Ben je eindelijk aanbeland bij de mooiste dag van je leven, crasht je dronken neef het diner met een gênante toost en besluit je wederhelft zich een hersenschudding te vallen. Top.
Voor de rubriek In Voor- En Tegenspoed spreken we vrouwen wiens trouwdag nét niet helemaal volgens plan verliep. Deze keer de beurt aan Carmen de Oude (53), wier moeder op de Eerste Hulp belandde.
Trouwdatum
19 juni 1999
“Twee dagen voor de bruiloft verkaste ik alvast naar het huis van mijn ouders. Handig met alle voorbereidingen. Mijn moeder voelde zich niet zo lekker en ging op vrijdagmiddag toch maar even naar de huisarts – ik zou tenslotte op zaterdag trouwen. Ze zei dat ze na het weekend terug mocht komen voor wat extra onderzoek. Maar nog geen uur later stond de huisarts op de stoep: ‘Ik kom je moeder oppikken’. Ze bleek een acute blindedarmontsteking te hebben, compleet met koorts, maar ze was bij de huisarts vertrokken met de mededeling; ‘Mijn dochter trouwt morgen, ik zie je maandag wel.’ Wij waren flabbergasted natuurlijk, ze had het in deze conditie onmogelijk die hele dag kunnen volhouden.
Wij stonden voor een dilemma: laten we de bruiloft doorgaan of niet? Omdat vrienden uit het buitenland naar Nederland waren gekomen besloten we uiteindelijk de boel te laten doorgaan, ook al hadden we een verzekering om de schade te dekken. We wilden mijn moeder ook geen schuldgevoel geven door de boel te annuleren. Zij voelde zich al beroerd genoeg. Die middag is ze meteen geopereerd.”
Sylvia (64) moest twee keer trouwen op één dag: 'Het belandde zelfs in de krant'
“De ochtend van mijn trouwdag was een groot huilfestijn: mijn schoonzusjes waren afgereisd naar mijn huis om te helpen met het aankleden, nu mijn moeder dit niet kon doen. We waren alledrie non-stop aan het janken. Wat ook wel weer voor een speciale binding zorgde: iedereen liep nét iets harder die dag om er toch iets moois van te maken.
Na de ontvangst van de daggasten reisden we met het hele gevolg af naar het ziekenhuis. We konden alleen naar binnen via de Eerste Hulp-afdeling. Daar stond ik dan: met een heel gevolg en in vol ornaat op de Eerste Hulp, snotterend en wel. Mijn broers hadden met de artsen geregeld dat mijn moeder van niets wist en dat ze niet in onderzoeken zou zitten. Zo kon ze onverwachts toch even zien hoe iedereen eruit zag. Dat was een heel emotioneel moment. We hebben ook een telefoon achtergelaten waarmee ze de ceremonie kon volgen. Hypermodern voor 1999.
De felicitatieronde op de receptie bestond voor negentig procent uit: ‘Ach meisje, wat vervelend toch.’ Mijn vader las de speech voor die mijn moeder had voorbereid en had verder eigenlijk gewoon de dag van zijn leven. Dat klinkt raar, maar het is een nuchtere man die zich had neergelegd bij de situatie. Daarnaast werd hij door iedereen totaal in de watten gelegd. Alle nichtjes, tantes, zussen en vriendinnen die aanwezig waren vroegen hem continu ten dans en boden hem nog maar een drankje aan voor de troost. Hij heeft echt genoten.”
“Ik kijk zelf wel fijn terug op mijn bruiloft. Er is tenslotte ook veel moois gebeurd die dag. Voor mijn moeder is het echt een traumatische ervaring geweest. Ze vindt het nog steeds verschrikkelijk dat ze de trouwdag van haar enige dochter gemist heeft. Ik vond het natuurlijk ook helemáál niet leuk, maar zij heeft het hier nog net iets zwaarder mee. Een maand na de bruiloft hebben we nog een aparte fotoshoot gedaan waar zij ook bij kon zijn. Zo heeft ze toch nog het gevoel gehad dat ze een stukje van de dag kon meemaken.
Ik ben nog steeds heel gelukkig getrouwd, maar op die datum zit nu wel een smet. Bij de viering van ons tienjarig jubileum overleed namelijk een oom en bij de twaalf en een half jaar lag mijn vader in het ziekenhuis. Daarna hebben we besloten om het jubileum gewoon niet meer te vieren. Shit happens, maar helaas happent het altijd op onze trouwdag. Gelukkig heeft het geen effect op de kwaliteit van ons huwelijk.”
Resultaat van de shoot ná de bruiloft
Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer naar ellen.hensbergen@linda.nl.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Dit verhaal is eerder op LINDA.nl verschenen.
Marieke (44) was één keer ceremoniemeester, daarna nooit meer: 'Crisis na crisis'
