Stop kernwapens!

In 1981 zat ik net op de School voor de Journalistiek. Het was de glorietijd van punk en ergens fervent tegen zijn was een onderdeel van onze levensstijl. Op 21 november van dat jaar – ik was krap negentien jaar oud – ging ik samen met 400.000 andere Nederlanders naar het Malieveld in Den Haag om te protesteren tegen kernwapens. Ik trok mijn zware zwarte leren lievelingsjas aan, wat extra bier in het piekhaar, ‘Ban de Bom’-button op en – om nu met André van Duin in Heel Holland Bakt te spreken: actievoeren maar!

Actievoeren tegen zure regen

Twee jaar eerder was ik al van de middelbare school gestuurd vanwege, ik meen, opruiend gedrag. Ik vond dat scholieren het recht hadden om zélf wel uit te maken of ze naar scheikundeles gingen of een protest tegen het-een-of-ander bijwoonden. Klimaat an sich speelde toen nog niet zo, maar voor een stille tocht tegen zure regen (‘Geen Auto’s Voor Groen’) kreeg je mij subiet uit m’n bed.

Stijlvol op de barricades

Maar: nooit kleurloos. Voor een demonstratie voor Vrouwenrechten (vooral een hang-up van mijn vriendin Fred, zelf neigde ik toen al meer naar wat groenere doelen) koos ik een zwarte met roze petticoat, een roze panty, neon-roze sokken, hoge Adidas-sneakers en een zwart vintage jasje (dat moest dan wel uit de jaren vijftig komen). Geen zaak zo belangwekkend of je kunt er wel een stijlvolle draai aan geven.

Lees ook
2019: de teloorgang van de leeghoofdige influencer en de opkomst van vrolijk activisme

Klimaatspijbelaars rock

Tegen de scholieren die de afgelopen week klimaatspijbelden zeg ik: you rock. Jammer genoeg waren mijn dochters – nu 20 en 25 jaar – niet zo activistisch in hun schooltijd, maar als ik zo’n zestienjarig meisje in de krant zie met een bord: The Oceans Are Rising and So Are We of die knul met: Er is geen Planet B, loopt mijn hart over van ontroering. Ik snap het ook helemaal: wíj hebben er een soepzooitje gemaakt en zíj zitten met de smurrie.

‘Vroegâh’ was zeker niet altijd beter

Tegenwoordig mijd ik grote (actie)groepen als de pest. Van meer dan vijftig mensen bij elkaar moet ik al een zakje blazen. Bovendien vind ik het hemeltergend dat wij kennelijk niet meer met enige compassie en intelligentie van mening met elkaar kunnen verschillen. Ik wil niet als een oud wijf klinken, en natuurlijk was het vroegâh zeker niet altijd even respectvol, maar vandaag de dag is bloeddorst voor je opponent eerder gewoon dan uitzonderlijk. Ik houd mijn acties daarom klein en dichtbij. Eens koken voor daklozen. Een dolende ziel een kop koffie en douche aanbieden. Baasjes helpen zoeken voor zwerfhonden. Mijn persoonlijke leven zo inrichten dat ik vervuiling en verspilling zoveel mogelijk tegenga. Kleine dingen.

Lees ook
Waarom The Happy Activist Matthijs na jaren in de reclamewereld het roer omgooide

The Happy Activist

Daarom hou ik ook zo van Matthijs Jaspers ofwel The Happy Activist. Sinds een driekwart jaar maakt deze reclameman uitleg-video’s over inspirerende, leuke en vooral positieve initiatieven die ‘de wereld een beetje mooier maken’. Ik kwam hem tegen op LinkedIn, we werden vrienden en nu plaatsen wij op LINDA.nl zijn video’s drie keer per week door. Hij noemt zich een part-time wereldverbeteraar omdat je van full time goed doen snel stoffig en humorloos wordt. He-le-maal mee eens. Vrolijk activisme, zó 2019.

Lees ook
Deze plastic zee is mooi en confronterend tegelijk