In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Minke van Stipriaan (39).
Haar moeder Joke overleed aan de volgen van darmkanker.
Minke's moeder koos voor palliatieve sedatie: 'We dachten dat we nog afscheid konden nemen'
MonumentjeSterke vrouw
“Ik kom uit een warm nest”, vertelt Minke. “Heb een oudere zus en een jongere broer. Onze jeugd was goed. Ik heb eigenlijk alleen maar goede herinneringen. Mijn ouders waren makkelijk. We werden opgevoed zonder regels. Sommige kinderen kregen hun rijbewijs als ze voor hun achttiende niet rookten. Mijn zus heeft weleens een joint met mijn moeder gedeeld.” Minke benadrukt dat hun ouders ze niet aanmoedigden om zomaar te doen en te laten wat ze wilden. “Mijn moeder was bijvoorbeeld anti-tatoeages, maar ze voedde ons op een speelse manier op.”
Joke is een sterke vrouw die hard werkt. Dat moet ook wel, als zij en haar partner een punt achter hun huwelijk zetten. “Ze deed de klusjes, regelde de financiën en heeft zelfs een tuin aangelegd.” Daarnaast werkt ze fulltime. “Ze begon als kleuterjuf en maakte in 1985 de overstap naar de basisschool. “Ze was creatief, hield van natuur. In de herfst versierde ze alles met blaadjes en dennenappels. Ze sloofde zich altijd enorm uit. Dat deed ze thuis ook. Wij wisten alles van spinnen en spinnenwebben.”
Diagnose darmkanker
Zeven jaar geleden krijgt Joke lichamelijke klachten tijdens een trip naar Krakau. “Ze had last van buikpijn. De huisarts dacht dat het een parasiet was. Mijn moeder en zus waren een aantal keer in Azië geweest. Ze kreeg een kuur, maar de klachten bleven. Daarom stuurde de dokter haar door naar het ziekenhuis. Ze bleek darmkanker te hebben.”
De tumor wordt verwijderd, maar de klachten verdwijnen niet. “Zes maanden lag ze in het ziekenhuis. In die tijd heeft ze een darmperforatie gehad en heeft ze twee keer op de intensive care gelegen. Haar lichaam was zo verzwakt, dat het niet meer wilde genezen. De wond van een kijkoperatie ging niet meer dicht. Mijn moeder had enorm veel pijn. Soms had ze zo’n last, dat ze het uitschreeuwde.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Vakantie Bonaire
Na vijf maanden ziekenhuis stelt de oncoloog haar voor een keuze. “Ze kon aan een chemokuur beginnen, maar de kans dat die haar fataal zou worden was groot. De andere optie was opgeven. Ze koos voor het eerste. De chemokuur sloeg aan. Ze knapte op, ging weer eten en in december mocht ze naar huis om te revalideren. Ze boekte een vakantie met mijn zus naar Bonaire. Mijn moeder wilde daar graag nog een keer snorkelen.”
De dochter van Aline overleed zes weken na de geboorte: 'Ze moest overal voor vechten'
Maar op Bonaire wordt ze opnieuw ziek. “Ze kreeg klysma’s en morfine. Uiteindelijk is ze teruggevlogen en begon ze aan een nieuwe chemokuur, maar die sloeg niet meer aan. Ze is nog een een experimentele immunotherapie begonnen, maar het was al te laat.”
Palliatieve sedatie
Joke lijdt, maar klaagt nooit. “Ze woog niks meer, had enorm veel pijn. Na een slechte nacht besloot ze om ermee te stoppen. Ze wilde palliatieve sedatie. Haar huisarts zou komen om haar in slaap te brengen, maar hij had een spoedklus. Daarom kwam een voor ons onbekende huisarts. De ambulancebroeder zette de naald, maar er was niet goed uitgelegd wat er zou gebeuren. Niemand had door dat ze snel weg zou zijn. We waren in de veronderstelling dat we afscheid konden nemen. Mijn moeder nam voor iedereen de tijd en zei dat ze ons – haar drie kinderen – als laatste nog wilde spreken. Maar toen ze afscheid nam van mijn vriend, riep hij mij. Ze viel in slaap en kwam niet meer bij. Ik raakte in paniek. Dat was een nare ervaring voor ons.”
Omdat Minke psychiatrisch verpleegkundige is, blijft zij bij haar moeder. “Om de paar uur diende ik haar pijnstilling toe. Dat deed ik in haar infuus. Na ruim 24 uur overleed ze op 64-jarige leeftijd. Mijn zus was zwanger en ze wilde zo graag oma worden, maar dat heeft ze niet meer mee mogen maken.”
Het gemis
Het is inmiddels vijf jaar geleden. “Het gemis lijkt alleen maar sterker te worden. Mijn zus is moeder geworden, ik ben moeder geworden. Ik had haar nog zo veel willen vragen. Het overlijden van mijn moeder zorgt voor een enorme leegte, ook bij mijn broertje en zus.” Wat Minke het meest mist? “Haar wijsheid, advies en onvoorwaardelijke liefde.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Ciska heeft geen ouders meer: 'Mijn moeder zei: 'Papa is naar de hemel om de hondjes uit te laten''
