In de serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Evie herdenkt haar moeder Ine. Zij overleed aan een tumor aan haar hart, een zeer zeldzame vorm van kanker.
Geschreven door Evie (23) links op de foto, ter nagedachtenis aan Ine (10 november 1964 – 9 januari 2019) rechts op de foto. Tussen hen in staat de zus van Evie.
‘De laatste maanden van jouw leven werd jij je er steeds bewuster van hoe belangrijk het is om nú te genieten en niets uit te stellen. Onze vakantie vorig jaar was hiervoor een mooie start. Jij vond het heerlijk om voor zo’n reis alles te plannen en uit te zoeken. Ik had dat je nog veel langer gegund. Ik had je nog zoveel gegund. Voor jou, maar ook voor mij, voor ons allemaal. Het was nog lang niet jouw tijd om te gaan.’
‘Het begon op jouw verjaardag afgelopen jaar met een onschuldig lijkend kuchje. Dat schreef je toe aan stress, want je had een heftige tijd achter de rug. Je zorgde intensief voor je ouders en verloor je moeder. Alleen ging dat kuchje van kwaad tot erger. Tot je op een gegeven moment, actief als je altijd was, niet eens meer de trap op kwam.’
Lees ook
Willy herdenkt zoon Pieter: ‘Je kinderen maakten alles twee keer mee’
‘Op kerstavond werd je daarom opgenomen in het ziekenhuis, wat de start betekende van een hele hoop onderzoeken. De onwetendheid over wat er met jou aan de hand was brak jou en ons in die weken volledig op. Die weken deed alles in de wereld buiten het ziekenhuis er niet meer toe. Hoop en wanhoop wisselden elkaar continu af. Zelfs toen probeerde je je groot te houden voor ons en er voor ons te zijn. Dat zat nou eenmaal diepgeworteld in jouw mooie karakter.’
‘Die laatste dag, 9 januari, je was al vijf dagen niet meer bij. We kregen te horen dat je een heel zeldzame vorm van kanker aan het hart had. Dat we je die dag, als wij er klaar voor waren, moesten loslaten. Voor zo’n beslissing ben je nooit klaar. Je hebt het zelf niet meer geweten. Een gevecht verloren waarbij je je vijand niet eens kende.’
Lees ook
Linda herdenkt vriendin Leonie: ‘We slikken, maar huilen niet’
‘Op dat moment werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid. Het besef dat ik jou nooit meer zou zien lachen of een knuffel van je kon krijgen, dat ik je niet oud kon zien worden, doet mij ontzettend veel pijn. Het enige wat blijft, is de herinnering aan hoe liefdevol, betrokken, eigenwijs en eeuwig optimistisch jij door het leven ging.’
‘Dankbaar ben ik voor de steun en liefde die ik mag ervaren van alle personen die samen met mij van jou houden. Samen zullen we ervoor zorgen dat de liefde die jij met ons deelde, nooit verloren gaat. Dat beloof ik jou. Ik mis je elke dag.’
Verdient een overledene uit jouw omgeving een Monumentje op LINDA.nl? Stuur dan jouw verhaal (van ongeveer vierhonderd woorden) met foto, geboorte- en sterfdatum van de dierbare naar nieuws@linda.nl.
