Een grote en commerciële romcom. Waar het plot tijdens de eerste minuten van de film al duidelijk is. Daar zitten we allemáál wel eens op te wachten toch? Gelukkig is daar nu Bros. Precies dat concept, maar dan met twee mannen in de hoofdrol.
Ga d’r maar aanstaan. In een wereld die soms nog zó ouderwets is, bakken met geld investeren in een mainstream film met twee homo’s als leads. Universal durfde het – eindelijk – aan. Om een statement te maken. Dat het de hoogste tijd is voor een film zoals deze. Niet weggestopt in de kleine theaters, maar voor ons allemaal.
Helaas liet conservatief Amerika het massaal afweten en bezocht slechts een handjevol mensen Bros in het thuisland. Mijn verwachtingen voor onder andere Engeland, Italië en dus ook Nederland zijn hooggespannen. Daar is de film sinds deze week ook te bewonderen.
Het concept is zo oud als de weg naar Rome. Twee verstokte vrijgezellen vallen toch voor elkaar, met alle bijbehorende problemen van dien. Om uiteindelijk te eindigen in een clichématig en zoetsappig slotstuk. Want tsja, dat hoort nu eenmaal bij romcoms.
Toch hebben de makers van Bros het ook een tikkeltje anders aangevlogen. Alle acteurs behoren tot de LHBTQ-gemeenschap, óók degenen die de hetero-rollen vertolken. Dat levert een bont gezelschap op, waardoor we toch eens een zwaar ondervertegenwoordigde groep acteurs op het witte doek te zien krijgen.
Dat het script echt flinterdun is, de dialogen soms wat krom zijn en het geheel behoorlijk over de top is, kan ik geestelijk vader Billy Eichner echt wel vergeven. Het feit dat er misschien een heel klein beetje homo-geschiedenis wordt bijgebracht na het zien van Bros vind ik al pure winst.
En laten we hopen dat dit een begin is voor een beweging. Dat het niet uitmaakt wie we verliefd zien worden in de bioscoop. Dat we nooit meer met termen als homofilm hoeven te strooien. En dat mensen onbevooroordeeld een filmzaal binnen kunnen stappen. Er valt nog een behoorlijk lange weg te bewandelen, maar dankzij Bros is het begin er in ieder geval.
'George Michael was een spetterende persoonlijkheid op de bühne, maar een schim van zichzelf in het dagelijks leven'
