Annemarie Geerts (47) is bekend als momfluencer door haar gezin met acht kinderen. En dat is bijzonder, want eigenlijk had ze geen kinderwens. “Door mijn trauma’s dacht ik dat ik niet geschikt was als moeder. Nu besef ik dat het me juist sterker heeft gemaakt.”
Aan LINDA. vertelt ze over haar trauma’s en hoe belangrijk ze het vindt dat ze dit ook met haar kinderen deelt. “Ze zien alles.”
Als Annemarie 13 jaar is wordt ze door haar skileraar onzedelijk betast in een skilift. De dag erna gaat hij een stap verder en verkracht hij haar. Het zorgt ervoor dat de maand februari steevast een moeilijke maand is voor haar. “Toen gebeurde het, daarom roept deze maand altijd veel emoties bij me op. Dat kunnen kleine dingen zijn, zoals de kou, de duisternis en grauwheid, het feit dat de zomer nog zo ver weg is. Deze maand voelt voor mij uitzichtloos. Ik ben dan niet erg gezellig. Het is belangrijk om me deze maand vooral een beetje te laten.”
Annemarie ervaarde haar jeugd als onveilig. “Mijn ouders konden het ouderschap niet goed aan.” Ze heeft daardoor geen fijne jeugd gehad, zegt ze. Hierdoor, en door de verkrachting, twijfelde ze aan haar geschiktheid als moeder. “Ik wilde geen kinderen in deze wereld brengen. Bovendien vond ik mezelf niet geschikt om voor een kind te zorgen, aangezien ik ook niet goed voor mezelf kon zorgen. Ik had andere plannen; ik wilde aan mijn carrière werken en veel reizen. Ik had dus eigenlijk geen kinderwens, maar toen gebeurde het gewoon.”
Als ze 23 is, raakt Annemarie onverwacht zwanger. “Ik vond het doodeng en ik voelde me gewoon niet geschikt als moeder. Maar ik wilde het ook niet laten weghalen”, vertelt ze. Annemarie en haar man Maarten besluiten het kind te houden. Maar helaas wordt ze tijdens haar bevalling opnieuw geconfronteerd met haar trauma. “Ik had daar helemaal niet bij stilgestaan.”
Maar de woorden van de verloskundige brengen haar weer terug naar het moment dat ze verkracht werd. “Ik wist niet dat woorden dat konden doen. Ze zei: ‘Doe maar rustig aan. Het is zo voorbij.’ Zo besefte ik dat dit trauma nog steeds overal invloed op heeft.”
Na de geboorte van hun eerste kind kiezen ze bewust voor een tweede. “Ik wilde gewoon heel graag een maatje voor Jim”, legt ze uit. Bij deze bevalling informeert ze de verloskundige over haar trauma. “Het uitspreken ervan bleek eigenlijk al genoeg te zijn. De verloskundige wist nu precies wat ze wel en niet kon zeggen, en ook hoe ze moest handelen. Bijvoorbeeld het gegeven dat ze niet over me heen moet hangen tijdens de bevalling, omdat dit voor mij traumatisch is vanwege de dominante positie.
Trauma's uit kindertijd werken anders uit bij vrouw dan bij man
Ze bleef nu aan de zijkant van het bed staan, om te voorkomen dat ik getriggerd werd. Het kan nog steeds een trigger voor me zijn, omdat ze in de kwetsbare regionen komt, maar het bespreekbaar maken ervan heeft me enorm geholpen.”
Heel lang hield ze haar trauma voor haar kinderen verborgen, maar daar heeft ze nu spijt van. “Ik heb mijn verleden altijd verzwegen voor mijn kinderen. Maar je kinderen zien ook hoe jij handelt of reageert. Als een man raar naar mijn kind kijkt, zie ik sneller een verkrachter in die persoon dan bijvoorbeeld iemand die dit niet heeft meegemaakt.”
“Ze zien dat ik angstig reageer en dat spiegelen ze. Terwijl het misschien helemaal geen enge situatie is. Dat is dan mijn eigen dingetje, mijn eigen trauma waar ik nog mee kamp. Maar kinderen nemen je gedrag over. Je kunt het dan ook niet verzwijgen, want ze zien alles. Misschien begrijpen ze het niet, maar ze merken het wel op, zonder te weten waar het vandaan komt.”
Foto van Annemarie met haar man Maarten en hun acht kinderen. Tekst loopt door onder de foto.
