In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Martine Mell (47) haar zus Mariska Mell, die 42 jaar werd.
Geschreven door Martine Mell, ter nagedachtenis aan haar zusje Mariska Mell (1 juni 1975 – 16 augustus 2017).
Lees ook
Levensles van Annettes vader: ga nooit weg zonder een zoen of met ruzie
Het karakter van mijn zusje kan ik het beste omschrijven als intelligent, eigenzinnig, vrolijk, sociaal betrokken en zeer creatief. Zo heeft ze voor diverse musea gewerkt en was ze een talentvol interieurontwerpster. Toen ze mij vertelde dat ze op een gegeven moment vaak het gevoel van knetterkauwgom in haar hoofd had, wist ik dat het foute boel was.
Op 25 oktober 2013 hoorde ik dat ze ziek was. Ze belde me op en zei dat ik moest gaan zitten. “Ik moet je iets vertellen.” Een scan wees uit dat ze een hersentumor had. In 2014 is ze hier aan geopereerd, met succes. Maar twee jaar later voelde ze de knetterkauwgom in haar hoofd, en kreeg ze epileptische aanvallen. Na een scan bleek dat de hersentumor weer actief was. Ik kan je vertellen dat op zo’n moment je wereld heel even instort, waarna je al snel – ik in ieder geval – over gaat in zorgen voor iemand.
In de tijd van de diagnose was ze al een tijdje single en zei ze al snel dat ze niet van plan was om zich nog een keer te laten behandelen. Weer zo’n traject alleen doorstaan vond ze te zwaar en ze hechtte veel meer waarde aan kwaliteit van leven dan aan kwantiteit. Ze had altijd een heel actief leven geleid en zag het niet zitten om tot het gaatje te gaan, als dit betekende dat ze haar zelfredzaamheid moest opgeven. Alleen: nu had ze een man leren kennen. Een hele leuke man. Ze zwichtte voor zijn avances toen hij zei: “Hoe het ook gaat lopen tussen ons, vriendschap of liefde, ik zal voor je zorgen tot de dood”. Ze koos voor zijn liefde en daarmee ook voor levensverlengende chemo.
Al snel vroeg hij haar ten huwelijk en werden er drie trouwdata gepland, in de hoop dat ze de datum die het verst weg stond zou halen. En dat lukte. Op 5 januari 2017 trouwden ze voor de wet om het op Goede Vrijdag 14 april nog eens over te doen, inclusief een fantastisch feest. Maar dit feest heeft niet lang mogen duren.
Eind juli kreeg ze zware hoofdpijnen en daarmee het slechte nieuws dat de chemo niet meer aansloeg. Eerder had ze al tegen me gezegd dat ze eigenlijk wilde stoppen met de chemo en de tijd die haar restte alleen leuke dingen wilde doen. Ze kreeg nog drie weken. Weken waarin zij van alles regelde, ook haar eigen uitvaart. Overal had ze over nagedacht. Ook over hoe zij haar familie en vrienden zou achterlaten. Ze schreef briefjes voor onze ouders, mijn kinderen en haar man. Die hij na haar overlijden op allerlei plaatsen in huis vond. Toen ze echt niet meer kon heeft ze gekozen voor euthanasie.
Het laatste wat ze tegen me zei op de dag van haar overlijden was: ‘Maak er een feestje van’, en dat hebben we met haar uitvaart ook gedaan. Naast familie waren er heel veel vrienden en studiegenoten, veel meer dan er in het zaaltje pasten. Voor haar vrienden in het buitenland hebben we de uitvaart via Facebook gestreamd. Op haar kist stonden haar eigen woorden: ‘Het leven is mooi als je weet hoe het te zien’. In plaats van bloemen krijgen wilde ze die dag bloemen weggeven, die ze samen met haar beste vriend Erik had uitgezocht. Die werden uitgedeeld toen het laatste nummer speelde: Top of the world van The Carpenters. De condoleance werd gehouden in een cafe in de buurt waar we met een klein maar fijn clubje mensen zijn gebleven tot in de late uurtjes.
