Tobago Cays

We liggen met onze boot op de Tobago Cays, een groepje onbewoonde eilanden midden in het Caribisch gebied. Het zand op de met palmbomen omzoomde stranden is witter dan wit, het water blauwer dan blauw. Als we de boot af duiken, hoeven we niet kieskeurig te zijn. Waar we ons snorkelmasker ook onder water steken, binnen twee minuten zien we minstens drie enorme schildpadden, een mantarog van wel tweeënhalve  meter breed en een haai. Tropischer dan dit krijg je het niet.

Peppi en Kokki

Terwijl wij net gezwommen hebben en door de stenen en schelpen bij de oever oncharmant het water uit stuntelen en op onze inmiddels kapot gescheurde pareo’s neerploffen, komt er een tender aangevaren – zo noem je een bijbootje van een superjacht. Er zitten naast de stuurman vier mensen in. Twee gebruinde matrozen met witte bermuda’s, lichtblauwe overhemden, halfhoge sokken en witte gympen meren het bootje vakkundig af en leggen een loopplankje uit. De twee andere opvarenden, overduidelijk een echtpaar, lopen wankelend aan de hand van de geüniformeerde Peppi en Kokki het strand op.

Glijbanen en opblaasflamingo’s

Ik kijk waar de tender vandaan is gekomen en zie een mega motorjacht van minstens vijftig meter lengte iets voorbij onze Zouterik liggen. Van datzelfde soort ankeren er in de Cays nog minstens twintig andere. Het ene nog groter dan het andere. Onze kids vergapen zich vooral aan een motorjacht met glijbaan en een catamaran met op het achterdek een roze opblaasflamingo van minstens vijf meter hoog. Dit is een bestemming voor de rijksten der aarde en het echtpaar dat onze kant op loopt is overduidelijk ook van dat soort.

Chinees porselein

Zij, een kleine vrouw met Chinees bloed, kijkt me kort aan. Ik ben te gefascineerd om niet terug te kijken. Boven een hagelwit badpak ontdek ik staalblauwe ogen in een strakgetrokken gezicht, dito decolleté en opgespoten lippen. Zag ze er van veraf nog uit als een vrouw van een jaar of vijftig, nu moet ik met medelijden constateren dat ze de zeventig al ver gepasseerd moet zijn, ondanks alle ingrepen die ze zichtbaar heeft ondergaan. Ik ben bang dat ze gaat lachen, omdat ik vrees dat haar gezicht dan in duizenden stukjes Chinees porselein uiteen zal spatten. Haar man schuifelt voetje voor voetje het water in. Hij is minstens tachtig en om niet voortijdig om te vallen, krijgt hij ondersteuning van één van de matrozen. Het schouwspel intrigeert me mateloos.

Sterren’restaustrand’

Als matroos 1 meneer en mevrouw het water uit helpt, rent matroos 2 alweer naar de waterkant om de tender met twee nieuwe gasten van hetzelfde soort aan wal te loodsen, vergezeld door nieuwe matrozen en deze keer ook door meisjes die eruitzien als serveersters. Dit toneelstuk herhaalt zich nog drie keer, tot er zo’n tien gasten met minstens zoveel personeelsleden op het strand rondlopen. Een picknicktafel wordt met damasten tafelkleed, gesteven servetten, wit porselein, zilver bestek en kristallen wijnglazen in no time omgetoverd tot een lunchtafel die niet zou misstaan in een sterrenrestaurant. Met veel ondersteuning nemen de oudjes plaats.

Lees ook
Mariska zeilt de wereld rond: dit vindt haar man van al die vrouwen aan boord

Broodje pindakaas

Terwijl het superrijke gezelschap op leeftijd met de blote gerimpelde voeten in het zand geniet van een uitgebreide driegangenlunch met kreeft en goede wijn, realiseren wij ons dat wij op ons zeventigste, na nog vijfentwintig jaar keihard werken, misschien ook genoeg geld vergaard zouden hebben om op zo’n superjacht rond te kunnen varen. Maar dan zijn we oud en trillerig en hebben we ook matrozen nodig. Daarom genieten wij nu, met onze jonge billen in het zand, des te meer van ons stokbroodje van twee dagen oud, besmeerd met een beetje jam en de laatste pindakaas uit Suriname.

Mariska en haar gezin volgen op hun zeilreis? Al haar verhalen vind je op Zouterik.com. Voor alle foto’s moet je hier zijn. En Linde vlogt hier over haar avonturen.