Het is moeilijk om niet wanhopig te worden van het allesvernietigende, allesverwoestende geweld van Israël tegen Gaza. Na decennia van bezetting, onderdrukking, ontheemding van en geweld tegen Palestijnen, komen de Israëlische ministers er gewoon hardop voor uit: ze zien Palestijnen niet als mensen maar als beesten, en volgens hen bestaan er geen onschuldige Palestijnen.
Het resultaat van die ontmenselijking zien we nu al ruim een week. De gruwelijke aanslag van Hamas kost het leven van honderden onschuldige Palestijnse kinderen, vrouwen en mannen die helemaal niets met die aanslagen te maken hebben.
Israël toont trots beelden van platgebombardeerde wijken in Gaza, en ik begrijp niet hoe onze politici daar onverschillig naar kunnen kijken. In die verwoeste gebouwen scholen onschuldige, bange mensen voor de bommen insloegen. De bergen stenen van al die vernielde gebouwen waren eerst huizen. Waar mensen leefden, samen aten, er het beste van probeerden te maken ondanks alle ellende. Onder die stenen liggen de lichamen van mensen, kinderen die geen kans krijgen op een fatsoenlijke begrafenis.
Onder het puin liggen ook mensen die de aanslag hebben overleefd, die maar nauwelijks hun hand vanonder de stenen vandaan krijgen om teken van leven te geven. Terwijl de tijd verstrijkt en ze de sirenes van de ambulances horen die niet bij hen kunnen komen, omdat ook die door Israël gebombardeerd worden. En je weet dat ze langzaam, eenzaam onder die koude, harde stenen zullen sterven.
Hele families zijn uitgemoord. Stambomen zijn bruut afgesneden. Foto’s, boeken, verhalen die hen in leven hadden kunnen houden, zijn weg. Hun namen, gezichten, dromen, levens in één ruk weggegumd uit de geschiedenis.
Wie wel probeert te vluchten, wordt ook gebombardeerd. Gaza, een klein strookje land waar ruim twee miljoen mensen opgesloten zitten die geen kant op kunnen. Israël heeft alle toevoer van elektriciteit, water en eten verboden en ook het internet is afgesloten. De mensen staan er helemaal alleen voor. Hun enige connectie met de wereld, hun enige instrument om ons te laten weten hoe afschuwelijk hun lot is, is hen afgenomen. Geen wifi, geen mobiel, alleen het kabaal van de bombardementen en de stilte van de schok.
Sommige mensen zeggen dat als Hamas maar weggaat, Palestijnen en Israëliërs in vrede samen kunnen leven. Was het maar zo. Het lot van de Palestijnen in de overige bezette steden, waar geen Hamas te bekennen is, weerspreekt dat. Ook zij worden uit hun huizen gegooid en straffeloos gedood door Israëlische soldaten of kolonisten. De aanslagen tegen Palestijnse burgers gaan ook nu nog door. Het staat op beeld en is vastgelegd door internationale en Israëlische mensenrechtenorganisaties.
De Israëlische regering doet er niet geheimzinnig over: ze willen het hele land hebben, voor Palestijnen is geen ruimte.
De Verenigde Naties kijken toe. Volgens hen faalt de menselijkheid. Ik denk juist dat de politiek faalt. Ik heb hoop dat de meeste mensen, burgers overal ter wereld, vinden dat ieder leven heilig is, dat geen mens meer waard is dan de ander, dat het verdriet en het verlies van het ene volk niet erger is dan het andere.
Als we eerlijk en principieel accepteren dat ieder mens gelijk is en dat ieder mens recht heeft op een veilig, waardig leven, dan kunnen we dit oplossen – en andere ellende die zich afspeelt waar de camera’s van de wereld geen aandacht voor hebben.
De menselijkheid moet terug. Anders verliezen we veel meer dan alleen het Palestijnse verhaal.
'Het is onvergeeflijk dat een actrice zo misbruikt wordt door mensen die zich creatief en kunstzinnig noemen'
