Het is vandaag weer eens bloedheet met temperaturen tot boven de dertig graden. Columnist Maike Jeuken kan daar haar lol wel uithalen.
De hitte is langzamerhand een gewoonte geworden en daar blíjven we over kletsen.
Lekker klagen over de hitte. Columnist Maike Jeuken kan er geen genoeg van krijgen. ‘Ik word oprecht vrolijk van clichés uitkramen. Dan vind ik het leven ineens heerlijk overzichtelijk’.
Als er geklaagd wordt, ben ik van de partij. Want niets zo vermakelijk als collectief klagen. En dat kunnen we. Bij gedoe op grote schaal worden we een klagerig volkje. En waar geklaagd wordt, verschijnen de inkoppers, dooddoeners en open deuren. Ik hou ervan. Het kan mij niet cliché genoeg zijn. De kleine gesprekjes: volkomen voorspelbaar en daardoor juist zo leuk. Mensen die elkaar anders nooit hadden aangesproken, wisselen eensgezind wat klachtjes uit. Code oranje is natuurlijk niet voor niets oranje: rete-verbindend.
De commotie bij een hittegolf, een verloren kwalificatiewedstrijd – rustig aan, ik noem maar wat – of blaadjes op de rails: ik word er vrolijk van. Noem me een ramptoerist, maar voor een goeie pot paniek mag je me altijd wakker maken. Waar ik onder normale omstandigheden nog wel eens ‘beperkt-sociaal’ boodschappen doe of de containers door de straat rol (verdwijn medemens, ik wil niet gezellig doen), leef ik bij collectieve consternatie helemaal op. Dan wil ik onder de mensen zijn.
Reikhalzend kijk ik uit naar een supermarktbezoek, met plezier tank ik mijn auto vol en ik sproei de voortuin net zo lang tot er iemand voorbij komt. Allemaal voor een gesprekje. Een doodgewoon gesprekje met een – bij voorkeur – volslagen onbekende. Dan is het mijn guilty pleasure om uitsluitend in clichés te praten. Nationale reuring leent zich daar uitstekend voor. En open deuren leiden naar leuke gesprekken.
Zo verheugde ik me laatst op de hittegolf en begon vast met het oefenen van open deuren. Gewoon om te testen hoe naturel ze m’n mond uitrollen. En dat is soms best lastig, kan ik u melden. Om er een beetje in te komen, begon ik met de makkelijke:
‘Het is ook nooit goed hè?’ en ‘Het is hier in Nederland echt ándere warmte’. Ging soepel, al zeg ik het zelf. Niemand keek raar op dat ik dat uitkraamde. Of: ‘Dit is geen warmte meer, dit is gewoon hítte.’ Daarmee oogste ik zelfs lichte bewondering: zo zo, deze vrouw weet waar ze over praat. Maar gelukkig klaagden ze daarna gezellig mee.
Ik word oprecht vrolijk van het uitkramen van clichés. De gesprekje die zich daarna ontspinnen, zijn fijn. Dan vind ik het leven ineens heerlijk overzichtelijk. Het is, kortom, een aanrader. Gisteren nog, deed ik één van mijn favorieten: ‘Nou nou, het zonnetje doet goed zijn best.’ Die vind ik dus gewéldig, maar hij leverde nauwelijk een dialoogje op. Daar had ik meer van verwacht. Misschien keek ik er niet serieus genoeg bij, dat zou kunnen. Want dat vergeet ik bijna te melden: je moet er wel bloedserieus bij kijken als je zulke taal bezigt. Daar ging ik vermoedelijk de mist in.
Dat ik de zomer van mijn leven heb, moge duidelijk zijn. Met al die hitte kom ik ruimschoots aan mijn trekken. Dan hoort u mij niet klagen.
Oefentip: ‘Zul je zien als ik straks op vakantie ga, dat het alleen maar regent.’
Maike Jeuken (46) is freelance journalist en fotograaf. Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen. Voor LINDAnieuws schrijft ze deze zomer over wat haar opvalt in het nieuws.
Instagram en Twitter: @maikejeuken
Lees ook
Moeder Maike (46) over medicatie bij zwangere vrouwen: ‘Ik snap het, ik deed hetzelfde’
