Niroja bevalt in augustus 2023 van een dochter, Sophia Novi. Het was een moeilijke bevalling, met een spoedkeizersnede. Na de narcose hoort Niroja dat Sophia is gereanimeerd, omdat ze geen hartslag had door navelstrengomstrengeling. Vijf dagen later overlijdt haar pasgeboren dochter.
Aan LINDA. vertelt Niroja over het verlies en hoe het was om een jaar later weer zwanger te zijn.
Niroja blikt terug op haar eerste zwangerschap. “Het ging allemaal goed, ik had geen gekke complicaties – behalve zwangerschapsdiabetes, maar daardoor kreeg ik alleen maar meer controles. Ik genoot van de zwangerschap. Mijn man Ron en ik waren getrouwd, hadden een mooie reis gemaakt door Mexico, kochten een huis én er kwam een kindje aan. Mijn leven kon niet beter zijn, dacht ik.”
In week 38 wordt de bevalling ingeleid, omdat op de echo’s te zien is dat het kindje te snel groeit. “Vanaf het begin van de bevalling ging het niet helemaal goed, want mijn lichaam was er niet aan toe om te bevallen. Ik kreeg weeënopwekkers en lag drie dagen in het ziekenhuis. De derde avond had ik drie centimeter ontsluiting. Ik mocht naar huis om uit te rusten en kon de dag erna weer terugkomen. Dan zou ons meisje geboren worden op 20 augustus. Dat is ook onze trouwdag, dus dat vonden we heel bijzonder.”
De volgende dag gaan Niroja en Ron vol goede moed naar het ziekenhuis. “Ik had de mooiste bevalkamer, met een bad. Na een bezoek aan de wc deed ik de band op mijn buik (de band registreert de weeën en de harttonen van de baby, red.). De artsen konden de hartslag niet vinden. Snel maakten ze een echo, waarop het hartje steeds langzamer klopte. Dat beeld zie ik nog steeds voor me. Het was alsof ik in een slechte film zat.”
Met spoed wordt Niroja naar een operatiekamer gebracht. “Voor ik het wist ging ik onder narcose. Toen ik wakker werd, kwam mijn man bij me. Het eerste wat ik natuurlijk vroeg, was hoe het met de baby ging. ‘Ze is er wel, maar het gaat niet zo goed’, zei hij.”
Het enige wat Niroja wil, is haar dochter zien. “Ik werd erheen gereden en zag een heel mooi meisje vol toeters en bellen. Ik was zó blij en kon niet geloven dat ze van mij was. Ze had mooie lange wimpers en volle lippen. Ik wilde zo graag voelen dat het goed ging. De dagen dat ze leefde heb ik het gevoel behouden dat het goedkwam.”
Desirée (52) ontwikkelde kaarten voor babyverlies: 'Hartverwarmende erkenning voor jou en je kind'
Niroja hoort wat er met haar kindje is gebeurd. “Bij de geboorte is ze zestien minuten gereanimeerd. Achteraf bleek dat ze vier keer haar navelstreng om haar nek had. Toch wilde ik erin blijven geloven, haar mee naar huis nemen, mijn baan opzeggen en voor haar zorgen. We mochten haar iedere dag bezoeken en af en toe voorzichtig vasthouden. Op een scherm konden we haar hersenactiviteit volgen. Soms had ze een piekje, daar werden we heel blij van. Maar dat bleken epileptische aanvallen te zijn.”
Vijf dagen lang zou de kleine Sophia een koelbehandeling krijgen. “Dat zorgt ervoor dat de organen niet beschadigen door de hersenbeschadiging. In die dagen kreeg ze een MRI en echo’s, en moesten we op de uitslagen van die onderzoeken wachten. Doordat Ron al informatie had opgezocht, was hij zich al aan het voorbereiden op het ergste. Hij probeerde mij er ook op voor te bereiden, maar ik wilde het niet geloven.”
Op dag vier krijgen Niroja en Ron uitslagen van de onderzoeken. “Het zag er heel slecht uit, ze had bijna geen hersenactiviteit. De arts zei dat ze niets meer konden doen. Ron stond op en knuffelde de arts, uit opluchting dat hij antwoorden kreeg. Ik wilde het nog steeds niet voelen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Niroja en Sophia.
