Nadia Bakhuizen is pas 26 weken zwanger als ze delen van haar slijmprop verliest. Om een vroeggeboorte te voorkomen, moet ze volledige bedrust houden. Ze vindt de zwangerschap zwaar en laat de bevalling inleiden. Maar als haar zoon geboren wordt, maakt hij geen geluid en loopt paars aan.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn zwangerschap begon goed”, vertelt de 31-jarige Nadia. “Met ongeveer 26 weken ging ik met mijn dochter Nevaeh naar een trampolinepark. Het was de laatste vrijdag van de zomervakantie. Ik merkte dat ik delen van mijn slijmprop aan het verliezen was. Dat vond ik vreemd. Voor de zekerheid belde ik mijn verloskundige.”
Nadia moet direct naar het ziekenhuis voor een controle. “Er werd een CTG-scan gemaakt en een inwendige echo gedaan. Ik bleek een verkorte baarmoedermond te hebben. Daardoor bestond het risico op een vroeggeboorte en werd ik opgenomen.” Dat is flink schrikken. “Het ene moment sta je vrolijk met je dochter van vijf te springen, het andere moment word je opgenomen in het ziekenhuis, omdat je al zou kunnen gaan bevallen.”
Ze moet met een ambulance worden overgebracht naar het Wilhelmina KinderZiekenhuis in Utrecht, maar krijgt eerst een infuus met weeënremmers en longrijpingsmedicatie. “Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen. Uit alle tests en onderzoeken bleek dat mijn situatie stabiel was, dus mocht ik naar huis. Wel moest ik volledige bedrust houden.”
Dat is een uitdaging voor de altijd ondernemende moeder. “Daar lag ik dan, thuis in bed. Ik mocht niks. Ik kon niet toegeven aan mijn nesteldrang en maakte me zorgen of alles wel op tijd af zou zijn. Mijn dochter wilde met mij spelen, maar ik kon haar niet de aandacht geven die ze nodig had. En ik piekerde veel: wat als de bevalling toch zou beginnen?” Ondanks alles probeert ze positief te blijven. “Mijn vriend Xavier zorgde goed voor me, mijn dochter kwam regelmatig spelletjes bij me spelen op bed en af en toe ging ik even naar beneden. Mijn moeder had een rolstoel voor me geregeld. Daarmee kon ik in de tuin in de zon zitten.”
De zwangerschap valt Nadia zwaar, zowel fysiek als mentaal. “Ik maakte me zorgen en kreeg lichamelijke klachten door het gebrek aan beweging. Ik had last van mijn heupen, buik, rug en billen. Alles deed pijn.” Nadia houdt het niet vol. “Met 38 weken en 5 dagen werd de inleiding gepland. Dat was een opluchting. Ik wilde niet meer afwachten.”
Nadia krijgt pillen die de bevalling in moeten leiden. De medicatie doet zijn werk en de volgende dag heeft ze een paar centimeter ontsluiting. “Mijn vliezen werden gebroken en om 09.00 uur kreeg ik weeënopwekkers. De weeën klapten er gelijk in. Om 09.30 wist ik niet meer hoe ik de weeën moest opvangen en rond 11.30 uur kreeg ik een morfinepompje. Daar heb ik anderhalf uur van kunnen genieten, daarna kwamen de weeën er dwars doorheen.”
Xavier is net eten halen in de stad als Nadia persdrang krijgt. “Ik belde hem om te zeggen dat hij moest komen. Niet veel later kwam hij aangerend. Nog geen 30 seconden daarna hoorde ik dat ik volledige ontsluiting had en mocht gaan persen. Om 13.50 uur werd Kaeden geboren.”
Maar veel tijd om te genieten, is er niet. “Kaeden was grijs en huilde niet. Ik heb hem misschien tien seconden vastgehad. Toen nam de gynaecoloog hem over, hield hem omhoog en riep: ‘Kinderarts, nu!’ Kaeden liep paars aan. Ineens kwamen er allemaal mensen de kamer ingestormd. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Hij werd weggehaald en op een karretje gelegd. De gynaecoloog knipte de navelstreng door. Ondertussen kreeg Kaeden een zuurstofmasker, maar dat hielp niet. Pas na een paar minuten – toen ze een buisje in zijn neus en keel hadden geplaatst – kwam er ruimte vrij en kreeg hij lucht.”
