Dat er door de jaren heen dingen veranderen in je leven snap ik, daar had ik op geanticipeerd. Ik had er rekening mee gehouden dat de katers erger werden, dat mijn rug slechter werd, dat ik minder blij zou worden van avonden in de club hangen en juist wél weer heel blij van draadloze stofzuigers.
Maar van één ding was ik zeker: sommige vriendschappen zijn voor het leven.
En dat is ook zo. Er is alleen iets waar ik geen rekening mee had gehouden: ook die veranderen. Je leven verandert, je prioriteiten veranderen, je verantwoordelijkheden… Alleen lopen die veranderingen nagenoeg nooit synchroon, waardoor zo’n vriendschap uit balans lijkt te zijn. En in die fase bevind ik me nu: voor mijn gevoel zijn veel van mijn belangrijke vriendschappen al veel verder in het leven, en ben ik soms bang dat zo’n disbalans alleen maar erger wordt.
Het grootste verschil is natuurlijk het huisje-boompje-beestje: zij, met een koophuis, een partner én een of meerdere kinderen. Ik, vrijgezel, met een huurhuis in Amsterdam. En toegegeven, dat heb ik best wel eens lastig gevonden. De eeuwige vraag of ik wel of niet een kind wil, alsof het een makkelijke beslissing is om te nemen. Maar ook het content met jezelf zijn als vrijgezel, wanneer je iedereen om je heen in een relatie ziet.
Dat heb ik inmiddels behoorlijk goed onder de knie, en een van de dingen die ik mezelf altijd voorhield was: ik heb tenminste een hele leuke groep vrienden om me heen. Alleen voelt het vrijgezellenbestaan voor hen inmiddels als een vorig leven en heb ik teksten als: “Ik kan me niet vóórstellen hoe het is om nu te gaan daten” inmiddels al ontelbaar keer gehoord. En op mijn beurt heb ik weer geen idee hoe het is als er twee kinderen om zes uur ’s ochtends naast je bed staan te springen omdat ze aandacht willen, en kom ik met dezelfde teksten op de proppen. We stellen ons telkens dingen voor bij elkaar, maar hebben geen idee hoe het daadwerkelijk ís.
Het is alleen maar logisch dat je dan steeds meer neigt naar metgezellen: de vrienden die kinderen van dezelfde leeftijd hebben gaan steeds meer met elkaar om, er wordt met stellen onderling geborreld en hier en daar gaan ze weekenden weg met de kinderen erbij.
'Ik ben een gelukkige vrijgezel, maar die vakanties - dat vind ik gewoon rúk in mijn eentje'
Ik heb er altijd voor gewaakt dat die afstand niet bepalend gaat zijn voor de vriendschappen. Dat, ook al heb je compleet verschillende levens, het geen grote consequenties hoeft te hebben voor je vriendschap. Maar nu ben ik op een punt gekomen dat ik mezelf moet afvragen: wanneer is het genoeg geweest?
Het klinkt kort door de bocht, maar het is in mijn geval wel echt zo: doordat ik geen relatie en geen kinderen heb, heb ik simpelweg veel meer tijd en energie over om in een vriendschap te stoppen. Tel daarbij op dat ik een enorme pleaser ben (ik werk eraan om dat iets te verminderen) en het liefst mijn succes met vrienden deel. Ga ik op reis voor werk? Dan neem ik je mee. Als je ruzie hebt met je partner, of carrièreadvies nodig hebt: ik herschrijf met liefde je sollicitatiebrief en sta dezelfde dag nog met een fles wijn voor je deur.
Omdat dat deel is van wie ik ben, maar ook omdat ik dat kán. Ik heb thuis niemand om verantwoording voor af te leggen, geen kind die om zeven uur in bed moet liggen. Maar steeds vaker merk ik dat ik diezelfde energie niet terugkrijg – en dat doet pijn. De realisatie dat je meer geeft dan je terugkrijgt, is er een die me best van mijn stuk heeft gebracht.
Dus waar trek je de grens? Op welk punt ben je nog die flexibele vriendin met veel inlevingsvermogen en wanneer laat je mensen te veel gebruik van je maken? De energie kan je immers beter stoppen in een vriendschap waarin je gewaardeerd wordt. Hoe groot de afstand qua leven ook lijkt, als je er allebei hetzelfde in stopt, heb je een waardevolle vriendschap.
Misschien is dat ook gewoon onderdeel van ouder worden: wellicht horen er een paar mensen af te vallen along the way. Dat had ik met ex-vriendjes sowieso wel bedacht, maar misschien geldt dat voor vriendschappen net zo.
Ik weet niet wat voor drugs de persoon had gebruikt die zei dat het leven na je dertigste makkelijker en duidelijker wordt, maar ik zou graag hetzelfde toegediend krijgen. Want van alles wat het leven is na je dertigste: makkelijker en duidelijker is het voor mij níet. Eerder een soort oude en vervallen draaimolen die je met man en macht niet uit elkaar wil laten vallen. En elke keer als je denkt alle nodige schroefjes te hebben geplaatst – valt er weer een pilaar of paard naar beneden.
Ach, saai is het in ieder geval niet. En degene die mee mogen blijven draaien op die vervallen draaimolen, zijn het wel écht waard.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ik weet niet precies hoe, maar ineens ben ik 35 en zijn alle mogelijkheden aan me voorbij gevlogen'
