Glad ijs

Ik zit met mijn nichtje wat te drinken als ze een melding binnenkrijgt op haar telefoon. “Oh”, zegt ze, en ze draait haar scherm mijn kant op. ‘Johnson verliest tweede Brexit-stemming, vertrek op 31 oktober lijkt uitgesloten’ lees ik. “Mmm”, zeg ik in een poging om me wat op de vlakte te houden omdat ik me op glad ijs begeef. Mijn nichtje is namelijk het type dat de dag begint met de Volkskrant, daarna nog een rondje NRC en het FD doet en de dag afsluit met Pauw. Zo eentje die geen bril nodig heeft om er intellectueel uit te zien, al heeft ze er wel een.

Lees ook
Boris Johnson wint eerste stemming brexitwetgeving, maar voorstel strandt alsnog

The Walking Dead

Ondergetekende is het type dat de dag eindigt met The Walking Dead op Netflix. Wat nieuws betreft kom ik niet verder dan de NOS-app die me soms een pushmelding met wereldnieuws toeschreeuwt, waarop ik braaf klik en vervolgens alleen de dik gedrukte intro lees. Negen van de tien keer word ik daarna namelijk alweer afgeleid door iets wat totaal het tegenovergestelde van nieuwswaardig is. Ik lees dus quotes en oneliners over het onderwerp, maar niet voldoende om er pap van te kunnen maken. Wel genoeg om me serieus achter de oren te krabben en af te vragen wat de fuck ze daar aan de overkant allemaal aan het doen zijn.

Kleine piemel

Laatst hoorde ik iemand op tv zeggen dat de Brexit de Engelse economie helemaal niet ten goede zou komen. Nou, waarom zou je willen doorzetten dan, vraag ik me af. Want van wat ik uit het nieuws begrijp, wil het Britse volk die hele Brexit niet meer. Alleen is terugkomen op je woord, als je al weet ik niet hoe lang (weet iemand dat wel?) roept dat de UK de EU moet verlaten, kennelijk gezichtsverlies. En dan heb je blijkbaar een kleine piemel. Maar we hebben het óók over de toekomst van een land. Toch? Of ben ik gewoon niet genoeg ingelezen en moet ik dus lekker m’n mond houden?

Lees ook
Boris Johnson vraagt Europese Unie om uitstel brexit (maar dat gaat niet van harte)

Met de billen bloot

“Nou, dat gaat dus niets worden”, zegt mijn nichtje. “Nee hè”, antwoord ik, in de hoop dat ze doorgaat met praten, maar dat doet ze niet. Dan ga ik met de billen bloot. “Ik snap echt geen hol van die hele Brexit”, gooi ik op tafel. “En ik heb nu al medelijden met de kinderen die straks massaal nat gaan op de Brexit tijdens hun geschiedenisexamen.”

Hebben de Britten dit ook?

“Nou”, antwoordt mijn nichtje, “ik volg wel het een en ander, maar ik ben het soms ook even kwijt. Het lukt me vooral niet om de Ierse backstop goed te begrijpen.” Mijn wazige blik doet haar uitleggen; iets met dat Noord-Ierland bij Engeland hoort en Ierland in de EU blijft. En dat het vraagstuk hoe de grens tussen de twee landen bewaakt moet worden een heleboel mensen hoofdpijn bezorgt. En dan is er weer iets totaal nieuwsonwaardigs wat me afleidt. Ik vraag me af of veel Britten dat ook is overkomen toen ze moesten beslissen of ze voor of tegen de Brexit stemden en zich wilden inlezen over wat dat precies in zou houden. Ik zou dat snappen.