Edmée, het zusje van Maaike, werd aangereden door een auto. Ze raakte in coma en hield daar ernstige hersenschade aan over. Het bloedmooie, ontwapenende en stoere meisje heeft sindsdien het cognitieve vermogen van een driejarige.
Maaike Michon vertelt hoe het is om je zusje in de bloei van haar leven te verliezen. “Ze zou nooit meer de oude worden.”
Maaike (toen 19 jaar) was uit huis en studeerde geneeskunde in Leiden. Edmée zat in vijf havo en kwam graag bij haar grote zus langs. Het weekend voor het ongeluk waren ze nog uit geweest en stonden ze samen in de kroeg. Het bloedmooie meisje, model bij een modellenbureau in Amsterdam, hield wel van een feestje, van een sigaretje en gezelligheid. Edmée had dat weekend zelfs nog sjans van een student die haar vroeg wat ze studeerde. ‘5 havo’, zei ze.
“Edmée was altijd eerlijk en niet heel tactisch. Als ik uitging kon ze zeggen: ‘dat staat je voor geen meter’, of ‘je hebt een puist op je bakkus’. Als ze zei dat ik er mooi uitzag wist ik dat ze het echt meende.” Op jonge leeftijd zat Edmée vol toekomstdromen. Zo wilde ze straaljagerpiloot worden, op een Harley Davidson rijden en rood ondergoed met kant hebben. “Ze was echt een boefje. Ik was heel trots op mijn zusje.”
Edmée voor het ongeluk. Tekst loopt door onder de foto.
Op 11 maart 1993 kwam er een streep door de dromen van Edmée. Ze fietste die dag naar school in Uithoorn. Toen ze de weg overstak bij een kruispunt, gaf een auto gas om haar nog snel te passeren. Ondertussen versnelde Edmée ook om nog langs de auto te gaan. “Toen kwamen ze in botsing.” Ze belandde op de voorruit en daarna met een salto met haar hoofd op de grond. Heel typisch lag ze onder het spandoek met de leus: ‘Wij gaan weer naar school’. “De voorruit van de auto lag aan diggelen. Zo hard was de klap.”
Maaike was in Leiden toen haar moeder rond 9 uur ’s ochtends naar het studentenhuis belde dat Edmée een ongeluk had gehad. “Ze zei: ‘Edmée ligt nu op de operatietafel, ze heeft haar linker bovenbeen gebroken en heeft waarschijnlijk nog meer letsel. Meer weten we niet. We moeten naar het ziekenhuis.” In het ziekenhuis vertelde de arts dat Edmée gestabiliseerd was en ernstig hersenletsel had. “Vanaf toen veranderde het gezicht van mijn moeder en dat is nooit meer het oude geworden. De sprankeling was weg.”
Edmée lag ruim drie weken op de IC aan de beademing. Daarna nog vele weken op de Kinder IC. Geleidelijk ontwaakte ze uit haar coma. “De artsen hadden gezegd dat ze te ernstig beschadigd was om ons nog te herkennen of om iets mee te krijgen. De eerste vragen die ik haar stelde waren welke dag het was en wie ik was. Ze fluisterde heel zachtjes: ‘donderdag’ en ‘Maaike’. Ik wist al die tijd dat ze er was. Misschien was ze al een paar weken aan het wakker worden.”
Maaike woonde de eerste zes weken na het ongeluk van haar zusje weer even thuis. Na die tijd ging ze terug naar Leiden en probeerde ze haar leven weer op te pakken. “Dat was niet meer hetzelfde en zou nooit meer hetzelfde zijn.” Maaike verloor zichzelf in grenzeloos gedrag, drankgebruik en ze verzaakte haar studie. “Het was afleiding van de werkelijke pijn, omdat ik niet wilde voelen. Ook haalde ik rare fratsen uit. Bij het oversteken van de weg ging ik expres niet kijken. Ik dacht: ‘wat maakt het nog uit, als je er binnen een paar seconden niet meer kan zijn’.”
Tot ze met een pillenstrip in handen stond. “Ik dacht: ‘of ik neem ze allemaal en dan is het fucking afgelopen of ik spoel ze nu door de plee’.” Maaike spoelde de pillen door. “Ik denk ook niet dat ik het ooit gedaan zou hebben. Maar ik ben nooit dichterbij een moment van wanhoop geweest. Het was een beslissing van drie seconden waarin ik dacht: ‘Ik wil leven’.”
Toen kwam er acceptatie. Maaike pakte haar studie op en ging weer leven. “Jaren geleden haalde ik Edmée op van een georganiseerde vakantie. Toen zag ik haar tussen al die gehandicapte mensen. Dat kwam heel hard binnen: het besef dat mijn zus nooit meer de oude zal worden. Dat ze niet meer is, zoals ze was. Inmiddels ben ik er aan gewend.”
Nu omarmt Maaike de nieuwe Edmée. “Waar ik eerst bleef vechten om wie ik verloren was, belandde ik in de fase waarin ik accepteer dat ze gehandicapt is. Pas toen zag ik wat ze wél kan.” Nog steeds hebben ze hun eigen humor samen. Maaike doet er alles aan om die vast te houden. “Onvoorwaardelijke liefde betekent ook dat hoe iemand ook verandert, liefde gaat daarin mee. Dat is een keuze.”
Helaas heeft Maaike’s moeder het verlies nooit kunnen verwerken. Ook liep het huwelijk tussen haar moeder en stiefvader stuk. “Het heeft de band tussen mij en mijn moeder veranderd. Ik vond het eerst heel moeilijk dat ze altijd nog met Edmée bezig was. Ik was er nog wel en wilde ook gezien worden. Inmiddels heb ik dat losgelaten. Het is ook niet te doen als moeder, ik heb haar vergeven. Sterker nog: ik begrijp het heel goed.”
Terwijl het leven van Maaike doorgaat, staat dat van Edmée on hold. “Ze woont in een woonvorm met 24/7 zorg. Onze moeder gaat iedere week bij haar langs en ik ga samen met mijn gezin iedere maand naar Edmée.” Maaike kwam de liefde van haar leven tegen, trouwde en heeft een zoon van 12 en een dochter van 11. Ook is haar droom uitgekomen. Ze is huisarts en daklozendokter geworden. “Edmée is nooit jaloers geweest en heeft er nooit lelijk over gedaan. Zo lief is ze. Ze was getuige op mijn bruiloft en heeft zelfs gespeecht. Het waren ongeremde teksten, lief en stout. Zoals Edmée is. We moesten er hard om lachen.”
Foto van Maaike en haar zusje Edmée op de bruiloft.
Annemaries zoon Job was zwaar gehandicapt: 'Nu hij er niet meer is, is het doodstil in huis'