“We hebben een paar dagen voor haar overlijden nog een boekje voorgelezen. Ron heeft voor het idee nog chips gegeten met haar, terwijl Sophia op zijn borst lag.” Op 25 augustus 2023 overlijdt Sophia. “Ze is, liggend op Rons borst, in slaap gebracht. De snoertjes werden verwijderd en ik zag haar mooie gezichtje weer, maar nu zagen we rust in haar gezicht. Toen wisten we: dit is goed, dit is de juiste keuze – al was het zo ontzettend moeilijk. Je hart breekt en het doet intens veel pijn.”
Het regelen van de uitvaart volgt al snel. “We moesten een mandje uitkiezen en bedenken wie we er allemaal bij wilden hebben. Het was bizar om mee bezig te zijn. Ik weet niet hoe mijn man het gedaan heeft, maar hij heeft alles geregeld, zonder hulp. Daar heb ik zoveel respect voor.”
Arianne's dochter overleed al na vier weken aan hartafwijking: 'Ben een ander mens geworden'
Ron en Niroja praten meteen al veel met elkaar over hun verdriet. “We wilden niet elkaar ook nog kwijtraken, maar gelukkig vulden we elkaar goed aan. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog en EMDR-therapie gehad. Vriendinnen vroegen elke dag of ze iets voor ons konden doen of stonden spontaan voor de deur. Familie en vrienden hebben ons er écht doorheen getrokken. Mijn teamleider en collega’s waren er heel erg voor mij, dat heeft ook enorm geholpen.”
Een jaar na het overlijden van Sophia is Niroja opnieuw in verwachting. “Het was heel moeilijk, maar ik had sterk het gevoel dat het me niet een tweede keer ging overkomen. In de eerste weken waren de angsten het ergst. De echo’s en testen waren allemaal zo spannend. Na week twintig durfden we er meer van te genieten.
Soms overviel me een angstgevoel en soms een schuldgevoel richting Sophia. Ik wilde niet dat ze het gevoel zou krijgen dat we haar vergeten, of dat mensen het zouden vergeten omdat ik weer zwanger was. Af en toe zei iemand: ‘Ah, je eerste kindje komt eraan’ of ‘Je wordt voor het eerst mama’. Maar nee, ik ben al mama en het is mijn tweede kindje.”
Inmiddels is hun zoontje Jace drie maanden geleden geboren. “Het gaat goed. Hij lijkt veel op zijn zus. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten – naast hem had nog een kleintje moeten rondlopen. Hoewel het gemis niet minder is, merk ik dat hij een troost is. We hebben een hoekje voor Sophia met haar foto, een haarlokje en een kaars. Elke week gaan we naar haar begraafplaats en leggen we bloemen neer. We willen dat Jace meekrijgt dat hij een grote zus heeft. Ze is er altijd bij.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Jace bij het grafje van Sophia.
Rouwen om het verlies van Sophia en genieten van de komst van Jace is een complexe combinatie, vertelt Niroja. “Die dubbele emotie is voor veel vrouwen herkenbaar, vooral zij die zwanger willen worden na verlies. Ik heb destijds via social media en de Rouwcast contact gezocht met andere vrouwen.
Via Stichting Rouwkost kwam ik in contact met een moeder met een vergelijkbaar verhaal. Dat kan ik echt aanraden. Het is heel fijn om te praten met iemand die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt. Je voelt je heel alleen als je het meemaakt. Mensen kunnen zeggen hoe erg ze het vinden, maar het écht voelen kan alleen met iemand die het heeft meegemaakt.”
De baby van Loes was niet levensvatbaar: 'De geboorte was onze eerste ontmoeting en ons afscheid'
Niroja deelt haar verhaal om andere moeders steun te bieden. “Het zou mooi zijn om te laten zien dat het mogelijk is om naast het rouwen om een verloren kindje ook te genieten van de zwangerschap van een nieuw leven, al blijft dat proces allesbehalve simpel. Al zou ik één iemand troost kunnen geven met mijn verhaal, dan is mijn missie bereikt. Want als je het meemaakt, voelt het alsof het leven ophoudt.”
“Ik kreeg destijds een brief van iemand die haar kindje was verloren. Ze schreef: ‘Het komt niet goed en het is anders, maar er is wel nog hoop’. Het gaf mij hoop dat andere vrouwen opnieuw zwanger raakten. Het kan dus wel. Na verlies kan het nog lukken. Het leven wordt anders, maar het gaat wel verder. En zo is het.”
Niroja met Jace op haar arm, met een vlinder op haar schouder – symbolisch voor Sophia.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Willemijns zoon werd stil geboren: 'Het is een extreem soort rouw, je kind verliezen'
