In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Pauline (33), moeder van een zoontje (4). Ze vertelt over haar postnatale depressie.
“Vroeger dacht ik dat ik nooit kinderen wilde, maar rond mijn 28ste veranderde dat. We kozen bewust om te gaan ‘proberen’ en na een maand of acht lukte dat. En eigenlijk kreeg ik meteen flink wat voor m’n kiezen: heftige misselijkheid, gevolgd door bekkeninstabiliteit (waar ik nu nog steeds last van heb). Ik heb in die negen maanden denk ik één buikfoto gemaakt, verder was ik helemaal nog niet bezig met moeder worden.
Vervolgens draaide mijn bevalling na 25 uur weeën uit op een spoedkeizersnede. Vlak na die operatie begonnen de donkere wolken zich al te verzamelen boven mijn hoofd. Hij werd geboren en ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen of doen. Iemand zei ‘lekker liggen en kroelen’, maar daar had ik helemaal geen zin in. Ik hield hem niet vast, praatte afstandelijk over hem. En dat ontwikkelde zich de dagen daarna alleen maar meer.”
“Steeds meer bekroop me het gevoel dat ik vastzat. Ik kon heel somber worden van het idee dat dit kind er nu altijd zou zijn. Vaak ging ik met de kinderwagen een stuk wandelen, frisse lucht halen. Mijn zoontje lag dan voorbeeldig in die wagen, maar toch dacht ik: ‘Als ik de wagen nu een tik geef, wordt hij geschept en ben ik van alle problemen af’.
Toen een goede vriendin een miskraam kreeg vond ik dat heel verdrietig voor haar, maar was ik ergens ook jaloers. Zij kon straks weer slapen, ik moest er weer tig keer uit voor de fles. Het was gewoon écht geen gezonde situatie. Ik heb mijn zoon nooit iets aangedaan, maar dit zat natuurlijk niet goed.
Ik wist dat ik van hem hoorde te houden, dat iedereen dat verwachtte, maar dat wás niet zo. Het moederschap voelde als een oppasdag die maar niet stopte, een intensieve, onbetaalde baan die ik verschrikkelijk vond.”
“In die periode stond ik niet goed in contact met mijn emoties, dus ik kon wekenlang niet verwoorden wat ik voelde. Maar toen ik tijdens een voeding keihard begon te huilen en uitriep dat ik ‘er geen zak aan vond’, besloot ik samen met mijn vriend om hulp in te schakelen. Mijn huisarts gaf me de diagnose postnatale depressie en verwees me door, naar de GGZ en het Moeder Kind Centrum. Dat is mijn redding geweest.
Tot hij één jaar was, volgde ik de dagbehandeling in het MKC, aangevuld met verschillende therapieën en medicatie. De trajecten zijn inmiddels afgerond, maar ik kom er nog om de paar weken voor advies en het opbouwen van zelfvertrouwen. Het heeft een lang staartje, zullen we maar zeggen.
De band met mijn zoontje is gelukkig enorm verbeterd, met de hechting zit het wel goed. Maar ik blijf heel onzeker zodra iets niet lukt, of hij een keer mijn vriend verkiest boven mij. ‘Zie je nou wel, dit komt door mij’ denk ik dan. ‘Ik heb hem niet genoeg gekroeld in zijn eerste jaar.’ Ik wéét dat mijn zoontje van me houdt, dat laat hij ook zien, toch blijf ik me soms wankelig voelen in het moederschap. Ik werk er nog elke dag aan om onze valse start goed te maken.”
“Ik ben gek op mijn zoon, maar ik wil absoluut geen tweede. Echt, ik doe dit nooit meer. Regelmatig komen gevoelens van spijt naar boven. Er is niets kutter, pardon my french, dan een heerlijk kind hebben en tóch soms te denken ‘had ik maar niet…’. Het is pijnlijk om te vertellen, maar moeder zijn kost me op emotioneel vlak heel veel moeite.
Tijdens de postnatale depressie was dat natuurlijk heel heftig, maar ik heb nog altijd moeite om mijn draai hierin te vinden. Mijn partner geeft ook aan dat hij een tweede niet zit zitten: de afgelopen jaren waren heel intensief, hij heeft veel op moeten vangen. Dat gaan we gewoon niet nog een keer doen. Ik wil mijn volle aandacht op dít kind kunnen richten, voor hem een zo leuk mogelijke moeder zijn.”
“Wat het moeilijk maakt is dat weinig moeders in mijn omgeving zich zo lijken te voelen. Tuurlijk, iedereen heeft het weleens zwaar en klaagt daarover, maar ze beginnen allemaal aan een tweede ronde. Ik denk dan alleen maar: ben je niet goed bij je hoofd? Ik schaam me hier soms voor en voel me er alleen in. Daarom wil ik nu hier mijn verhaal doen: er zullen vást meer vrouwen zijn die zich hierin herkennen.
Tegen hen wil ik zeggen: neem genoeg tijd voor jezelf, zodat je een betere moeder kunt zijn. Het maakt niet uit waar jij je ontspanning uit haalt, maar zorg ervoor dat je daarnaast een huisarts of therapeut inschakelt. Online is zoveel rommel te vinden, dus praat erover met een deskundige. En ja, het is moeilijk om die stap te zetten. Maar het werkt.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Daniëlle (37) bleef maar ziek na haar bevalling: 'Ze ontdekten een tumor'
