Klinkt wellicht een beetje hysterisch, maar het ís wel echt zo. Hoe kloterig mijn dag ook begonnen is, Marc-Marie en Aaf slepen me er sowieso doorheen met hun sterrenrecensies over thee, tantes, vloedbedekking of Expeditie Robinson. En ik ben echt niet de enige, voor het tweede jaar op rij sleepte het duo onlangs een Podcast Award in de wacht en staat ie zo’n beetje wekelijks in de bovenste regionen van de hitlijsten.

Hun concept van praten over het alledaagse bestaan is al talloze malen gekopieerd en slecht nagedaan. En ook al kan ik echt wel blij worden van een Estelle en Joëlle of een Tussen Dertig en Doodgaan, er is maar één Marc-Marie en Aaf. Of nou ja, twee dus. Ik ben zelfs zo’n enorme fan dat ik sommige afleveringen inmiddels al vijf keer opnieuw geluisterd heb.

Ik probeer ook tegen zo’n beetje iedereen die het wil horen luidkeels te melden dat diegene écht zeker moet gaan aanhaken. Maar als ze dan vragen waarom, weet ik niet direct een antwoord. ‘Omdat het zo geweldig is’, veel verder kom ik niet.

En dat is het ook. Het zijn twee liefhebbende vrienden die elkaar alles gunnen. Het zijn twee mensen die het leven ondanks de tegenslagen niet zo enorm donker en zwaar zien. En het zijn twee types die elk probleem of roddel zo enorm kunnen relativeren dat je er eigenlijk alleen maar om kunt lachen. Dat doe ik dan ook, met veel verbaasde en verwarde blikken om me heen tot gevolg.

Op naar de volgende honderd graag. En daar bedoel ik de volgende honderd jaar mee. Want als íemand het eeuwige leven verdient, dan is het deze podcast wel. Vijf sterren. Of vijftig. Of vijfhonderd.

Lees ook'Matthijs van Nieuwkerk is echt niet 't enige Hilversumse heethoofd ben ik bang'