In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Jolien haar oma Ronnie, die als een moeder voor haar was.
Geschreven door Jolien Huisken ter nagedachtenis aan haar oma Ronnie Huisken-Buist (13-08-1928 – 27-04-2017).
Ze zeggen dat oma’s er zijn voor de lusten en niet de lasten. Niet mijn lieve oma. Toen mijn ouders gingen scheiden en mijn moeder wegging en ons achterliet, had mijn vader de zware taak om de zorg voor ons te dragen. Hij werkte fulltime om alle lasten te bekostigen en mijn oma zorgde dan voor mijn broertjes en mij.
Mijn oma was mijn veilige haven. Ze was veel meer dan een oma, ze was mijn moeder. Zij nam me mee naar de stad, ze oordeelde nooit en hield onvoorwaardelijk van mij. We hadden geen woorden nodig: naast elkaar zitten op de bank zonder iets te zeggen was genoeg.
Toen ik op mijn achttiende uit huis ging en een arme student was, kookte mijn oma twee keer per week voor mij. Haar aardappelen waren keihard, de gehaktballen verbrand en de jus miste smaak. Toch was dit mijn lievelingsgerecht. Wat heb ik er veel voor over om het nog een keer te proeven.
Ik leerde mijn vriend kennen en raakte op jonge leeftijd in verwachting. Oma fietste heel Hengelo door op zoek naar een babyuitzet. En toen ik uit Hengelo wegging, stuurde oma zeker twee keer per maand een kaartje met daarin wat geld want “wij hadden het harder nodig dan zij”.
Elke keer als wij op bezoek kwamen bij oma, later ook in het verzorgingstehuis, bewaarde zij alle artikelen over FC Twente voor mijn vriend. Nooit hebben wij tegen haar gezegd dat mijn vriend een groot Ajacied is. Mijn huis stond vol met gebruikte, lege potjes die zij kocht op alle vlooienmarkten. Je kunt er immers nooit genoeg hebben.
Oma werd ouder. Haar Suzuki waarmee ze zowel binnen als buiten de bebouwde 80 reed, ruilde ze in voor een fiets en later een scootmobiel. Zelfs met haar scootmobiel was ze nog een gevaar op de weg.
Ook werd ze wat vergeetachtig. Zo nam ze een keer de verkeerde scootmobiel mee. Maar ze was nog altijd slim en bleef nuchter. Ze vond het niet erg als wij moesten lachen omdat ze voor de vierde keer vroeg hoe het met ons ging. En dat de televisie steeds harder moest naarmate de jaren verstreken was prima. Ze nam het zoals het was.
Bij haar overlijden liet ze een gat in mijn hart achter, maar ook veel liefde, wijsheid en nuchterheid. Ze was zo krachtig, zo geliefd door ons allemaal, het fundament van onze familie. Toen dat wegviel was het zoeken naar nieuwe stabiliteit. Maar dankzij de handvaten die ze ons meegaf, zijn wij er allemaal sterk uitgekomen.
Ik mis haar nog steeds. Ik merk dat het lastiger wordt om haar stem voor de geest te halen. Alsof het wat vervaagt. Haar liefde kan ik daarentegen nog zo goed voelen.
Bedankt oma, en zoals wij altijd elkaar groette als wij weggingen: “Henig oan”.
Lees ook
Michele herdenkt haar sociale moeder: ‘Ze was beter bevriend met mijn vrienden dan ik’