Inmiddels heeft Annemarie acht kinderen. De eerste drie kreeg ze in drie jaar tijd. Na twee jongens wilde ze heel graag een meisje, maar daarna zou het klaar zijn. Ze kreeg een dochter, maar toen zij naar school ging, begon het toch weer te kriebelen. Daarop kreeg ze weer een zoon. “Er zat zes jaar tussen en hij werd dan ook op handen gedragen. Dit konden wij gewoon en hij ging overal mee naartoe.”
Maar als ook hij de leeftijd bereikt waarop hij naar school gaat, haalt Annemarie haar man Maarten over voor nóg een kind. Maar dat ziet Maarten niet echt zitten. “Zal je net zien hè: zeg je nee, krijg je er twee.” Maar dat blijkt toch een stuk pittiger. “Het was van alles te veel. Te veel gedoe, te veel gehuil. Maar tegelijkertijd ook te weinig van alles. Te weinig slaap, te weinig handen.”
Je zou denken dat het hiermee klaar is. Maar ook als de tweeling naar school gaat, begint het opnieuw te kriebelen. Ze krijgen nog een kind. Maar daarna nóg één. Het laatste en achtste kind is opnieuw een ongelukje. “We begonnen ermee en eindigden ermee”, vertelt ze lachend.
De jongste is nu 3 jaar en de oudste 23. Hoe ze zo’n gezin toch de structuur geeft die het nodig heeft, beschrijft ze in haar boek: Komt goed. Daarnaast deelt ze op haar Instagram-kanaal (#demammavan) alle ins en outs van haar gezinsleven. Zo zorgt ze voor structuur, houdt ze de dingen klein en doet ze alles op haar eigen manier.
Annemarie Geerts was te zien in 'Waar doen ze het van?': 'Half Nederland viel over achtste zwangerschap'
Waar ze zo nu en dan ook kritiek op krijgt. Zo krijgen de kinderen geen cadeaus met de verjaardagen. Met kerst blijven ze thuis (want waarom naar familie als je dat de andere 364 dagen ook kan). En als ze troep maken, vinden de gezinsleden hun rommel weer terug in hun eigen bed. De consequentie van niet opruimen.
Ook heeft ze nog een regel: met 21 jaar moet je het huis uit als kind van Annemarie en Maarten. “Het is de leeftijd dat het voor iedereen beter is als ze hun eigen plekje gaan zoeken. Vooral bij mijn oudste zoon telde ik de dagen af dat hij vertrok. Ik was hoogzwanger van de achtste, toen hij laveloos thuiskwam met een hamster die hij in de kroeg gevonden had. Dat was voor mij wel echt de druppel. Ik heb hem zo het huis uitgezet. Maar aan de andere kant; wie heeft er met 21 jaar een hoogzwangere moeder thuis zitten? Dat is dan ook weer zo. We kunnen er nu gelukkig hard om lachen.”
Familie Jelies en De Kraantjes uit 'Een Huis Vol' over verhuizen naar buitenland: 'Mis zoons ontzettend'
Zo proberen ze het behapbaar te houden. Ook blijft (tegenwoordig) niets onbesproken, wat ook geldt voor haar trauma. Wel kijkt ze naar de leeftijd en het niveau van haar kinderen. “Mijn tweeling is inmiddels 10 jaar oud. Aan hen kan ik voorzichtig vertellen wat me is overkomen en zodoende mijn angst uitleggen. Dat mama soms wat angstiger is dan anderen.”
“Ik heb ook een algemene regel ingesteld: als je iets niet wilt, ga je gillen. Het klinkt misschien vreemd, maar weten dat ze dat kunnen doen als er iets gebeurt, geeft me zoveel vertrouwen. Ik deed namelijk niets toen het mij overkwam. Ik wist toen niet wat ik moest doen. Had ik maar het lef gehad om in te grijpen.”
Hoewel ze haar ervaringen heeft verwerkt, zal de angst nooit helemaal verdwijnen. Tegelijkertijd wil ze haar kinderen laten zien dat het verleden ook tot iets moois kan leiden. “Kijk hoe sterk ik ben geworden, hoe ik me heb ontwikkeld. Ik ben nu zo trots op mezelf voor hoe ik mijn leven heb geleefd.”
Toch heeft ze naar eigen zeggen regelmatig de lachers op haar hand. “Van geen kinderwens naar acht is natuurlijk wel heel bijzonder. Maar ik vind het echt fantastisch. Ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden en er zoveel uit zou halen. Het is ook een soort goedmaker voor wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik kan nu aan mijn kinderen geven wat ik zelf niet heb gehad. Het is gebeurd, maar ik ben er uiteindelijk veel sterker uitgekomen.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Annemarie Geerts was te zien in 'Waar doen ze het van?': 'Half Nederland viel over achtste zwangerschap'
