ICSI

“Mijn man had een sterkere kinderwens dan ik, maar naarmate onze relatie vorderde, begon het bij mij ook steeds meer te kriebelen. Na een aantal jaar besloten we het te proberen. Helaas zonder succes: na ruim een jaar en verschillende onderzoeken bleek dat hij te weinig goede zaadcellen produceerde en dat ivf voor ons eigenlijk ook geen optie meer was. Een ICSI-traject kon wel, maar daar konden we pas na nóg een jaar aan beginnen.

In die twee jaar was de teleurstelling bij ons allebei flink aanwezig. We zagen mensen om ons heen bij wie het wél lukte, maar bij ons stond het stil. Dat was pijnlijk, maar in januari 2020 kwam de meevaller: onze eerste terugplaatsing was meteen een succes en ik raakte zwanger. Enorm onwerkelijk.”

Zwangerschap

“De negen maanden verliepen super soepel. Ik had nul klachten of kwaaltjes, maar genoot desondanks helemaal niet van de zwangerschap. Dat pregnancy glow-gevoel was verre van aanwezig, ik voelde me meer een kleine, dikke kabouter. Ervaringen delen met anderen was ook moeilijk, want alles vond midden in de pandemie plaats. Ik kon nergens naartoe en mijn man mocht zelfs niet mee naar controles. Ik voelde me hier eenzaam in.

Natuurlijk voelde ik haar bewegen in mijn buik en dat was fijn, maar of ik me toen al verbonden voelde met haar? Nee, dat niet. Verdrietig eigenlijk. Het voelde alsof een buitenaards wezentje in me groeide en ik hoopte dat dit na de bevalling zou veranderen. De geboorte ging overigens ook heel gemakkelijk en snel. Na zes uur weeën en negen minuten persen was onze dochter er. Ik mag dus echt niet klagen, dat besef ik heel goed. Maar nog steeds voelde er iets niet goed.”

Anouk Hoogendijk slaapt sinds moederschap hooguit vijf uur per nacht: 'We zijn aan het overleven'Lees ook

Geen roze wolk

“Het stempel postnatale depressie durf ik er niet op te plakken, maar na die ICSI-procedure, zwangerschap en bevalling dacht ik wel: is dit het nou? Is dit alles? Ik vond er niets aan. De roze wolk was afwezig en dat bleef zo. Het gaat met ups en downs, maar ik haal nu – ruim een jaar later – nog altijd geen voldoening uit het moederschap. Ik mis mijn vrijheid en voel me soms meer oppas dan moeder. De relatie met mijn man is natuurlijk ook veranderd en daar bovenop komt nog de pandemie, waardoor ik me nóg meer gevangen voel in deze situatie.

Dit alles neemt overigens niet weg dat ik van mijn dochter houd. Ik vind haar enorm leuk en ben trots op hoe goed ze het doet. Als ik naar haar kijk kan ik helemaal die vlinders voelen, maar de rol van moeder zou ik in een volgend leven niet nog eens aannemen.”

Taboe

“Wat ik voel is een taboe, je wordt geacht je kind geweldig te vinden en het moederschap te ervaren als de ultieme rol van je leven. Zo ervaar ik het gewoon écht niet. Ik wil het hier met mensen in mijn omgeving over hebben, maar dat is moeilijk. Hier wordt niet veel over gepraat. Zwangere vriendinnen wil ik waarschuwen, ‘doe het niet’, maar dat gáát niet. Dat kun je niet maken. Maar dat ik geen andere vrouwen ken die hetzelfde voelen, is wel moeilijk. Iets in mij hoopt op herkenning, dat ik niet de enige ben.

Ik weet dat ik dit zelf graag wilde en dat we met het ICSI-traject ook veel moeite hebben gedaan, maar weet ik veel van tevoren hoe het écht is om moeder te zijn? Kun je je daar ooit goed op voorbereiden? Ik vind mijn dochter enorm leuk en kan inmiddels echt niet meer zonder haar, maar een tweede? Echt niet.”

Dit artikel verscheen eerder op LINDA.nl in 2021, als onderdeel van de rubriek ‘Zeg eens eerlijk’.

Pauline (49) heeft spijt van moederschap: ‘Bij het legenestsyndroom kan ik me níets voorstellen’Lees ook