Terwijl iedereen na de bedreiging van Sigrid Kaag Forum voor Democratie aanpakte, viel me één ding op: de stilte over Wilders en ván Wilders.
ChristenUnie-voorman Gert-Jan Segers twitterde: “Als je keer op keer het gif van ‘verzet’, ’tribunalen’ en ‘opsluiting van je politieke tegenstanders’ zaait, dan is het dit soort intimidatie en bedreiging dat je oogst. Tegen iedereen met een zwak voor FvD zou ik willen zeggen: word wakker.”
Wilders zelf was druk bezig met twitteren over de rechtszaak tegen zijn bedreigers. De enige verwijzing naar Kaag was om zichzelf als het grotere slachtoffer neer te zetten. Het zou ook wel ongeloofwaardig zijn geweest als hij wel wat had gezegd, want Wilders heeft er, meer dan welk ander Kamerlid ook, een handje van zijn enorme achterban op te hitsen tegen collega’s.
Voor Sigrid Kaag heeft hij zelfs een ongezonde obsessie: hij noemde haar bij herhaling een heks, betichtte haar ervan Nederland kapot te maken en 31 december twitterde hij nog dat ze een ‘suikertante’ is van terreurgroepen in het Midden-Oosten. En dat is slechts een kleine greep uit de bagger die hij uitkraamt en waarvoor hij door niemand wordt teruggefloten.
Maar dat hij bedreigd wordt – dat is afschuwelijk en verwerpelijk, en hij moet alle beveiliging krijgen, laat daar geen enkele twijfel over bestaan – betekent niet dat anderen vogelvrij zijn. Dat betekent zéker niet dat hem dat het recht geeft anderen in onveiligheid te brengen. En dat is precies wat hij doet, niet alleen met Kaag en andere collega’s, maar ook met grote groepen in de samenleving die hij, en zijn partijleden, wegzet als ‘gif’ uit ‘achterlijke islamitische zandbaklanden’.
Solidariteit is geen eenrichtingsverkeer. De veiligheid van de één poetst niet de onveiligheid van een ander weg. Met andere woorden: de veiligheid van Wilders is niet belangrijker dan die van Kaag of ieder ander.
Kaag zelf reageerde in een verklaring op Twitter dat zij en haar gezin zich angstig hadden gevoeld. En: ‘de stelselmatige bedreiging van politici ondermijnt de rechtsstaat en democratie’. Dat klopt zeker, dat maakt het des te kwalijker dat er niet veel consequenter wordt opgestaan wanneer mensen bedreigd worden. Het valt op dat de ophef in politiek en media zeer selectief is.
Nadat Sylvana Simons de politiek inging en zij massaal bedreigd werd, zowel aan huis en online als in onsmakelijke filmpjes, werd voor een van haar belagers, Danny Morero, de rode medialoper uitgerold.
De afgelopen jaren is dit zo’n beetje de dynamiek geweest in Nederland: extremistische politici met een xenofobe agenda werden kritiekloos op het schild geheven en critici die het gevaar benoemden, werden aangevallen. Zowel Wilders als Baudet werden tot politicus van het jaar verkozen en Baudet werd met glamour shoots en grote, kritiekloze interviews klaargestoomd voor politieke winst.
Maar daar houdt het niet op: de ‘gewone’ partijen zijn allerminst vrij van schuld. Neem de met het pluche vergroeide premier Rutte. Toen in augustus van afgelopen jaar Afghaanse vluchtelingen in het dorp Harskamp werden getrakteerd op leuzen als ‘Auschwitz open for blacks’, werd dat niet veroordeeld door hem. Nee, hij adviseerde de demonstranten dat ergens anders te doen, ‘op het Malieveld’.
De uitholling van de rechtsstaat en democratie zijn al veel langer gaande. Dankzij politici die misstanden niet veroordelen, maar vergoelijken of aanmoedigen, en die hun achterban opstoken. En dankzij media die kiezen voor de ophef in plaats van de kritische beschouwing.
Kaags bedreiger is opgepakt. Maar hij is slechts een symptoom, de oorzaak van de rot zit veel dieper en vraagt om een nieuwe politiek. Maar dan écht, niet de oude wijn in niet zo nieuwe zakken die de nieuwe regering is.
Hassnae Bouazza: 'Hoe ouder ik word, hoe meer onthecht ik me voel'
