Adoptie

“Na veel twijfel koos mijn zusje ervoor om haar baby ter adoptie af te staan, maar later kwam ze terug op dat besluit. Ze dacht dat ze het toch wel zelf zou kunnen. Dat was heel dubbel voor ons. We waren enigszins opgelucht dat het kindje niet ‘zomaar’ weggegeven zou worden, maar we waren ook bezorgd om de baby als die bij mijn zusje zou blijven.”

Djenley

“Op 23 november 2006 werd Djenley geboren en daarna gebeurde precies waar we bang voor waren. Mijn zusje en Djenley woonden in een moeder/kind-opvanghuis, maar in de weekenden kwamen ze naar mijn moeder. Dan werd de baby al snel in onze handen geduwd en keek ze er zelf niet meer naar om. Het was een hele lastige periode. Ik was 22 jaar, zat nog op school en was vier jaar samen met Maikel (toen 24, nu 36). Ons ‘lang-leve-de-lol’-bestaan veranderde helemaal doordat we de zorg voor Djenley vaak overnamen.”

Pleeggezin

“Op 13 maart 2008 ging ik met mijn zusje naar een belangrijk gesprek. Daar kwam het nieuws dat ons leven veranderde. ‘We nemen je kind per direct af’, werd er gezegd. Mijn zusje kon zelf een pleeggezin kiezen of haar dochter werd gedwongen meegenomen en dan bepaalden zij waar Djenley heen ging. Mijn zusje keek me aan en zei: ‘Dan gaat ze naar Nicolet.’ Ik stond met mijn mond vol tanden.”

2. Wat er gebeurde

Moeilijke beslissing

“Ik wilde niet meteen ‘ja’ of ‘nee’ zeggen, maar ze moesten het uiterlijk de volgende ochtend om 10.00 uur al weten. Toen ik het aan Maikel voorlegde, schrok hij natuurlijk. Hij vond dat mijn zusje haar eigen problemen moest oplossen. Aan de andere kant hadden we een speciale band met Djenley en als we het niet deden, was de kans groot dat we haar niet meer mochten zien. Mijn moeder kon het ook niet doen omdat zij er alleen voor stond en daarbij koos mijn zusje specifiek voor ons. Djenley verdiende een mooie toekomst – we konden haar toch niet zomaar laten gaan? Na veel praten, besloten we voor Djenley te gaan zorgen.”

Logeren

“Onze families hielpen enorm. Mijn tante schonk een kinderkamer en we kregen uit allerlei hoeken kinderkleding. Op 17 maart 2008 kwam Djenley bij ons wonen – al voelde het toen nog als logeren. In ons geval werd de plaatsing de eerste drie jaar ook als ’tijdelijk’ gezien en werd er geprobeerd om de biologische ouder ‘klaar te stomen’ om weer ouder te zijn (in andere gevallen kan die tijdspanne anders zijn, red.). Het was echter snel duidelijk dat dat niet zou lukken. Het was een hele zware en moeilijke tijd met veel verdriet aan alle kanten.”

Minder contact

“Djenley is nooit naar mijn zusje teruggegaan. In het begin lieten we haar wel drie keer per week langskomen, maar we merkten na ongeveer drie jaar dat Djenley daar onrustig van werd. Zo ging ze bedplassen en kreeg ze last van eczeem. Rond die tijd ging Djenley ons ook papa en mama noemen in plaats van oom en tante. Ik hou van mijn zusje, dus het was heel moeilijk om na 3,5 jaar te zeggen dat we minder contact wilden. Daar had zij het ook erg moeilijk mee. Toen Djenley zeven jaar was, besloot een kinderrechter dat de volledige voogdij naar Maikel en mij ging.”

Eerlijk

“We zijn altijd heel open en eerlijk geweest als Djenley vragen stelde. Zo vroeg ze bijvoorbeeld een keer waarom haar broertje Diliyan (nu 7) een ander kleurtje heeft dan zij. Ze is inmiddels 12 jaar en begrijpt nu precies hoe alles zit. Ze heeft een foto van haar biologische vader gezien en wist altijd dat ze twee moeders heeft: één waarbij ze in de buik zat en één die voor haar zorgt. Helaas heeft mijn zusje nog steeds veel problemen, maar ons contact is goed. Djenley heeft op dit moment vrijwel geen contact met haar.”

Djenley en Diliyan nu.

Achternamen

“Er is voor mij geen verschil tussen Djenley en Diliyan, ze zijn allebei echt mijn kinderen. Om alle verhoudingen in het gezin gelijk te houden, hebben we er dan ook voor gekozen onze achternamen eerlijk te verdelen toen Maikel en ik trouwden. Maikel en Diliyan hebben dezelfde achternaam en Djenley en ik, zodat niemand zich alleen voelt.”

3. Wat de toekomst brengt

Pleeggezin

“Er is een groot tekort aan pleeggezinnen in Nederland. Helaas is het zeldzaam dat iemand in de directe familie een kindje kan en wil opnemen in het gezin. Dat is pijnlijk om te horen. Wij doen het met zoveel liefde en plezier. Natuurlijk is het zwaar, en we hadden het nooit gered zonder de steun van onze families. Maar het is niet zo eng als het lijkt.”

Liefde

“Iedereen die een kamer over heeft: denk er eens over na. Je geeft een kind een toekomst en je krijgt zoveel liefde terug. Toen Djenley laatst elf jaar bij ons was, schreef ze een superlieve Instagrampost met daarin onder meer: ‘Bedankt voor de fantastische elf jaar en ik hoop dat ik nog lang bij jullie mag blijven wonen.’ Nou, dat mag ze zéker en we hopen natuurlijk stiekem dat ze na haar achttiende ook nog lekker blijft. We zijn ontzettend gelukkig met haar.”

Het gezin nu.

Dit interview is in overleg met Nicolets zusje tot stand gekomen.

Oproep

Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.