Columnist Carol Rock (45) schrijft over wat haar opvalt in het nieuws. Deze keer schrijft ze over het gezinsdrama in Dordrecht.
Maandagavond, half zeven. Terwijl de meeste gezinnen nog of net aan tafel zitten, wordt het leven van een heel gezin woonachtig in Dordrecht bruut beëindigd. Vermoed wordt dat de vader eerst zijn gezin van het leven beroofde en vervolgens de hand aan zichzelf legde. Een gezinsdrama.
Dit soort berichten raken mij echt. Ik denk aan al die vrouwen en kinderen die eerder al zo aan hun einde kwamen. Wat ging eraan vooraf en door wat voor hel moeten ze zijn gegaan? En ja, ik zie ook een duidelijk patroon, namelijk het signalement van de dader. Een man, die totdat hij overging op moord een vader, een (ex-)vriend of andere bekende was.
En dan die cijfers hè? Volgens een onderzoek door Fundamental Rights Agency van de EU ligt het percentage vrouwen dat in Nederland te maken krijgt met seksueel, fysiek of psychisch geweld op 45 procent. Wereldwijd krijgt één op de drie vrouwen en meisjes te maken met geweld. Dat is omgerekend ongeveer een miljard!
Maar ook – en van deze onthulling schrok ik echt – dat in 2018, volgens de ‘moordatlas’, 37 procent van de dodelijke slachtoffers vrouw was en in alle gevallen was de dader een bekende; een (ex-)partner of een man die een relatie met haar wilde. Cijfers kunnen slaapverwekkend zijn, maar deze houden mij klaarwakker.
Vrouwen kunnen gruwelijke dingen uithalen als een relatie niet helemaal naar wens verloopt. Maden in de gordijnen naaien, stalken, à la Glenn Close een huisdier langzaam aan de kook brengen in de soeppan, en helaas zijn er ook gevallen waar zij nog destructiever te werk gingen. Dit waren door de jaren heen onuitputtelijke inspiratiebronnen voor schrijvers en filmmakers, maar eigenlijk zouden het vooral de zorgwekkende cijfers over geweld tegen vrouwen en kinderen moeten zijn die ons inspireren om in actie te komen.
Gezinsleden die het slachtoffer worden van een boze partner die werd verblind door woede, en de dood als enige uitweg zag in eindeloze vechtscheidingen, afwijzingen, frustraties of wat dan ook. Waarom blijven we dat steeds gezinsdrama’s noemen? Bij een gezinsdrama denk ik aan een huis dat volledig afbrandt en een heel gezin dakloos achterlaat, of aan een orkaan die families meesleurt in zijn razernij.
Wanneer je degene die jou zou moeten beschermen, of degene die jij ooit lief had moet vrezen, dan is dat geen gezinsdrama, maar gezinsgeweld. Het drama ging daaraan vooraf. Dat was het moment waarop een bewonderaar, een partner en een vader langzaam en soms ook ongemerkt veranderden in tikkende tijdbommen, die uiteindelijk onaangekondigd zouden afgaan.
Lees ook
Honderden mensen en tranen bij bijeenkomst Dordrecht
Ik heb geen idee hoe je moet voorkomen dat een tikkende tijdbom afgaat. Ik heb in mijn omgeving gezien hoe mannen zich door dramatische scheidingen vochten zonder de situatie met een wapen te beslechten. Ik heb dus ook geen idee wanneer je kunt zien dat een vader in scheiding verandert in een potentiële moordenaar.
Maar ik vind wel dat als we dit gezins- of familiedrama’s blijven noemen, we het echte probleem onterecht negeren. Dan klinkt het alsof de slachtoffers in het gezin debet zijn geweest aan het doorslaan van de dader. En dat maakt het nog triester dan het al is. Niemand vraagt er immers om zo aan zijn of haar einde te komen.
