Hoewel het tot mijn 39ste duurde voor ik moeder mocht worden van een mensenbaby, hadden we toen eigenlijk al een paar jaar meerdere kinderen in huis rondlopen. Harige kinderen welteverstaan, in de vorm van drie katten en een hond.
Als eerste waren negen jaar geleden de twee lapjeszussen gekomen, Koosje en Beertje, overgenomen van een gezin met een ‘allergische dochter’. Althans: dat was wat ze ons hadden verteld, toen we na een week ontdekten dat Koosje, ondanks haar prille leeftijd van 9 maanden, hoogzwanger was, begonnen we nogal te twijfelen aan het allergieverhaal. De oorspronkelijke eigenaars namen vervolgens de telefoon niet meer op. Vermoedelijk was de vrouw des huizes vooral allergisch voor het idee van een nest kittens geweest.
Koosje kreeg drie jonkies en een kleine drie maanden lang hadden we vijf katten in huis. Daarna gingen de kittens naar hun nieuwe gezinnen, huilend uitgezwaaid door mij, al wist ik zeker dat ze een fantastisch leven tegemoet zouden gaan. Een halfjaar later kwam er nog een gezinslid bij: een puppy, Ted, die aanvankelijk nogal argwanend door de poezen werd ontvangen, maar na een charmeoffensief van een paar dagen Beertje al zover had dat hij in haar flank zijn dutjes mocht doen.
