Jan Versteegh schrijft over de nieuwe zitmaaier van Phillip

Jan Versteegh: 'Mannen praten misschien moeilijk over miskraam omdat het vaak eerste grote verlies is'

10-11-2022 | Leon Verdonschot

Leon Verdonschot legt voor LINDA.nl wekelijks het vuur aan de schenen. Deze week is presentator Jan Versteegh (36) aan de beurt. Zijn boek ‘Doodmoe en Dolgelukkig’ verschijnt deze week.

Je hebt vele tips voor aanstaande ouders. Een ervan: ‘Lieve lezer, als je binnenkort je eerste gaat krijgen: SLAAP. Slaap zoveel je kunt en slaap vooral bewust. Koester het met elke vezel in je lijf.’ Heb jij inmiddels minder slaap nódig?
“Nee. Ik koester het wel veel meer dan vroeger. En ik ben in de afgelopen vijf jaar wel meer dan vijf jaar ouder geworden, en dat zit ‘m vooral in het onregelmatige slapen. Als je kinderen hebt, bouw je nou eenmaal een chronisch slaaptekort op. En die uren pak je ook niet meer terug als je kinderen minder vaak ’s nachts wakker worden; het is geen batterij die je weer kunt opladen. Het is maar goed dat het cliché ‘Je krijgt er zoveel voor terug’ waar is.”

Je boek opent met een tekening van Lulu Versteegh. Het is een portret van jullie gezin. Zonder je dochter te hard te willen beledigen: het had ook een Halloween-tekening kunnen zijn.
“Haha! Mijn oudste dochter is net 5, en toen ik bezig was aan het boek vroeg ze de hele tijd: ‘Ben je aan het doen?’ Dus ik legde uit dat ik een boek aan het schrijven was. ‘Oh, waarover?’ Over jullie. ‘Mag ik helpen?’ Toen heeft ze ons getekend. Ik zei: ‘Ik ben zeker dat grootste poppetje?’ Maar dat was ze zelf.”

Sommige ouders laten een tekening door hun kind als tattoo zetten. Zou je dat overwegen?
“Ik ben sowieso niet iemand die snel aan een tattoo begint, maar áls ik er ooit een neem, dan zal het niet deze tekening zijn. Ik zal hem niet ‘macaber’ noemen, maar ik herken mezelf er in ieder geval niet in.”

Je beschrijft in je boek ook een verdrietige gebeurtenis in je eigen leven: jullie miskraam. Met de komst van een term als ‘sterrenkind’ en het aangenomen voorstel voor een registratieplek van een doodgeboren kind lijkt er de laatste jaren meer aandacht voor dit verdriet. Heb jij het gevoel dat dat zou kunnen helpen?
“Ik heb gemerkt dat vrouwen weinig praten over miskramen, maar mannen nog veel minder. Dat vind ik gek, want het bepaalt voor maandenlang je leven, om niet te zeggen voor altijd. En 10 procent van alle zwangerschappen eindigt in een miskraam, dus veel mensen hebben ermee te maken. Ik merkte dat ik zelfs van mensen in mijn directe omgeving niet wist dat ze soms meerdere miskramen hadden gehad. Ik weet niet waardoor dat komt. De meeste mensen die beginnen aan kinderen zijn statistisch gezien op een punt in hun leven waar ze hun ouders nog niet hebben verloren. Dus ze hebben vaak nog niet te maken gehad met hartverscheurend groot verlies. Dit is dus het eerste, en in ieder geval wij mannen vinden het misschien daarom zo moeilijk om erover te praten. Het doet heel diep pijn, en niemand kan er iets aan veranderen. Dus misschien beter er helemaal niet over praten, is dan het idee, dan steeds opnieuw dat korstje van de wond afkrabben.”

