Co van Loenen heeft altijd een bruisend leven gehad. Hij heeft twee zoons, woont in hartje Utrecht en is 60 jaar getrouwd geweest. Drie jaar geleden overleed zijn vrouw waardoor hij voor het eerst in zijn leven geconfronteerd werd met eenzaamheid.
Co is inmiddels 82 jaar.
“Tien jaar geleden werd mijn vrouw vergeetachtig. ‘Dementie’ was toen het oordeel van de arts”, vertelt Co. “Vanaf toen ben ik fulltime gaan zorgen voor mijn vrouw. Ze takelde steeds een stukje verder af. In totaal heeft het proces een jaar of zeven geduurd. Drie jaar geleden was de koek echt op en overleed ze.”
Daarmee stopte ook de dagelijkse zorgen voor Co. “Ik heb altijd met heel veel liefde voor mijn vrouw gezorgd. Ze bleef ook tijdens haar ziekte heel lief. Soms hoor je weleens dat het karakter van mensen verandert door dementie, maar dat was bij haar niet het geval. Toen ze overleed, viel ik in een zwart gat.”
Susan (35) en Jan (85) zijn beste vrienden: 'Sinds haar heb ik me geen dag meer eenzaam gevoeld'
Co raakte de zin om te leven kwijt. “Er was niets meer om voor te leven. Ik had er geen zin meer in ondanks dat ik twee prachtige zoons heb en kleinkinderen. Het gemis en de eenzaamheid was enorm. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest.”
De zoons van Co maakten zich zorgen om hem. “Mondjesmaat praatten we erover. De gesprekken gingen dan over het verlies en over wat dat met mij deed. Elke dinsdag komen mijn jongens nog steeds bij mij eten, dat is ontzettend fijn.”
Co is door het praten weer bij een aantal ‘clubjes’ gegaan zoals hij ze zelf noemt. “Met één clubje ga ik naar musea, ik heb een kookclubje en met andere mensen ga ik wandelen. Je hebt dan een praatje en het is altijd erg gezellig.”
Co merkte dat hij niet de enige was binnen die clubjes die kampt met eenzame gevoelens. “Je praat dan toch wat met elkaar en je merkt dan dat sommigen echt in een isolement zitten. Door heel voorzichtig het gesprek met ze aan te gaan, probeer ik ze te helpen. Het is fijn om te weten dat je er niet alleen voor staat.”
Ondanks dat Co zelf uit een diep dal is gekrabbeld, zoals hij het zelf noemt, voelt hij zich nog steeds eenzaam. “Dan ben je een dag op pad geweest of dan zijn mijn zoons komen eten en zodra ze hier de deur uitlopen dan komt de eenzaamheid ineens weer naar boven. Het is als een klap in mijn gezicht. De eenzaamheid sluimert altijd.”
Nadenken over de toekomst doet Co liever niet. “Ik leef van dag tot dag. De toekomst zie ik eigenlijk niet, dat klinkt zwaar maar ik heb het goed. Het mooiste uit mijn leven ligt achter me, dat is een realiteit.”
Nieuw onderzoek wijst uit: depressie, eenzaamheid én gehoorschade vergroten risico dementie op jonge leeftijd
