In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Margreet Boekhold (44).
Ze moet het inmiddels al ruim drie jaar doen zonder haar ouders.
Margreets ouders overleden allebei aan de gevolgen van kanker: 'Ineens was ik wees'
MonumentjeGelukkige jeugd
“Mijn ouders waren schatten van mensen”, vertelt Margreet. “Mijn vader en ik waren twee handen op een buik. Ik was ook close met mijn moeder, maar zij was vrij gesloten. Ze stond altijd voor iedereen klaar. Eigenlijk was ze te goed voor deze wereld. Mijn ouders werkten hard. Mijn vader was in dienst bij Philips, mijn moeder was huisvrouw. Daarnaast deed ze elke maandag werk voor de kerk.”
Margreet blikt terug op een gelukkige jeugd. “We waren met zijn vijven: ik heb twee oudere broers. We hebben het altijd goed gehad.” Al krijgen ze als gezin ook het nodige voor de kiezen. “Toen ik een jaar of tien was, had mijn moeder pijn in haar wang. Ze bleek een tumor te hebben in haar hoofd. Dat was schrikken. Haar broer was een jaar daarvoor op 33-jarige leeftijd aan een tumor in zijn hoofd gestorven.”
Longkanker
De tumor is goedaardig en de vooruitzichten zijn positief. “Ze werd geopereerd. De artsen zeiden dat we er rekening mee moesten houden dat ze verlamd kon raken, maar dat gebeurde niet. Ze herstelde goed.” De huishoudelijke taken gaan voor een groot deel naar Margreet. “Natuurlijk kregen we hulp van vrienden en familie, maar als meisje van tien deed ik de was en het huishouden.”
Als haar moeder weer hersteld is, keert langzamerhand het normale leven terug. Tot haar vader in 2012 ziek wordt. “Hij voelde zich slecht, zijn benen werden dikker en hij viel af. Hij raakte verward, was zichzelf niet meer.” Margreet is verpleegkundige en vindt dat hij naar de huisarts moet. “Die stuurde hem voor de zekerheid door naar de cardioloog. Hij bleek longkanker te hebben.” Een hard gelag. “Mijn vader was bang voor de dood, bang voor kanker. Hij praatte altijd veel, maar nu was hij stil. Hij was bang en verdrietig.”
Udo verloor zijn ouders op jonge leeftijd: 'Ik durfde niet naar de begrafenis'
Schuldgevoelens
Al snel blijken zijn vooruitzichten slecht. “De kanker zat overal: in zijn mild, zijn lever, zijn bijnieren. Alles was aangetast.” Daarna gaat het razendsnel. “Op 3 november kregen we het slechte nieuws te horen, op 17 november overleed hij op 67-jarige leeftijd.”
Margreet en haar broers zijn verdrietig, maar vooral hun moeder heeft het zwaar. “Ze was flink, maar voelde zich ook neerslachtig en schuldig. Mijn ouders waren gelovig en mijn moeder zag de dood van mijn vader als een straf van God. Ze betrok het op zichzelf. Dacht dat het gebeurde omdat zij dingen niet goed had gedaan. Wij zeiden: ‘Mam, dat is niet zo, dit was gewoon pech’. Maar ze vond dat moeilijk om te geloven.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ziekenhuis in, ziekenhuis uit
Het is 2017 als Margreet en haar ex hun woning verbouwen en tijdelijk bij hun (schoon)moeder logeren. “Normaal gesproken was ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de weer. Ze kon niet stilzitten. Nu lag ze vaak op de bank. Ze sliep veel en voelde zich niet goed. Dat was raar, maar naar de huisarts gaan wilde ze niet. Dat vond ze flauwekul.”
Als ze ook pijn op haar borst krijgt, gaat ze alsnog. “Haar hartzakje bleek ontstoken te zijn.” Toch gaat het daarna niet beter met haar. “Een jaar lang gingen we ziekenhuis in, ziekenhuis uit. De artsen dachten aan een auto-immuunziekte. Ik dacht: dit klopt niet. Kan het geen kanker zijn? Na een jaar zou de situatie toch een keer moeten verbeteren?”
De man van rouwcoach Chantal Frederiks stapte uit het leven: 'Of ik er al eens overheen was'
Lymfeklierkanker
Dan verschijnen er ook knobbels in haar lies en hals. “Er werd een punctie gedaan en mijn moeder bleek inderdaad een zeldzame vorm van lymfeklierkanker te hebben.” De behandeling wordt gestart. “Ze kreeg chemotherapie en stamceltransplantatie. Dat was succesvol. Ze werd schoon verklaard.” Maar na een paar maanden komt de kanker terug. “Het circus begon van vooraf aan. Ze kreeg immuuntherapie. Ik was erbij. Na de derde kuur schrok ik me rot. Mijn moeder trilde en raakte in shock. Ze bleek overgevoelig te zijn voor de kuren.”
Het is oktober als moeder en dochter de verjaardag van Margreet vieren. “We aten boontjes en ze zei tegen me: ‘Waarschijnlijk is dit de laatste keer dat we samen eten op jouw verjaardag’. Na mijn verjaardag werd ze weer erg ziek. Ze belandde in het ziekenhuis en het bleek foute boel te zijn. Mijn broers en ik moesten langskomen voor een gesprek. De kanker was in zijn volle hevigheid terug en het zat overal. De artsen gaven haar drie tot zes maanden. Dat hoorden we op 11 oktober. Op 23 oktober overleed ze.” Haar moeder is 69 jaar geworden.
Tekst gaat verder onder de foto.
Warmte en liefde
Het emotioneert Margreet nog altijd. “Ineens was ik wees. Ik heb geen partner en ik ben ongewenst kinderloos, dus ik ben soms best eenzaam. Als je ouders er niet meer zijn, is de basis compleet weg. Ik kan ze niks meer vragen. Ik mis de warmte en de liefde. Mijn moeder was praktisch en hielp mij altijd. Mijn vader kookte vaak voor ons. Ik vind het fijn om over ze te praten, aan ze te denken en foto’s van ze te bekijken. We mogen ze niet vergeten. Het waren schatten van mensen. Ze bestaan nog wel, maar alleen in onze gedachten.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Erins vrouw werd aangereden: 'Heb haar geknuffeld tot haar hart stopte met kloppen'
