“Jezus, je lijkt wel een grammofoonplaat waar een kras in zit”, zegt Mehmet geïrriteerd. “Dit is al de derde keer dat je erover begint en het antwoord blijft hetzelfde: ik weet het niet! Je blíjft hierover zeuren.”
“Ik zeur niet”, antwoord ik beledigd, want het laatste dat ik wil zijn, is een zeurpiet. En mocht ik zeuren, dan is het zijn schuld.
Hij is altijd vaag. Daar kan ik slecht tegen. “Gaan we dit weekend iets doen?”, dan is het: “Even kijken.” Vraag ik: “Hoe laat kom je?” “Dat app ik je nog.” Daar word ik wild van. Dat is veel te ruim. Is het zeven uur of tien uur? Dus blijf ik vragen, lees zeuren. Althans in zijn perceptie. Nadat ik voor de derde keer in de afgelopen maand hetzelfde onderwerp aansnijd, roept hij met stemverheffing: “Je maakt me gek!” En wederom blijft de uitkomst hetzelfde, althans bijna, want deze keer is hij echt boos.
Hij vindt mij zeuren, zoals veel mannen vrouwen vinden zeuren. Wij hebben de naam, maar is dat ook zo? Uiteraard bestaan hier tal van onderzoeken over. Volgens diverse psychologen kunnen wij dat ook reuze goed en doen we het geregeld. We schijnen het alleen zelf niet te beseffen, het is ook niet onze intentie of hobby en we doen het zeker niet om onze partner het leven zuur te maken. Althans, meestal niet…
De reden dat wij ‘zeuren’ is dat we een boodschap proberen over te brengen die mannen maar niet schijnen te begrijpen. Ik heb het niet over herhaaldelijk vragen of hij de vuilniszak wil buiten zetten of zijn sokken in en niet naast de wasmand wil gooien; daar zijn we duidelijk in: vuilniszak – sokken – wasmand. Kan niet missen.
Bij ons gaat het vaak om emoties en aan het uiten van emoties hangen mannen vaak het label ‘zeuren’.
Zo was mijn vriendin onlangs uit met haar nieuwe geliefde. De man in kwestie zit in de horeca, dus hij komt veel bekenden tegen, ook van het andere geslacht. Een aantal vrouwen bleef wat al te lang en te klef om hem heen hangen en mijn vriendin zei daar later wat van. Ze vond het ongepast. Hij zag dat niet zo en verzekerde haar dat het hem Siberisch koud liet dat kleffe gedoe. Hij was gewoon sociaal.
De keer daarop gebeurde precies hetzelfde met dezelfde vrouwen en mijn vriendin zei er wederom wat van. Hij werd pissig, hij vond het zeuren. Hij had het toch verleden week uitgelegd. Nou dan! Case closed. Zij op haar beurt weer de ju in, want ze vond dat hij haar gevoel niet valideerde, daarom herhaalde ze haar monoloog van een week eerder.
De nieuwe geliefde begrijpt het allemaal niet, net zoals Mehmet niet begrijpt waarom ik klip en klaar wil weten wanneer, hoe laat, hoe veel, hoe vaak, hoezo. “Ik kom zo snel ik kan”, zegt hij. “Je bent toch gewoon thuis? Ik app je zodra ik de deur ga. Wat zeur je nou?”
Maar ik wil de hond op het laatste moment uitlaten, iets leuks aan hebben (dat niet per se lekker zit, ergo een laatste-moment-outfit), ik wil dat mijn make-up vers is, ik wil houvast. Daarom. “Zo snel mogelijk”, is voor hem duidelijk. “Zo snel mogelijk”, is voor mij vaag en ik begrijp niet dat hij mij niet begrijpt. Eindstand: hij boos, ik gefrustreerd met het stempel van een zeurpiet, een zeiksnor.
Echter, volgens experts kunnen we er niet echt iets aan doen. Het ligt vooral aan de manier waarop onze hersens werken. Wij hebben driedubbele bedrading en allerlei verbindingen waardoor ons brein razendsnelle koppelingen maakt.
We houden voor het gemak even het afspreken op een bepaalde tijd als voorbeeld. Dus, hij zegt niet precies hoe laat hij komt, verbinden we aan: oh mijn tijd doet er niet toe, ik ben niet belangrijk genoeg, hij kijkt eerst of hij nog iets leukers te doen heeft en dan ben ik aan de beurt. Dit speelt zich deels af in ons onderbewustzijn.
Hetzelfde geldt voor de toon waarop een man iets zegt, een intonatie, dat pikken wij direct op: hij doet anders, dus is er wat mis. Dat moeten we tot op de bodem uitzoeken, dus gaan we al vragend op onderzoek uit. Geen bevredigend antwoord, dan herhalen we de vraag op diverse manieren.
1. “Zeg, hoe laat kom je?”
2. “Kom je direct vanuit je werk?”
3. “Eet je hier of thuis vanavond?”
Drie keer dezelfde vraag, maar dan anders verspreid over verschillende momenten c.q. dagen. Ik vind dat uitermate tactisch en vindingrijk en zie dit niet als zeuren, maar als bewijs dat ik geen duidelijk antwoord heb gekregen. Immers, “zo snel als ik kan”, snap ik niet. En zie hier het immens diepe ravijn tussen mannen en vrouwen.
Nu is het niet zo dat mannen niet zeuren. Dat doen ze wel degelijk, maar vooral over kwaaltjes. Van henzelf. Want daar zijn ze vooral mee bezig, met zichzelf. Ze letten niet op of je wel op de juiste toon “ik houd van je” zegt, ze zoeken niets achter een slecht humeur, dat gaat immers vanzelf weer over.
Zo kan ik, en vele vrouwen met mij, niet denken. Een slechte vibe? Een nurkse attitude? Ik wil het hoe en waarom weten. Luid en duidelijk. Is het zaniken? Zemelen? So be it. Het hoort bij (blijkbaar) de vrouw en uiteindelijk krijgt hij daar een hoop voor terug. Het is het hele pakket, dus niet zeuren.
'Het was nooit een verzengend vuur, maar een kampvuurtje: lekker warm, maar niet om van te smelten'
