José de Bruin (34) woont op Curaçao als ze voor de tweede keer zwanger blijkt te zijn. Ze is dolblij met de komst van het kindje, maar de geplande keizersnede is alles behalve een Caribische droom. “Ik riep: ik voel dit, ik voel dit, dit is niet goed.”
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“De zwangerschap was een verrassing”, vertelt José. “Maar toen ik het hartje van de baby tijdens de eerste echo hoorde kloppen, was ik op slag verliefd.” Ze woont destijds op Curaçao, waar ze vier jaar eerder al moeder werd van dochter Noa. “Ik ben goed in zwanger zijn. Ik voelde me lekker, had geen zwangerschapskwaaltjes. Ik was alleen wat vermoeider en had elke dag zin in McDonalds.”
Noa kwam ter wereld met een geplande keizersnede. “Ze paste niet door mijn bekken heen. Tijdens een gesprek met de gynaecoloog kreeg ik de keuze of ik het deze keer natuurlijk wilde proberen, of dat mijn voorkeur weer uitging naar een geplande keizersnede. Ik was bang dat het niet vaginaal zou lukken. De kans dat het dan een spoedkeizersnede zou worden, was groot en dat zag ik niet zitten, dus prikten we een datum voor de keizersnede. Dat gaf me rust.”
Op de dag van de geplande bevalling gaat José met haar toenmalige partner naar het ziekenhuis. “Eerst werd er een hartfilmpje gemaakt. Dat zag er goed uit. Daarna ga ik naar de operatiekamer. Ik was superzenuwachtig voor de ruggenprik, gelukkig werd ik bijgestaan door lieve zusters die hun werk goed deden. Maar in een kamer naast mij ging het mis en werd de ruggenprik verkeerd gezet. Die vrouw werd met spoed weggereden. Dat zorgde bij mij wel voor wat spanning.”
De dienstdoende arts spreekt geen Nederlands, maar Spaans. “Ik spreek Nederlands, Papiaments en Engels, dus er was een taalbarrière. Met handen en voeten legde ik uit dat ik tijdens de eerste bevalling extra verdoving had gekregen, omdat ik nog gevoel had in mijn voeten. Ook bij de tandarts krijg ik standaard extra verdoving, dus ik wist vrijwel zeker dat dat ook nu nodig zou zijn.”
Kelly's baby werd door medicatie slapend geboren terwijl zij onder narcose was: 'Alsof ik gefaald had'
Daar blijkt ze gelijk in te hebben: ook deze keer voelt ze na de ruggenprik haar tenen nog. “Als test legden ze een koude stang onder mijn voeten. Die voelde ik niet, wat zou betekenen dat ik voldoende was verdoofd. Maar toen lag ik op de operatietafel en ging het mes erin. De eerste laag huid voelde ik niet, maar daarna wel, en dat deed vreselijk pijn. Ik riep: ik voel dit, ik voel dit, dit is niet goed.”
De arts en de verpleegkundigen raken – net als José – in paniek. “Maar ze konden me niks meer geven. Mijn dochter was deels ingedaald, daardoor moesten ze haar eruit trekken. Mijn hartslag sloeg op hol. Ik lag vastgebonden, had het gevoel dat ik in een achtbaan zat. Ging ik dit wel overleven? Jawel, ze zouden me niet laten doodgaan. Ik huilde heel hard.” Ze vervolgt: “Ik kan me niet veel details meer herinneren. Hoe lang het duurde, weet ik bijvoorbeeld niet meer. Voor mijn gevoel in ieder geval heel lang.”
Het gebrek aan verdoving is een nachtmerrie, maar heeft ook een voordeel. “Normaal gesproken kost het veel tijd om te herstellen, maar de verdoving was al praktisch uit mijn lijf, dus binnen een paar uur kon ik weer lopen.”
Inmiddels woont José weer in Nederland. Dochter Evi is nu twee en Noa zes. “Het gaat heel goed. Ik heb twee blakend gezonde kindjes. Al ben ik met vlagen wel een vermoeide moeder”, lacht ze.
Hoe ze terugkijkt op dit avontuur? “Ik weet niet of er fouten zijn gemaakt, dat zou kunnen. Maar ik heb altijd overal extra verdoving nodig gehad. Blijkbaar reageert mijn lichaam anders. Leuk was het niet, maar ik wist dat dit kon gebeuren. En ik heb er een leuk en lief kindje voor teruggekregen. Het is heel cliché, maar dat maakt alles goed.”
Dit artikel verscheen op 13 februari 2024 voor het eerst op LINDA.nl.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Sophie koos voor een niet-medische keizersnede: 'Ik ben op mijn gevoel afgegaan'
