Dag en nacht klaarstaan, alles regelen, de boel in goede banen leiden en alle ballen hoog houden. In de rubriek ‘Met de mantel der liefde’ vertellen mantelzorgers hoe het écht is om te doen wat ze doen.
Monique zorgt voor haar zonen (22 en 23) die kampen met psychische problematiek en haar vader (74) die lijdt aan vasculaire dementie en blaaskanker.
“Mijn vader was al een beetje vergeetachtig, maar langzamerhand werd dat steeds erger”, vertelt Monique. Haar moeder overlijdt drie jaar geleden en dan gaat het ook bergafwaarts met de gezondheid van haar vader. “Inmiddels heeft hij de diagnose vasculaire dementie en hij kreeg ook nog blaaskanker.”
Als Monique en haar man uit elkaar gaan blijft een van haar zoons bij zijn vader wonen. Hij heeft autisme en wil dat zijn leefsituatie zoveel mogelijk hetzelfde blijft. “Dat ging goed totdat er een nieuwe vrouw in het leven van mijn ex kwam die mijn zoon niet accepteerde hoe hij is.”
De spanningen lopen op totdat hij niet meer bij zijn vader kan wonen. “Hij is naar zijn opa, mijn vader, gevlucht, want die woonde nog in het dorp waar zijn vader ook woonde.” Monique verhuist daarna ook met haar jongste zoon naar hun thuisdorp, maar omdat ze in een klein appartement terechtkomen is het beter dat haar oudste zoon bij zijn opa blijft.
Op dat moment is Moniques oudste zoon al onder behandeling bij de ggz en krijgt hij de diagnose schizofrenie erbij. “Dus er wonen iemand die dement is en iemand die last heeft van psychoses bij elkaar. Een ingewikkelde combinatie.”
Monique is enig kind dus draagt de mantelzorg voor haar vader alleen. “Ook voor mijn zoon komt alle zorg op mijn schouders terecht.” Voor haar vader heeft ze wel een casemanager die haar bijstaat als dat nodig is. “Daar is nooit iets te veel, maar in de psychiatrie voor jeugdigen is het een ander verhaal. Waarom moet alles zo lang duren? De bureaucratie en bijkomende wachttijden van de ggz zijn verschrikkelijk. Mijn kind wil zich voor de trein gooien en we krijgen te horen dat we morgen maar terug moeten komen.”
Met haar jongste zoon heeft Monique meegemaakt dat er wel snel geschakeld kan worden. “Mijn zoon ging door een hele slechte periode net voordat we gingen verhuizen. Hij raakte het spoor bijster en er heeft een ernstig incident plaatsgevonden. Daar is de crisisdienst aan te pas gekomen en daaruit ontstond een traject voor hulp. Hij doet het nu heel goed en heeft zich echt herpakt. Maar ook voor hem ben ik de verzorger, het eerste aanspreekpunt en de regelneef van zijn leven.”
'Gemiddeld besteedt een mantelzorger 37 uur per week aan zorg, bijna een fulltime baan'
Monique werkt naast de mantelzorg nog 30 uur in de week met dementerende mensen. “Ik breng mijn hondje elke ochtend naar mijn vader. Hij gaat dan wandelen en zo haalt hij een frisse neus en maakt hij een praatje buiten.” Op de ochtenden dat Monique niet naar werk hoeft, komt haar zoon ontbijten. Ze heeft in een gemiddelde week weinig tot geen vrije tijd. “Ik moet mee naar medische afspraken, zowel voor mijn vader als mijn zoon. Ik doe het huishouden, probeer elke dag te koken zodat ze kunnen komen eten en heb ook nog mijn andere zoon in huis, dus het is altijd een drukke boel.”
Ondanks de drukte, het verdriet en de vaak zware gesprekken die Monique omtrent haar dierbaren moet voeren, doet ze de mantelzorg graag. “Ik zou het niet anders willen. Zij horen bij mij. Ik ben hun veilige haven en ook andersom: ze zijn heel beschermend naar mij.”
Monique benadrukt dat je het als mantelzorger niet alleen hoeft te doen. “Als je om je heen kijkt, ook al is het voor een heel klein iets, er is altijd wel iemand die je wil helpen. Laat mensen toe om je even uit de situatie te halen, je af te leiden of je bij te staan.” Als mantelzorger weet ze inmiddels hoe belangrijk het is om ook zichzelf in het oog te houden. “Ik waak ervoor dat ik genoeg slaap heb. Het is soms lastig om mijn grenzen aan te geven, maar je moet je geest zien als een speeltuin. Je kunt je kinderen daar altijd in laten spelen, maar het is ook belangrijk om af en toe de boutjes aan te draaien en de speeltoestellen een likje verf te geven. Anders gaat de speeltuin op een gegeven moment permanent dicht.”
Hoe zwaar het soms ook is, Monique blijft de lichtpuntjes zien: “Het komt altijd goed, daar ben ik van overtuigd. Een mens is niet gemaakt om altijd intens gelukkig te zijn. En zonder dieptepunten, heb je ook geen hoogtepunten.”
Heb je een vraag of wil je gewoon even je verhaal kwijt? Bel de Mantelzorglijn: 0307606055.
Mogen wij ook jouw mantelzorgverhaal opschrijven? Mail dan een korte beschrijving naar lezer@linda.nl met als onderwerp ‘Mantelzorg’ en vermeld je telefoonnummer. Mocht je liever anoniem je verhaal willen doen, dan kan dit uiteraard ook.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Marian (60) zorgde haar hele huwelijk voor haar man: 'Het glas was altijd halfvol'
Jujube Zeguers (26) is freelance redacteur voor LINDA.nl en schrijft het liefst over mensen en hun bijzondere verhalen. Ze woont in Delft met haar verloofde en is dol op reizen, lezen en podcasts.
