Columnist Maike Jeuken grijpt Nationale Ouderendag aan om haar luie kinderen aan het (vrijwilligers)werk te krijgen. ‘Deze paplepel was ik even vergeten’.
Zomaar iets voor een ander doen, met gemak je eigen spullen delen en blij zijn met wat je allemaal hebt. Niet direct een rijtje dat mijn kinderen kenmerkt.
Helaas. En daar kan ik van balen. En me ook voor schamen, ja. Want ik wil niets liever dan dat mijn kinderen zich vrijwillig inzetten voor iets goeds. Maar – eerlijk is eerlijk – vooralsnog weten ze niet beter dan dat ze in een mooi huis wonen met een volle koelkast, alwaar zij klagend over de wifi veel te lang onder de douche kunnen staan.
En dat stoort me. Vooral die vanzelfsprekendheid. En het gezeur. Of het nou gaat over een game (‘mag ik even je creditcard, mam?’), idioot dure sneakers (‘nee mam, die luchtzool moet dus helemaal doorlopen’) of over het eten (‘bah, alweer lasagne?’): ik trek het soms niet meer. Luie, verwende nesten. Dat zijn het. Maar het lullige is; ík heb ze gemaakt. En ik heb ze zó gemaakt.
Structureel omkijken naar je medemens, de natuur beschermen of zielige dieren redden; het zat blijkbaar onvoldoende in hun opvoeding. Daar kunnen zij dus niets aan doen. Er is maar één iemand schuldig aan deze gênante nalatigheid, en dat ben ik. Ik heb ze te veel verwend, afgeschermd en gepamperd. Onbewust hoor. En uit liefde uiteraard, maar toch. Die ene paplepel was ik even vergeten.
Lees ook
Badmutsen en bommetjes: ouderen in ‘We Zijn Er Bijna’ hebben lol in het zwembad
En de shit die je zelf veroorzaakt? Precies: die los je ook zelf op (dat leer ik ze dan weer wel). Ik moet aan de bak. Want het is godzijdank nog niet te laat om mijn kinderen bij te brengen dat het doodnormaal is om een ander te helpen. En vaak nog leuk ook.
Aanstaande vrijdag 5 oktober is het Nationale Ouderendag. En het ouderenfonds heeft wensen opgehaald. Wensen van kwetsbare ouderen die zich vaak eenzaam voelen. En eenzaamheid – man o man – snijdt als een mes door m’n hart. Er zijn ook mensen die zich gepassioneerd storten op gewonde egels of op de paddentrek. En gelukkig maar. Ieder z’n thema.
Ik lees de lieve, bescheiden wensen en stuit op vier dames – hier uit de buurt – die nog eens graag naar het pannenkoekenhuis willen. Waarschijnlijk zoals ze vroeger deden. Van zo’n zoete wens kun je mij dus wegdragen. Hier hoef ik niet over na te denken: dit gaan we doen! Na een vlotte registratie, een mailtje en een belletje is het geregeld. Komende vrijdag haal ik met de kinderen vier oude dames op. In m’n oude VW busje, voor mijn part. Gaan we met z’n allen lekker pannenkoeken eten.
En óf dit een wervend tekstje is! Kijk nou maar op de website van Nationale Ouderendag, gris een wens van het virtuele prikbord en vervul ‘m samen met je kroost. Ik word daar in elk geval echt blij van.
Misschien zijn er meer moeders met een huis vol lieve, verwende lapschwansjes. Die kunnen misschien ook best eens hun handen uit de mouwen steken, in plaats van ze om een console te klemmen. Het zou zomaar kunnen. Want – geloof het of niet – mijn gerekruteerde kroost heeft er echt zin in. Zelfs de puber. Ik wil maar zeggen: er is nog hoop, mensen.
Want vrijdag is leuk. Vrijdag doen we iets goeds. En niet alleen wij, maar ook de vier oude dames. Zonder het te weten vervullen zij ook een wens.
Daar zal ik ze voor bedanken.
Lees ook
Linda en Johnny halen geëmotioneerd herinneringen op aan hun moeder en oma
Maike Jeuken (46) is freelance journalist en fotograaf. Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen. Voor LINDAnieuws schrijft ze over wat haar opvalt in het nieuws. Instagram en Twitter: @maikejeuken
Start je dag met een verse dosis nieuws in je mailbox – geselecteerd door de redactie van LINDAnieuws. Schrijf je hier in voor onze ochtendnieuwsbrief en begin je dag goed geïnformeerd.
