Na dertig jaar keert Mirjam terug naar het Friese dorp waar ze opgroeide. De straten herkent ze nog, maar de contacten? Die zijn verwaterd. Het maakt haar eenzamer dan ze had gedacht. Tot ze besluit iets te doen tegen die eenzaamheid – en dat brengt haar meer dan ze had gedacht.
“Je kunt blijven wachten tot iemand je belt. Of je trekt je stoute schoenen aan en loopt zélf ergens naar binnen.”
Na dertig jaar in Amsterdam en België te hebben gewoond, keert Mirjam terug naar Friesland. Haar moeder heeft zorg nodig en haar relatie is stukgelopen. “Het voelde als het juiste moment, maar toen ik eenmaal gesetteld was, kwam het besef: sociaal gezien begin ik hier opnieuw.”
Vriendschappen uit het dorp zijn verwaterd, ze heeft geen jonge kinderen meer op school of sport – en dus geen natuurlijke ‘haakjes’. “In België ging ik na het werk naar een terras. Hier is er maar een en daar zit vaak niemand die ik ken. Zelfs afspreken gaat hier van: ‘Laten we thuis koffiedrinken, dat is goedkoper.’ Daar werd ik zo treurig van.” Alles bij elkaar zorgt het geregeld voor een gevoel van eenzaamheid.
Hoewel ze een nieuwe baan heeft, voelt Mirjam zich in haar vrije tijd vooral alleen. “Ik kwam thuis, deed wat voor mijn werk, zette de tv aan en dat was het dan. Af en toe een klusje, maar verder gebeurde er weinig.”
Mensen zeggen: ‘Ga vrijwilligerswerk doen’, maar ze kent niemand en weet niet waar ze moet beginnen. Tot een vriend haar meeneemt naar de golfbaan. “Ik had ooit even gegolfd en dacht: waarom niet? Je bent buiten, in beweging én leert mensen kennen.” Dat bleek precies de goede zet.
Een paar weken later gaat ze alleen. Geen vriend erbij, gewoon op eigen initiatief. “Ik dacht: als ik wil dat er iets verandert, moet ik zélf die stap zetten. Nerveus liep ik naar de afslagplaats van hole 1, maar binnen vijf minuten vroegen twee mannen of ik met ze mee wilde lopen. Ik sputterde nog: ‘Maar ik ben niet goed.’ Waarop zij zeiden: ‘Maakt niks uit. Loop gezellig mee.’ En zo rolde ik erin.”
En het werkte. Binnen de kortste keren had ze nieuwe contacten, deed ze mee aan lessen en bleef vaak na afloop hangen op het terras.
Inmiddels heeft Mirjam haar plek gevonden. Ze wordt gevraagd voor een cursus, verwaterde vriendschappen zijn aangehaald, doet nu tóch vrijwilligerswerk en spreekt vrienden ook buiten het golfen veel. “Mijn agenda is gevuld. En dat is fijn. Ik voel me weer onderdeel van een geheel.”
Wat haar – naast het golfen – ook altijd helpt? Een houten paal in haar tuin, met vrolijke gekleurde pijlen naar mensen die belangrijk voor haar zijn – inclusief de afstand in kilometers. “Die had ik in België al gemaakt en ik heb ’m mee verhuisd. Op elk bordje staat de naam van iemand van wie ik weet: die is er altijd voor mij.” Soms, op zo’n dag dat alles even tegenzit, hoeft ze alleen maar naar buiten te kijken. “Dan zie ik die paal en denk ik: ik kan jullie altijd even bellen. Dat is genoeg.”
De tekst gaat verder onder de afbeelding.
Mirjam gelooft heilig in de kracht van die eerste actie. “Ik heb het niet van de daken geschreeuwd, dat ik me eenzaam voelde. Maar ik heb er wél iets aan gedaan. En daardoor is er zóveel veranderd.” Inmiddels voelt ze zich weer verbonden met de mensen om haar heen, maar ze koestert ook de momenten alleen. “Alleen zijn is niet hetzelfde als je eenzaam voelen. Ik heb alleen zijn ook nodig. Maar als je je écht eenzaam voelt? Dan moet je iets doen tegen die eenzaamheid. Al is het maar één kleine stap.”
Herken jij een gevoel van eenzaamheid bij jezelf, of iemand in je omgeving? Op de website van ‘Eén tegen eenzaamheid’, een initiatief van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, vind je praktische tips en voorbeelden van wat jij kunt doen – voor jezelf of voor een ander. Dat is een kijkje nemen dus echt wel waard.
