Blijf-van-mijn-lijfhuis

En ook daar werkte het niet, zo bleek. “Er was geen bed voor mij, dus ik moest op de bank slapen. Ook tussen mij en mijn ouders liep het niet, zij bemoeiden zich enorm met de opvoeding en ik had geen privéleven meer”, vertelt Michelle. Uiteindelijk belandde ze in een Blijf-van-mijn-lijfhuis, waar ze met niemand meer contact mocht hebben omdat dat daar het beleid is. Daar zat de tienermoeder niet omdat ze werd mishandeld, maar omdat er volgens haar gemeente geen andere plek was om naartoe te gaan.

Speaking Minds

En daar zet Michelle zich nu voor in, bij Speaking Minds. “Toen ik me inschreef voor de mbo-opleiding tot onderwijsassistente, kreeg ik een gesprek met een vertrouwenspersoon. Zij vertelde me dat ik recht had op allerlei toeslagen, sommige kreeg ik zelfs met terugwerkende kracht betaald. Daardoor kreeg ik ineens minder geldzorgen. Als ambassadeur van dit project wil ik jongeren in armoede helpen, ze laten zien waar ze allemaal recht op hebben en waar ze naartoe moeten als ze niet meer weten hoe ze verder moeten.” Volgens Michelle moeten gemeenten daar ook zichtbaarder in worden. “Later bleek dat daar een jongerenwerker zat die mij had kunnen helpen, in plaats van dat ik in het Blijf-van-mijn-lijfhuis moest wonen.”

Tweede kindje

Inmiddels gaat het goed met Michelle en heeft ze tijdens verschillende congressen en cursussen haar verhaal verteld. Verder helpt ze mee met een onderzoek over armoede, waarvoor ze bedenkt hoe je jongeren het best kunt betrekken en bereiken. Ook heeft ze nu een eigen appartement in Kerkrade, werkt ze fulltime als onderwijsassistente en is ze weer terug bij haar vriend, met wie ze net een tweede kindje heeft gekregen.

Trots

“Als ik nu terugkijk, zou ik niets anders hebben gedaan”, mijmert Michelle. “Anders had ik nooit dit pad bewandeld en was ik nu niet hier gekomen. Ik ben ook al aan te kijken of ik nog meer voor arme mensen in de buurt kan gaan doen. Het gaat echt goed met me, mijn vriend heeft net een huis gekocht en daar gaan we straks samenwonen, want nu leven we nog apart. We zijn allebei veranderd, we denken nu meer hetzelfde over de opvoeding en zijn wat soepeler naar elkaar toe. Ik verheug me erop om weer samen te wonen. En ja, ik ben eigenlijk best wel trots op mezelf dat ik het nu zo goed voor elkaar heb.”

Lees ook
Tienermoeder in ‘Vier Handen Op Eén Buik’: ‘Wanneer mag de baby frikadellen?’