ik me dat dit niet voor iedereen zal gelden. En dat snap ik nu heel goed.
Maike Jeuken (46) is freelance journalist en fotograaf. Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen. Voor LINDAnieuws schrijft ze deze zomer over wat haar opvalt in het nieuws. Instagram en Twitter: @maikejeuken.