Je hebt nog een tip voor aanstaande ouders: kijk alvast kritisch naar je vrienden en kennissen, want sommige zullen afvallen als je eenmaal een kind hebt. ‘Wie weet kun je zelfs al een voorzichtige schifting maken.’ Kun je dat van tevoren inschatten?
“Ik wist dit vooraf niet, pas toen ik een kind kreeg merkte ik bij sommige vrienden: goed, we hebben samen op een opleiding gezeten of in een studentenhuis gewoond, maar zoveel meer dat ons bindt, is er eigenlijk niet. Ik had daar liever van tevoren over nagedacht, want het is ontzettend pijnlijk om uiteindelijk eigenlijk te moeten zeggen: ‘Ik heb nu een kind, en dat vind ik heel leuk, en ik merk dat ik eigenlijk liever met mijn gezin ben dan jou nog een keer zien’. Je zegt dan eigenlijk: ‘Met jou is het leuk, maar met een baby die nog helemaal niks zegt of doet en geen enkel trucje kent, is het leuker’.”

Je hebt vrijetijdsmanagement gestudeerd. Na een jaar stopte je. Bleek je niet genoeg van vrije tijd te houden?
“Ha! Die studie bestond toen nog niet zo lang, en ik had geen idee wat ik wilde, behalve dan televisie maken. Maar het sloeg helemaal nergens op. Omdat ik veel te veel bezig was met het invullen van mijn éigen vrij tijd, waar je vreemd genoeg geen studiepunten voor kreeg, en omdat ik eigenlijk na dat jaar nog steeds niet wist wat je met die studie eigenlijk kon worden.”

Je hebt inmiddels veel programma’s gemaakt. Succesvolle, en minder succesvolle. Wat is de les van die jaren tv-wereld: ‘you win some, you lose some’?
“Het is sowieso goed om dat als levenshouding te onthouden, zeker in de televisiewereld. Met als toevoeging: ‘But you learn’.”

Een programma dat geen succes werd, maar wel maandenlang dagelijks op tv was, was ‘6Inside’. Had je toen het gevoel 126 avonden aan een dood paard te trekken?
“Niet alleen wisten we vrij snel dat het niet het succes was waarop we hadden gehoopt, ik wist ook vrij snel dat dit niet het programma was voor mij. De eerste avond hadden we geen grote scoop, dus bracht ik maar uit een soort nieuwsarmoede dat er een tweede kindje op komst was bij mij en mijn vrouw. Dat was natuurlijk ook geen strakke start. Maar ook al had het programma wel een miljoen kijkers getrokken, was het niet het programma waar ik voor gemaakt was. Welke jurk Victoria Koblenko aan had tijdens een première: het maakt me helemaal niet uit, je bent me nu al kwijt.”

Wat komt er na ‘Once, I was seven years old, my mama told me…’?
“Haha. ‘Go make yourself some friends, or you’ll be lonely’.”

Zes jaar geleden: het uitkomen van je album ‘It Takes Swing’. Hoe kijk je er op terug?
“Dat was lachen, man. Ik won dat programma ‘It Takes 2’, maar had meteen gezegd: dan wil ik wel een album maken. Ik vond zingen geweldig, maar ik moest steeds zo ongeveer kotsen als ik op moest. Toen zei Trijntje Oosterhuis, toch bepaald niet de minste, tegen me: ‘Oh, dat heb ik al 25 jaar’. Toen wist ik dat ik hier niet mijn werk van moest maken. Als je zelfs met de stem van Trijntje nog steeds kapot gaat, en zo’n stem heb ik niet, dan gaat het waarschijnlijk nooit meer over.”

Je was ook nog een heel andere stem: die van Benjamin Bunny, in het Nederlands: Benjamin Wollepluis, uit de verfilming van het boek van ‘Beatrix Potter’ uit 1902. Hoe wist je hoe dat konijn moest klinken?
“Benjamin is een beetje dikkig, zacht konijn, heel erg onbedreigend. Heel eerlijk gezegd deed ik maar wat. Ik heb ook een keer een yeti ingesproken voor een film, en toen ik die een keer had opgezet voor mijn kinderen, zei Lulu opeens: ‘Die klinkt precies als jij!'”