Lieve Simon,

Ik ga een eind met je mee. Maar ik kan je met mijn ruime voorsprong in het maken en grootbrengen van kinderen en daarbij behorende expertise enigszins geruststellen; one is inderdeed a pet, but two is not long yet a zoo. Echt niet!

Als je als ouder aan derden vertelt dat je opnieuw een baby verwacht, dan komt het gesprek altijd wel terecht op universele kleinburgerlijke ouderonderwerpen en vragen. “Hoe gaan jullie het doen qua oppas?” “Hebben jullie genoeg ruimte of moeten jullie verbouwen?” Of “weet je dat ze bij de Zeeman mini-Crocjes verkopen?”

Maar met stip op nummer 1 staat toch wel het gesprek-zonder-daadwerkelijke-eindconclusie-omdat-die-pas kan-worden-getrokken-als-de-kinderen-ongeveer-stemrecht-hebben. “Hoe zie je de overgang van 1 naar 2 voor je? Ik vond van 2 naar 3 veel pittiger dan ik met mijn placenta-therapeut had gevisualiseerd.”

Feit is dat het geen feit is en dat het voor elk gezin anders is, omdat elk gezin anders is. En je weet het pas op het moment dat de rook is opgetrokken. Maar dan valt er niet veel meer aan te doen. Welke overgang dan ook, van kinderen naar nog meer kinderen, moet je ondergaan zoals meer belangrijke dingen des levens: gewoon blijven ademen, je hart nog meer openstellen en genieten. En dan is elke heuvel, barrière of obstakel achteraf niets meer dan een makkelijk te nemen uitdaging.

En dat maakt dat ik graag je metaforische zegswijze aanpas, met jouw goedkeuring: one is a pet, two is a hamstercage, three is a childrenboerderij en ok, maybe four is a zoo. Maar zolang er genoeg voedsel is en de hekken op slot kunnen, is het een absoluut voorrecht!

Ik zou dit stukje wijsheid ook op z’n Amsterdams kunnen brengen. “Één is een accessoire, vanaf twee wordt het toch wel een puinhoop.” En daarop lieve Siem, zou ik je het meest willen voorbereiden. Maar zorg wel dat het een onvergetelijk mooie puinhoop wordt, want dan is de scheppende chaos mooier dan de geordende sleur van alledag.

En dat wordt het nooit. Althans, wat de kinderen aangaat. Ik kan me voorstellen dat in de nesteldrang andere normen en wetten gelden. Bij ons in ieder geval wel. Waar wij bij onze eerste Klaas, alles nog met militaire precisie volgens het boekje deden en bijvoorbeeld al zijn nieuwe kleertjes twee keer wasten en uithingen, hebben we bij nummer 4 in de vaart der volkeren meteen rambam een nieuwe wasdroger gekocht, ‘speciaal voor grote gezinnen’.

Daarnaast vertrouwen we erop dat we inmiddels ‘alles wel hebben’ en dient de nesteldrang zich nog op geen enkele vorm bij ons aan. Maar nu ken ik jouw lieve vrouw Annemarie zeer goed en hebben zij en ik elkaar gevonden in een schoon en regelmatig huishouden. En daarom ben ik ook zo dol op haar.

Ik kan me zo voorstellen dat de nesteldrang bij haar inmiddels richting olympische discipline gaat? Zijn de hydrofiele doekjes al gesorteerd op kleur? Of gebruiken jullie daar microvezeldoekjes voor? Is er al een rammelaar gekocht in de vorm van een Cillit Bang-verpakking? (Zo ja, mag ik het adres?) Of zit daar bij jullie deze zwangerschap een verschil in? Merk je sowieso grote, maar wellicht ook juist kleine subtiele verschillen bij benadering?

In ieder geval heb ik het kraamcadeau voor jullie al klaarliggen: een jaarabonnement op Artis! Voor jullie vieren. Dat is pas echt een zoo.

