Columnist Carol Rock (45) schrijft over wat haar opvalt in het nieuws. Deze week heeft ze het over de lerarenstaking die er aankomt.

Er komt weer een lerarenstaking aan. Op zes november leggen de leraren de hele dag het werk neer. Ze krijgen allemaal mijn zegen.

“Stelletje verwende kinderen zijn het die leerkrachten, elf weken per jaar vakantie en dan nog piepen dat je het zo zwaar hebt. Waar halen zij het lèf vandaan?!” Hoe vaak ik dit soort argument al niet gehoord heb. Ik vermoed dat alle leraren in Nederland hun bingokaart met cliché-argumenten inmiddels al tien keer vol hebben.

Als kind wilde ik heel graag juf worden. Dat was in een periode waarin ik elke dag schooltje speelde met mijn grote verzameling poppen, die gedwee mijn geïmproviseerde lessen ondergingen. Soms viel er eentje om, bovenop het provisorisch in elkaar gezette bureau. Soms speelde ik dat eentje niet goed oplette of overal doorheen zat te kletsen. Deze ongehoorzame leerling werd dan op de gang gezet, waarna ik in alle rust de les kon voortzetten. De roeptoeters die vinden dat leerkrachten een luizenbaan hebben, zijn waarschijnlijk in hun schooltje-spelen-fase blijven hangen.

Lees ook
Bel de oppas: landelijke staking leraren op 6 november

Met twee schoolgaande kinderen word ik dagelijks geconfronteerd met wat werken in het onderwijs echt inhoudt. Tegen de tijd dat de les begint, is de juf of meester meestal al bijna een uur aan het werk en als die dertig monsters eindelijk weer naar huis gaan, is de werkdag nog lang niet voorbij. Iedereen die ooit als hulpouder met een schoolreisje is meegegaan, snapt dat die elf weken vakantie zelfs te weinig zijn. Elke klas heeft wel een kind met te veel energie, bananen in de oren, een gevoel voor humor die jij niet deelt, een spanningsboog van anderhalve millimeter. Of ouders die vergeten zijn op te voeden. Ik ben na zo’n dag hulpouder helemaal gesloopt en intens dankbaar dat ik weer weg kan lopen en die overmaat aan decibellen achter me kan laten.

En dan die ouderavonden. Heb je er net een lange dag met die kinderen opzitten, sta je ’s avonds voor de allergrootste uitdaging van het vak: de ouders. Ik zit met ouderavonden bijna altijd vooraan. Dan kan ik in alle rust met mijn ogen rollen bij domme zeurvragen die de hele avond door de ouders van ‘mijn kind doet nooit wat’ gesteld worden. Ik heb diep respect voor al die hardwerkende, toegewijde leerkrachten. En ik vind dat ouders die klagen dat leerkrachten weer zo nodig moeten staken, juist dankbaar moeten zijn dat niet alle leraren eindigen als die meppende juf in Zaandam. Ik heb na jarenlang schooltje spelen godzijdank besloten niet het onderwijs in te gaan. De schooluitval zou met mij voor de klas alleen maar toenemen.

Lees ook
15 x Dit zijn volgens jullie de beste leraren van Nederland

Gelukkig zijn er mensen die elke dag met alle liefde en geduld van de wereld voor de klas staan om onze kinderen die onmisbare basiskennis mee te geven. Ze doen dat niet alleen voor het geld. Lesgeven is hun passie en daarvoor verdienen zij meer waardering, minder werkdruk en ja, zelfs meer geld in zo’n rijk land als Nederland. Wat mij betreft staken zij 6 november niet alleen op social media. Fiets massaal de snelweg op. Gooi die ochtendspits en daarna het Malieveld maar flink overhoop. Ik kom wel langs met verse koffie.