‘Je kan me altijd bellen, hè?’, hoor ik – gelukkig – regelmatig van mijn vrienden. ‘Als het niet goed gaat, of als er iets is.’ En hoe erg ik dat waardeer, vraag ik me toch altijd iets af: hoe maak je daar gebruik van? Wanneer is zo’n moment?
En hoe pak je dat aan? Iemand gewoon een bericht sturen met ‘het gaat niet goed’? En wat als dat niet uitkomt?
Ik ben er nooit goed in geweest; hulp vragen. Dat was op school al zo en bij mijn eerste bijbaantjes ook. Dat heeft ook voor leuke anekdotes gezorgd, hoor. Zo was mijn eerste horecabijbaan in een chic restaurant waar ik niet durfde te zeggen dat ik niet met meerdere borden in één hand kon lopen – en alle namen van de gerechten het ene oor ingingen, en het andere oor uit. Dus daar stond ik op mijn eerste avond de gasten uit te leggen dat ze ‘harrie koeffers’ op hun bord hadden liggen (dat waren dus haricot verts) en knalde ik een kwartier erna de kurk van een champagnefles tegen het plafond aan. Tsja, ik had nog nooit zo’n fles opengemaakt.
Maar toen ik mijn werk eenmaal (godzijdank) beter onder de knie kreeg, vond ik het nog altijd moeilijk om aan te geven wanneer het niet ging. Wanneer het teveel werd. Want ik wilde mensen niet tot last zijn, en wat als ze zouden denken dat ik me maar aanstel?
'Een tikkende tijdbom, die op een moment zal afgaan en dan zal iedereen het weten: dat ik ook maar wat doe'
Toen ik ruim een jaar geleden twee maanden overspannen thuis zat, zeiden vrienden het vaak tegen me. “Je kan me altijd bellen, hè? Dat weet je.” En ergens wist ik dat ook wel, maar er gebruik van maken? Dat vond ik lastig. Zeker omdat er niets nieuws te vertellen viel. Het ging gewoon niet goed in die tijd, en de ene dag wat beter of juist minder dan de ander, maar dat was het dan ook. Ik probeer altijd zo oplossingsgericht mogelijk te zijn, dus ik zag het nut er ook niet van in om een vriendin van me op te bellen hiervoor.
Want wat moest ik zeggen? Dat het nu even wat minder ging, maar dat ik niet zo goed wist waarom? Mijn vrienden zijn gewoon aan het werk, en hebben wel wat anders aan hun hoofd dan dat ik snikkend aan de lijn hang. Zo ook de laatste tijd, toen mijn hart in duizend stukjes brak omdat mijn kat plotseling kwam te overlijden. Nee, gelukkig ben ik niet echt geweest – maar wat is het punt dat je daarbij om hulp, of troost vraagt?
Het is één van mijn goede voornemens (en die start ik gewoon in de zomer, want wie bepaalt dat goede voornemens alleen op 1 januari mogen starten?): vaker dat masker laten vallen en eerlijk toegeven dat het misschien even niet zo goed gaat. En dat je dat even niet alleen wilt oplossen, of niet alleen wil zijn. Waarom vinden we dat toch soms zo moeilijk? Is het trots, is het ons ego, is het onzekerheid?
Misschien maken we het veel groter in ons hoofd, en is het zoveel simpeler dan we denken. Want om hulp vragen hoeft niet groots en dramatisch. MMisschien is het iets simpels als een appje sturen met: ‘Heb je straks even tijd?’. Ik wil alles altijd zo graag zelf oplossen, terwijl het zo erg kan opluchten door het simpelweg te delen met iemand – oplossen hoeft niet het doel te zijn.
Dus dit is ook een brief aan mezelf: bel gewoon. Of app. Of zeg het, hardop. Want als iemand zegt dat je altijd mag bellen, dan bedoelen ze dat meestal ook echt zo. Zelfs – of juist – als je niet eens weet wat je moet zeggen.
Misschien bel ik binnenkort wel. Gewoon, om te zeggen: het gaat even niet. En dat dat genoeg is.
'Ik weet niet precies hoe, maar ineens ben ik 35 en zijn alle mogelijkheden aan me voorbij gevlogen'
