Ilona voelt zich tijdens haar zwangerschap geweldig. Het komt dan ook als donderslag bij heldere hemel dat ze een zwangerschapsvergiftiging blijkt te hebben. “Ik verloor 2,5 liter bloed en moest met spoed naar de OK.”
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik vond het fantastisch om zwanger te zijn”, vertelt Ilona. “Ik voelde me vrouwelijk en trots, en had geen last van misselijkheid, spugen of vermoeidheid. Ik was juist heel energiek, sportte nog drie keer per week en deed alles op de fiets.”
Ilona is precies 37 weken zwanger als de verloskundige tijdens een reguliere controle constateert dat haar bloeddruk en eiwitwaardes te hoog zijn. “Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis vanwege een mogelijke zwangerschapsvergiftiging. Niks aan de hand, dacht ik. Ik voelde me zo goed.” Maar eenmaal in het ziekenhuis blijkt ze toch echt een zwangerschapsvergiftiging te hebben opgelopen. “Ik werd ineens medisch.”
Nina's bevalling ging snel: 'De gynaecoloog kon hem nog net opvangen'
Ilona moet worden ingeleid. “Dat kon, want het kindje was in principe voldragen, maar het overviel me. Mijn brein kon het niet aan. Ik wilde nog even naar huis, acclimatiseren, mijn spullen pakken en eten. Ik wist dat ik goed moest eten voor de bevalling, dus ik had allemaal lekkere dingen gekookt.”
De artsen gaan akkoord. “Ik wist precies hoe ik het wilde hebben. Ik wilde thuis bevallen in een bevalbad met kaarsen eromheen en sfeerlicht aan. Nu moest ik bevallen in het ziekenhuis, maar ik dacht: ik ga gewoon hetzelfde doen daar. Er was een bevalkamer met bad waar ik een beroep op had gedaan. Mijn bevalplan had ik toegelicht aan de artsen en zij hielden zich hier ook aan, wat heel prettig was.”
De volgende dag gaan Ilona en haar vriend bepakt en bezakt naar het ziekenhuis. De zwangerschap wordt ingeleid en er wordt een ballonnetje geplaatst. “De volgende dag had ik drie centimeter ontsluiting en ook mijn vliezen werden gebroken. In eerste instantie wilde ik het zonder oxytocine-infuus doen, maar de weeën kwamen niet op gang dus na twee uur is toch het infuus aangezet.”
Als de aanstaande moeder eindelijk vijf centimeter ontsluiting heeft, gaat ze naar een kamer met bad. “De kamer was donker met sfeerlichten. Ik zat in bad met mijn eigen muziek en een infuus in mijn hand. Ik heb zes uur in bad gezeten, was helemaal in trans en genoot van de muziek. Ik had het hoofdje er al uitgeperst. In een andere kamer werd de hartslag van de baby gemeten. Nadat ik anderhalf uur bezig was, ging zijn hartslag omlaag. De artsen vermoedden dat het schoudertje vast zat. Als de bevalling niet snel zou vorderen, zou ik alsnog het bad uit moeten.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Na een paar minuten wordt besloten dat Ilona inderdaad het bad uit moet. “Ineens waren er allemaal mensen die mij het bad uit wilden hebben. Het was hectisch. Ik werd uit bad getild en hield zelf het hoofdje van de baby vast. De verpleegkundigen schoven een bed voor de deur waar ik meteen op kon gaan liggen. Mijn zoontje moest gedraaid worden. Toen dat gebeurde hoorde ik zijn armpje knakken. Binnen twee persweeën was hij er, maar zijn arm was helemaal slap. Ik dacht dat zijn armpje gebroken was. Een heel team van specialisten stond klaar en onderzocht hem.”
Maar ook met Ilona gaat het niet goed. “Ik bloedde enorm, doordat mijn baarmoeder niet samentrok en mijn placenta niet snel genoeg kwam. Ook had de gynaecoloog mijn navelstreng per ongeluk kapot getrokken. Ik verloor 2,5 liter bloed en moest met spoed naar de OK. Mijn vriend ging mee met ons zoontje naar de afdeling neonatologie voor de controles.” Na twee uur worden moeder en zoon herenigd. “Er was gelukkig niks met Jeppe aan de hand. Hij heeft alleen nog vier weken een blauw gezicht gehad, door het harde persen.”
Nikita over zwangerschap na stilgeboorte: 'Bang dat ik weer zou bevallen van een dood kindje'
Ilona moet twee dagen in het ziekenhuis blijven. “Vanwege het bloedverlies. Ik was slap en lijkbleek. Ik kreeg een ijzerinfuus, wat mijn herstel bevorderde. Jeppe mocht naar huis. Hij was te vroeg geboren, maar net niet meer prematuur. Maar thuis werd hij al snel geel. We moesten terug naar het ziekenhuis. Hij was bovendien 16 procent van zijn geboortegewicht verloren. Dat was zorgwekkend, maar niet gek na zo’n heftige bevalling.” Jeppe gaat onder een warmtelamp. “Daarna ging het steeds beter en hebben we een goede week gehad.”
Jeppe is op 6 februari geboren. “Ik kijk positief terug op de bevalling, ondanks de laatste vijf heftige minuten. Het gaat nu hartstikke goed. We vinden eindelijk een ritme. Hij doet het goed, groeit goed, maar is alleen af en toe een beetje onrustig. We zijn oververmoeid, maar genieten met volle teugen. Na zo’n start waardeer je het alleen nog maar meer dat hij gezond is en goed functioneert.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
De huilbaby van Jacky ontwrichtte het gezin: 'Heb getwijfeld of we hier wel uit zouden komen'