Liefs, Sander

Lieve Sander,

Na het lezen van jouw vorige schrijven had ik een opgelucht, maar toch ook wat beklemmend gevoel. Laat me het uitleggen.

Je hebt me echt weten gerust te stellen als het gaat om mijn vragen over hoe heftig de verandering van een gezinssituatie met één kind naar twee kinderen is. Het is natuurlijk ook precies zoals je zegt: je moet het gewoon ondergaan. En dat is ook exact mijn voornemen.

Het beklemmende gevoel kwam voort uit het feit dat je verklapte dat er een jaarabonnement op Artis klaarligt op het moment dat baby Keizer geboren is. Dierentuinen. Ik heb er veel bezocht in mijn leven en ik weet dat ze een belangrijke functie vervullen als het gaat om awareness rondom de zeldzaamheid en bedreiging van dieren. Maar ik kom er altijd verdrietig vandaan.

Ik denk dat dat komt doordat ik vier levens geleden een leeuw was. ‘De Keizer van de jungle’ noemden ze me. Gekscherend natuurlijk, want de jungle was mij vreemd. Het Serengeti National Park in Tanzania was destijds mijn habitat. Ik bracht mijn dagen nuttig door. Het grootste deel van de dag lag ik te rusten, totdat mijn maag begon te knorren. Dan ging ik op jacht. Ik was er trots op dat het me nooit langer dan een half uur kostte om een zebra te grijpen.

Ik dwaal af, merk ik.

Na een bezoek aan een dierentuin voel ik me plaatsvervangend opgesloten. Maar als ik dan op de terugweg in mijn achteruitkijkspiegel kijk en ik Kiki zie stralen terwijl ze schaterlachend vertelt over dat ene aapje dat erg op ome Sander leek, was het bezoekje toch wel weer leuk.

Verder begin je in jouw schrijven over het fenomeen ‘nesteldrang’, iets wat zich vooral bij de vrouw aandient tijdens de zwangerschap. Het kan worden gezien als een opruim- en schoonmaakwoede. Maar Tessel heeft jou. Schoonmaakwoede is your middle name. Ik durf te veronderstellen dat zij daarom geen nesteldrang ervaart. Bovendien is het zo dat, van de tien jaar dat ik jouw lieve Tessel ken, ze er omgerekend ruim tweeënhalf zwanger is. Het zou me dan toch weleens zijn opgevallen?

Annie daarentegen… Annie heeft mij. Laat ik hier maar mijn coming out doen: ik heb nog nooit een wasje gedraaid. Ik ruim slechts zelden de vaatwasser in of uit, en ik ben thuis een échte Keizer van de jungle. Dagelijks creëer ik een jungle van troep. Ik ben verschrikkelijk in het huishouden. Nesteldrang is daarom bij Annie een alom aanwezige verschijning. Zo kwam ik vorige week thuis na een opnamedag en kreeg ik geen respons op mijn enthousiaste “Hallo!”. Na een korte zoektocht vond ik Annie op het achtererf. Ze was de straat aan het stofzuigen. Voor het dramatische effect durf ik sommige situaties nog wel eens uit te vergroten, maar ik kan je verzekeren: hier is geen letter aan gelogen.

Ik ben er trouwens achter gekomen dat Annie en ik tot een uitstervend ras behoren. Tijdens de 20-weken echo – die godzijdank goed verliep – gaven wij aan dat we het geslacht níét wilden weten. Het blijkt dat slechts in 15% van alle zwangerschappen dit de keuze is. Dit is overigens ook de meest gestelde vraag aan mij: weten jullie al of het een jongetje of een meisje wordt?

Dus, lieve Sander, nu aan jou, namens volk en vaderland, de vraag der vragen: is vier kinderen nou niet eens genoeg???

Liefs, Simon

(Aanstaande) vader Sander Lantinga schrijft Simon Keizer over nesteldrang en wasmachines voor grote gezinnenLees ook