Valentijns jeugd

“In korte tijd verloor ik de grip op mijn leven. Kort achter elkaar overleden onverwachts mijn opa en oma. Ik had een druk leven op school, wat veel druk met zich meebracht. Ik heb nooit mezelf bestempeld als ‘dik’. Toch besloot ik om vier kilo af te vallen. Op die manier had ik het gevoel dat ik de controle over mijn leven weer kon terugpakken.”

‘Ik was onzeker, beïnvloedbaar en jong’

“Het ging van kwaad tot erger besef ik nu. Na die vier kilo wilde ik alleen maar meer. Ik schreef me in bij een online community voor mensen met een eetstoornis. De Rijksoverheid waarschuwt voor dit platform, maar ondanks dat opende ik de pagina dagelijks. Achteraf gezien is dat de druppel geweest, waardoor ik mijn dieptepunt heb bereikt.”

“We stuurden elkaar foto’s om bevestigd te krijgen wat we zelf al van ons lichaam vonden. ‘Elkaar’ wil zeggen andere jonge mensen met een eetstoornis. Het was olie op het vuur gooien. Helemaal als je zoals ik vijftien jaar, onzeker en beïnvloedbaar bent. Daarom vind ik zelfacceptatie op jonge leeftijd belangrijk. Laat je niet beïnvloeden – ‘Fake it till you make it’ – doe alsof je zeker bent totdat je het bent.”

Meer openheid tussen ouders en kinderen

“In mijn dieptepunt heb ik mijn ouders proberen te vertellen dat ik een eetstoornis had. Toch kwam deze boodschap niet helemaal aan bij hen. Daarom heb ik zelf aan de bel getrokken bij de huisarts. Het gevecht in mijn hoofd was zwaar en ik kreeg suïcidale gedachtes. De huisarts greep snel in en ik kreeg een behandeling bij de GGZ.”

“Over het algemeen denk ik dat ouders meer open moeten staan voor ‘diepgaande’ gesprekken. Luister naar je kind. Als mijn ouders na mijn emotionele boodschap nog een keer door hadden gevraagd, dan hadden ze het misschien wel begrepen. Voor mij betekende de behandeling (bij de GGZ) veel.”