De baby wordt in een couveuse gelegd en naar de kinderafdeling gereden. “Mijn vriend zat tussen twee vuren in. Hij wist niet wat hij moest doen. Ik zei dat hij met Kaeden mee moest gaan. Voor mij werd gezorgd.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De zoon van Channah Koerten lag in stuit: 'Ik was bang dat hij het niet zou halen'
Maar het gaat niet goed met Nadia. Ze verliest veel bloed. “De verloskundige begon aan mijn navelstreng te trekken en op mijn buik te duwen zodat de placenta eruit kwam. Ook toen de placenta eruit was, bleef ik bloeden. In totaal verloor ik zeker een liter bloed, maar het was niet duidelijk hoe dat kon gebeuren. Mijn lichaam was in staat van shock. Ik lag te trillen, werd onder een warmtedeken gelegd en kreeg een katheter. Toen het beter ging met mij, verliet iedereen de kamer. Daar lag ik dan, alleen in mijn kamer.”
Pas anderhalf uur later mag ze naar haar zoon toe. “Maar ik moest me eerst douchen en omkleden.” Als ze zich ook heeft ontsmet, mag ze de kinderafdeling op. “Ik werd in een rolstoel naar Kaeden toe gereden en hield hem voor het eerst vast. Ik was heel erg blij dat het goed met hem ging. We hebben daar twee uur gezeten, voordat we met elkaar naar de kraamsuite konden.”
Als ze aan het einde van de middag met zijn drieën op hun kamer zijn, is het tijd om de familie in te lichten. “We hebben mijn dochter kennis laten maken met haar broertje. Dat was een mooi moment. Ze keek er ontzettend naar uit.”
Een zorgeloze kraamtijd is het jonge gezin echter niet gegund. “Ik had veel buikpijn. Zes weken na de bevalling bleek tijdens de nacontrole dat er een stukje placenta was achtergebleven in mijn baarmoeder. De tijd zou uitwijzen of mijn lichaam het zelf zou opruimen of dat het operatief verwijderd moest worden.”
Haar lichaam ruimt de restanten van de placenta zelf op, toch verdwijnen de klachten niet. “Toen Kaeden twee maanden oud was, werd ik ziek. Ik kreeg hoge koorts en heftige buikpijn. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, er werd bloed afgenomen en ik kreeg antibiotica. Na een paar dagen zakte de koorts en mocht ik naar huis. Al vrij snel nadat ik thuis was gekomen, kreeg ik een belletje vanuit het ziekenhuis. Mijn bloeduitslagen waren teruggekomen en ik bleek kraamvrouwenkoorts te hebben.”
Ze neemt geen enkel risico en gaat terug. “Ik bleef twee dagen in het ziekenhuis.” Als ze maand later opnieuw extreem ziek wordt en koorts krijgt wordt er voor de zekerheid toch een curettage uitgevoerd. “De oorzaak van de infectie is nooit gevonden.”
Inmiddels is Kaeden 1 jaar oud. “Zijn verjaardag viel me zwaar. Ik dacht terug aan de bevalling en zwangerschap, maar besefte ook dat de tijd snel gaat. Het lukte me lang niet altijd om te genieten, omdat het mentaal en fysiek niet goed met me ging. Die tijd komt nooit meer terug. Ik probeer nu heel bewust elke dag van mijn kinderen te genieten en ze de aandacht te geven die ze nodig hebben. Ze zijn maar een paar jaar echt klein.”
Nadia is goed hersteld en ook Kaeden doet het hartstikke goed. “Wel maak ik me – door zijn slechte start – snel zorgen om hem. Maar voor zover we nu kunnen zie, heeft hij geen blijvende schade, ook al heeft hij een aantal minuten geen zuurstof gehad. Hij is een hartstikke vrolijk jongentje, echt een moederskindje. Hij is weer heel anders dan zijn zus en kan wel heftig zijn.” Ze lacht: “Hij heeft echt karakter.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Aukje van Ginneken is zwangerschapsdocent: 'Bij mijn laatste bevalling liet ik de controle los'
Anna Neeltje de Boer is freelance redacteur bij LINDA.nl. Ze woont in Zwolle met haar vriend, hun baby en twee katten. Ze is een boekenwurm en schrijft het liefst human interest-verhalen.
