Heb jij ooit een verschrikkelijke streek geleverd bij een goede vriend(-in)? Was jij vroeger de nachtmerrie van je ouders en leraren? Of heb jij ooit de relatie met een ex-lief niet zo netjes afgehandeld?
In de rubriek ‘Niet trots op‘ delen vrouwen de dingen waar ze achteraf tóch een beetje spijt van hebben. Vandaag de beurt aan Karin (48).
“Ik ben moeder van twee, inmiddels volwassen, zonen. Mijn oudste zoon heeft een ernstige verstandelijke beperking en woont al sinds zijn negende op een woongroep binnen een zorginstelling. Om je een klein beetje een beeld te geven over hem: hij functioneert op het niveau van een peuter van twee jaar oud. Zowel in gedrag als communicatie.
Jaren geleden, toen hij een tiener was, woonde er in zijn woongroep een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd. Ook hij had een verstandelijke beperking, waardoor hij amper kon communiceren. Er kwamen vooral klanken en kreten uit. Fysiek was-ie prima in orde, hij was watervlug.
Vraag me niet waarom, maar telkens als hij bij mijn zoon in de buurt kwam trok hij hem keihard aan zijn haren. De groepsleiding probeerde dit uiteraard te voorkomen, maar zoals gezegd: watervlug.”
Wilma (52) haalde haar luxe diner 'gratis' bij de zelfscan: 'Ik zag mijn kans'
“Het lukte mijn zoon op zo’n moment niet om zichzelf te verdedigen, dus hij deed nooit iets terug. Hij schrok ervan en moest vaak huilen als het gebeurde, wat natuurlijk heel zielig was om te zien. Hij werd er echt angstiger van. Niet fijn om mee te krijgen als moeder.
Als ik mijn zoon ’s avonds weer terugbracht na een weekendje thuis, bleef ik altijd even koffiedrinken op de groep. Op een avond was ik plotseling even alleen in de woonkamer met ‘de harentrekker’. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar opeens zag ik mijn kans en uit pure nijd en wraak heb ik dat kind toen keihard aan zijn haren getrokken. Hij ging niet huilen of schreeuwen, hij keek alleen maar heel verbaasd. Echt zo van ‘wat doet zij nou’.
Eerst had ik een voldaan gevoel en dacht ik: dit is zijn verdiende loon, maar dat veranderde al snel. Ik keek natuurlijk om me heen of niemand het gezien had. Was niet zo. Daarna staken schaamte en schuldgevoel de kop op. Nu ik het zo vertel, schaam ik me zó. Wat bezielde me? Dacht ik hier serieus genoegdoening uit te halen? Ik vind het kinderachtig gedrag van mezelf.”
“Na een paar jaar heb ik aan vriendinnen en familie verteld wat ik gedaan had. Niemand veroordeelde me en eigenlijk zeiden ze allemaal dat ik niet zo streng naar mezelf moest zijn. Heel begripvol, eigenlijk.
Het ‘biechten’ luchtte op en ik heb mezelf inmiddels wel vergeven, maar nee… Het is zeker geen actie om trots op te zijn.”
Ook iets gedaan waar je achteraf niet zo trots op bent? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar ellen.hensbergen@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA.nl. Geen zorgen, dit plaatsen we geheel anoniem.
Alissa trapte de knappe barman op zijn ziel: 'Mijn wraak ging wel wat te ver'
