Malu Pesulima (27), nieuwsverdeler bij LINDA.nl, schreef vorige week een rake column over stamceldonatie. Ze vertelt over hoe ze een baby kon helpen met haar donatie.
Wij spreken Malu over deze bijzondere gebeurtenis.
Hypocriet
“Twee jaar geleden schreef ik een stuk over dat er meer jongeren nodig waren om zich op te geven als stamceldonor. De beste stamcellen komen namelijk van mensen tussen de 18 en 35. En terwijl ik daarover schreef, wetend dat ik precies in die doelgroep viel, vond ik het hypocriet om te schrijven dat mensen zich moesten aanmelden terwijl ik zelf ook geen donor was. Daarom schreef ik me in.”
‘Ik schrok enorm’
“En opeens kreeg ik laatst een dringende mail. Er was namelijk iemand op de wereld die mijn stamcellen kon gebruiken. Toen ik belde kreeg ik meteen de planning te horen. Met mij waren nog drie andere mogelijke matches gekozen. Uit ons vieren werd de beste match gekozen voor de patiënt die onze stamcellen nodig had. Na twee weken hoorde ik dat ík dat was. Ik schrok enorm, maar wist ook dat ik een ziek iemand kon helpen. Als een geliefde doodziek zou zijn, zou ik ook willen dat iemand op de wereld hielp.”
Ouders met kanker
“Mijn ouders hebben allebei kanker gehad. Mijn vader had darmkanker, maar is nu gelukkig schoon. Mijn moeder had longkanker en heeft als gevolg daarvan nog altijd een uitzaaiing in haar hoofd. Daardoor weet ik hoe vreselijk de ziekte is. Stamcellen worden vooral gebruikt voor mensen met leukemie of een andere bloedkanker. Ik wist dat ik met zoiets kleins als een ingreep voor stamceldonatie eventueel iemands leven kon redden.”
Spuit door je bot
“Afgelopen week heb ik mijn stamcellen gedoneerd. In het begin had ik nog even last van een beurs gevoel in mijn rug. Tijdens de ingreep kreeg ik namelijk een spuit in mijn beenmerg: daarmee werden de stamcellen uit mijn lijf gehaald. Ik heb in totaal vijf prikken gehad. Gelukkig was ik onder algehele narcose. Maar ik voelde er na afloop niets van. Ik hoefde na de operatie zelfs geen paracetamol in te nemen. En dat terwijl ik tijdens het aanmelden dacht dat het doneren van stamcellen niet veel voorstelde: even aan een apparaat hangen, bloed afgeven en klaar. Maar toen ik hoorde over het beenmerg afgeven via een ingreep, moest ik wel even slikken. Gelukkig viel het enorm mee.”
Anoniem na stamceldonatie
“Ik weet niet precies wie ik heb geholpen. Als match mag je alleen het geslacht en de leeftijdscategorie weten van degene die je redt. Dat is omdat je voorgoed de match bent van iemand. Het zou kunnen dat ik dit bijvoorbeeld volgend jaar, als die ene patiënt weer mijn stamcellen nodig heeft, niet nog eens wil doen. Dan kan de familie me eventueel onder druk zetten of omkopen. Daarom is die anonimiteit zo belangrijk.”
Baby geholpen
“Maar toen ik te horen kreeg dat ik een jongetje van nog geen jaar oud heb geholpen, zou ik het nog wel een miljoen keer willen doen. Ik schoot gelijk vol toen ik hoorde over de baby. Ik zag meteen mijn eigen zoontje, die tien maanden oud is, voor me. Ik had dit voor iedereen willen doen, maar omdat de patiënt iemand is die bijna identiek is aan mijn kind, is het nóg specialer.”
Lees ook
Malu (26) over haar stamceldonatie: ‘Waarom zeuren als ik iemand een toekomst kan geven?’
Gezondheid is niet vanzelfsprekend
“Deze gebeurtenis neem ik levenslang met me mee. Het is zó bijzonder en één van de mooiste dingen die ik heb meegemaakt. Ik heb er ook veel voor terug gekregen: het is niet vanzelfsprekend dat je kind gezond is. Door de drukte van de dag ben je daar minder mee bezig. Maar nu ben ik goed met mijn neus op de feiten gedrukt. En dat maakt me nog dankbaarder in het leven.”
Wil jij je aanmelden voor stamceldonatie? Dat kan hier via Matchis.
