Kinderen grootbrengen is één ding. Ze loslaten? Een heel ander verhaal. Jurgen (51) – filmmaker, vader en onze nieuwe columnist – neemt je mee in het avontuur van het uitvliegen. Met humor, verwondering en een tikje weemoed.
“Pap, er is iets ergs gebeurd …” Mijn dochter hangt aan de lijn. Er flitsen onmiddellijk verschillende scenario’s door mijn hoofd. Is ze gevallen? Aangereden? Ben ik vergeten het collegegeld te betalen – en moet ze daarom nu per direct van school? “Mijn fiets is gestolen” snikt ze. Oef, ik ontspan. Dat kon erger. “Wat vervelend.” De vraag of ze ‘m op slot heeft gezet – en zo ja – ook met dat dure hangslot? – brandt op mijn lippen. Ik slik ‘m weg. Na een korte stilte vervolgt ze haar verhaal. “Hij stond gewoon op slot pap. Dubbel zelfs. Ook met dat extra hangslot aan het hek. Ik baal zo, vind het zo erg …”
Ik wrijf even in mijn ogen. Heb slecht geslapen. Mijn beeld van een leeg nest – iets met rust en meer tijd voor jezelf – klopt nog niet helemaal met de realiteit. Vannacht belde onze zoon ons nog eens wakker. Om te laten weten dat ook zijn tweede poging tot parachutespringen in Australië op het laatste moment gecanceld werd. En oh ja, hij is nu op weg naar het regenwoud. Iets met kanovaren op een rivier vol krokodillen.
'We zetten een kast in elkaar, zonder gemopper, volgens het boekje en bij twijfel doen we gewoon'
Dochter appt dat haar zoektocht langs station, school en winkelstraten niks heeft opgeleverd. Haar fiets is foetsie. Ze had ‘m net twee weken. Nou heb ik zelf ook een historie met verdwenen fietsen. Bijna veertig jaar geleden, na een voetbalwedstrijd – ik was twaalf – liep ik na een wedstrijd naar de fietsenstalling. Mijn fonkelnieuwe fiets stond niet meer waar ik ‘m geparkeerd had. Sterker nog: de fiets was weg. En oh ja – het sleuteltje had ik ook niet.
Met lood in mijn schoenen liep ik naar huis. Maar daar wachtte een verrassing: de fiets stond keurig in onze schuur. Met het sleuteltje er nog in. De dief bleek een bekende van me: mijn moeder! Zij had die ochtend een onderbuikgevoel, nam polshoogte bij de kantine en zag dat haar instinct klopte. Wat ze vervolgens deed was slim: ze zette de fiets níet op slot, maar nam ‘m mee naar huis. Liet mij dus in de waan dat de fiets gestolen was. De les is simpel: zet je fiets op slot, anders neemt iemand ‘m mee. Een harde leerschool, maar hij werkt. Het is me nooit meer overkomen. Nou ja, niet heel vaak.
In mijn puberjaren raak ik vaker fietsen tijdelijk kwijt. Vooral tijdens de Lochemse Keidagen. De lokale feestweek. Hoeveel biertjes ik daar ook op had, ik liet mijn vriendinnetje – die altijd eerder weg moest – nooit alleen naar huis gaan. Ik fietste met haar mee, maar het gekke was: ik liep vervolgens terug. Het probleem zat ‘m erin dat ik me dat niet herinnerde als ik ’s middag wakker werd. En dat m’n vriendinnetje van toen – nu mijn vrouw – niet even meldde dat ze de fiets ergens in de bosjes zag liggen.
'Een kamer vinden dáár is net zo waarschijnlijk als de hoofdprijs winnen in de Postcodeloterij'
De vriendelijke fietsenverkoper in Enschede, waar dochter viertien dagen geleden haar fiets kocht, heeft nog wel wat meer staan. De man bestiert in zijn achtertuin een fietsenhandel voor studenten. Dit keer koopt dochter er een spuuglelijke fiets. Groen, raar gemodelleerd en allesbehalve hip, urban of iets waar je graag op gezien wordt. Na het zien van de foto barst ik in lachen uit.
“Beter wel hoor, deze groene is zo lelijk, die gaat niemand jatten.”
Ik loop na een padelwedstrijd in Laren de sporthal uit. Opgetogen – ik heb heerlijk gespeeld én gewonnen. Mijn vingers graaien in mijn jas, op zoek naar de fietssleutel, maar vinden ‘m niet. Ook niet in mijn broekzak. En niet in mijn sporttas. Ik begin ‘m te knijpen. Bij elke stap die me dichterbij de fietsenstalling brengt, schieten er flashbacks van vroeger door mijn hoofd. Bang dat mijn zwarte elektrische fiets ook weg is. Tot mijn grote opluchting zie ik mijn tweewieler staan. Op de plek waar ik hem deze ochtend parkeerde. Op slot en met hangslot. Maar ook met de sleutel er nog in. Oef. Ik heb mazzel: mijn moeder woont niet in Laren.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ze doen veel samen: eten, datenights, spelletjesavonden en ... drinken dus'
