Oké, ik heb er schoon genoeg van. Waarvan? Van hullie. Van jullie. Van iedereen eigenlijk. Al jaren probeer ik te social distancen. Een afstand te creëren tussen mij en de ander.

Mezelf te verwijderen van feestjes, etentjes, verjaardagen en begrafenissen, maar ik kreeg het nooit echt goed voor elkaar. Ik kon de juiste smoezen niet verzinnen of verdroeg de teleurgestelde gezichten van mensen niet, hun verongelijkte toon aan de telefoon.

Schuldgevoel is een behoorlijk effectief chantagemiddel. Tenminste op mij werkt het, dus dan stond ik weer met een gegraveerde rammelaar in mijn knuistjes naar een lelijke baby te turen of verplicht tequila te slempen op iemands vrij ongezellige vrijgezellenfeestje. Maar nu, met corona, dacht ik van alles af te zijn.

Eindelijk mocht ik met recht mensen mijden. Lekker met een boogje om ze heen lopen in plaats van die drie plichtmatige pakkerds op hun wangen plakken. Zelfs een hand of een praatje was niet meer nodig. Op een paar covidioten die de regels van anderhalve meter niet begrijpen na, kom je gewoon met helemaal niemand meer in aanraking.

Het leek me heerlijk, je alleen concentreren op jezelf. Omdat je niet naar buiten mag, juist extra naar binnen gaan  Mediteren, nadenken, één worden met de rust en stilte. Helemaal zen. Normaal betaal je goud geld om die toestand ergens tussen de nonnen in Nunspeet te bereiken en nu is die staat opeens haalbaar in je eigen huis, leek me. Een stilte quarantaine. Niets bleek minder waar.

‘Post zeven hobby’s en tag vijf mensen. Noem tien beroepen die je hebt gehad, maar eentje is een leugen en stuur dit door naar negen anderen. Je hebt de uitdaging aanvaard plaats dus een kinderfoto van jezelf in emmer onder de douche. Wat lees jij? Lezen is belangrijk, Juist nu. Vooral nu. Vijf films hier. Zes regisseurs daar. Kunstwerken zus, dichters zo. Tag je moer. Bel je broer. Doe de zangchallenge, danschallenge, thuissportuitdaging. Wil je zoomen, snapchatten, bellen, tik tokken? Speel mee met de digi-bingo, de publieke pubquiz.’

Als ik op alles in zou gaan waarmee ik word bestookt, had ik allang een challenge burn-out. Ook mijn vrienden vallen me lastig. Mensen die ik normaal nooit spreek willen opeens zoomen en videocallen met zijn vijftigen, Ik was net zo blij dat ik geen kinderen had in deze thuiswerktijd maar nu zit ik via sociale media opeens opgescheept met honderden quarantainekleuters die wanhopig om aandacht bedelen.

Zouden we dan zo bang voor de leegte? Zo angstig voor het grote niets dat we wel moeten skypen tegen de klippen op? Appen tegen de bierkaai? Ik daag iedereen uit om een dag lang niemand uit te dagen. Maar als ik daar dan allemaal zo’n last van heb, waarom leg dan niet gewoon mijn smartphone weg, zul je je afvragen. Om eerlijk te zijn, word ik dan zelf een beetje bang. Dat is wel heel stil. Op al mijn apparaten zit een knop, maar om die ook echt in te drukken is wel de ultieme challenge.