Tijd voor Tjaart

Ik ben Tjaart, Mariska’s partner en lees nu al zeven maanden hoe mijn vrouw jullie vermaakt met haar observaties. Ik heb Mariska ervan overtuigd dat het tijd is om jullie de ongecensureerde waarheid te vertellen over míjn leven aan boord van een vrouwenboot.

Hoogtepunt van mijn manzijn

In een kleine veertig jaar verzamelde ik ruim vijf meter zeilboeken. Over avontuurlijke tochten van mannen met illustere namen als Robin Knox Johnston en Bernard Moitessier. Helden die in weer en wind overeind blijven en die elke technische tegenslag met een enorme dosis inventiviteit te lijf gaan. Ik wilde ook zo’n man zijn. Ik was ervan overtuigd dat mijn manzijn tijdens zo’n tocht zijn hoogtepunt zou bereiken. Hoe anders is de realiteit.

Fascinatie voor techniek

Ik krijg regelmatig te horen dat ik ‘alleen maar met techniek bezig ben’. Een deel van mijn mannelijkheid ontleen ik nou eenmaal aan technisch onderhoud. Elk klein tikje wordt door mij aangegrepen om minimaal vier uur over het motorblok te hangen. Om vervolgens indruk te maken op mijn vrouw, strijk ik met mijn handen over het motorblok en smeer mijn zwarte handen over mijn borst teneinde duidelijk te maken dat het zojuist opgeloste probleem alleen met bovenmenselijke inspanning opgelost kon worden. Dan peddel ik met het SUP-board stoer naar het strand, ga in een hangmat hangen, val in slaap (het was warm in de motorruimte) en vervolgens krijg ik het verwijt naar mijn hoofd geslingerd dat ik geen zandkasteeltjes met de kinderen bouw.

Windvaan vertroetelen

Dan mijn fascinatie voor de windvaan (een soort roer dat de boot stuurt met behulp van de wind) die ik met veel liefde vertroetel. Ze is mijn ballerina aan de spiegel van ons schip. Ze laat frivool, uiterst vrouwelijk en onvermoeibaar onze boot beheerst dansen over de golven. Elk klein piepje aan haar been maakt grote verontrusting in mij los. Als ik haar vervolgens met veel pijn en moeite van haar ongemakken heb bevrijd, geeft mijn vrouw mij onverbloemd te kennen dat ze de zalvende verzorging die ik de windvaan heb toebedeeld graag ook meer op zichzelf toegepast zou zien.

Oeps, leeftijd verkeerd geschat

Mijn technische scholing en exacte inzichten ten spijt, ben ik buitengewoon slecht in het raden van leeftijden. Met een borrel te veel op noemde ik D. van de C. vriendschappelijk ‘een generatiegenoot’, waarmee ik de onvergeeflijke fout beging haar leeftijd met minstens tien jaar te verhogen. Daarmee ben ik voorgoed van de radar af van D. Mijn vrouw heeft mij daarop fijntjes verduidelijkt dat er twee zaken zijn waarover je nooit moet gissen bij een vrouw: haar leeftijd en een mogelijke zwangerschap.

Casanova van de Carieb

Als het me allemaal teveel wordt, spoed ik mij in de bijboot naar de M., het schip van vriend G., de ‘Casanova van de Carieb’. Daar kan ik mij tussen de andere mannen die hun vrouwelijke bemanning af en toe ook helemaal zat zijn, laven aan de verhalen van G. over zijn meest recente verovering. En de belevenissen van S. van de A. die besluit zijn zaakje beneden alvast te scheren als aantrekkelijke zeilster B. op de C. voorbij komt. Overigens tevergeefs want G. ging er met haar vandoor.

Ankeren achter kaap kont

Nu lijkt het alsof het alleen maar kommer en kwel aan boord is. Laat ik een nuance optekenen. Er zijn schippers die van mening zijn dat de enige plek voor een mooie vrouw met ontbloot bovenlijf aan de boeg is. Ik prijs mezelf dan toch gelukkig met mijn vrouw die aan boord haar mannetje staat. En elke avond voel ik haar zalige billen tegen mijn buik. ‘Ankeren achter kaap kont’ zoals mijn goede vriend M. dat noemt.

Hou vol

Schrale troost vind ik tot slot in het feit dat bij het in- en uitklaren bij de autoriteiten altijd maar één naam belangrijk is, namelijk die van de schipper. En dat ben ik toevallig. Dus zonder mij geen vrouwenboot. Mannen, hou vol!

Mariska en haar gezin volgen op hun zeilreis? Al haar verhalen vind je op Zouterik.com. Voor alle foto’s moet je hier zijn. En Linde vlogt hier over haar avonturen.